ilkokul aşkımı yıllar sonra tavlama hikayem

-devam ediyor-

-20. bölüm-
bi an bilincim kayboldu, sesleri işitemiyordum. gözümü açıp melis'e baktım, iki eliyle ağzını tutmuş çığlık çığlığa bağırıyordu, ağlıyordu ama sesi gelmiyordu çünkü sesleri duyamıyordum. gözümü kararmaya başladı. tekrar gözlerimi kapatıp hızlı hızlı derin nefesler almaya başladım. birden küçüklüğüme geri döndüm. kendimi gördüm, melis'i gördüm. sırada beraber oturup gülüşüyoduk. sonra ümit öğretmen gelip melis'e kalk diyordu. evet o olayı görüyordum. hayatımın en kötü anlarından birini kafamda tekrar yaşıyordum. melis'le kopmamı sağlayan olayı... ama bu sefer olmayacaktı, bu sefer hiç bir güç melis'le beni ayıramayacaktı...
-devam edecek-

-devam ediyor-

-21. bölüm-
derin nefes alıp vermeye devam ediyordum. önce gözlerim açıldı. tekrar melis'e baktım. hala ağlıyordu. sonra kürt binlere baktım, şişeyle kafama vuran bin, arkadaşını yerden kaldırmaya çalışıyordu. sonra kulaklarım açıldı sesleri duymaya başladım. melis'in acı acı ağlamasını duyuyodum. insanlar etrafa toplanmış bizi izliyordu. kimse ayırmaya yeltenmiyordu. kendime geldim. bulanık görüyordum. o binleri net görmeliydim çünkü analarını gibecektim. gözlerimi fal taşı gibi açtım. arkadaşını yerden kaldırmaya çalışanı ittim. yuvarlandı. yerde yatanın çenesine, topa vurur gibi, hatta çok sert bir şut çeker gibi bi tane tekme koydum. küt diye ses geldi. o bin orada bayıldı büyük ihtimalle. sonra yuvarlanan ayağa kalktı. üstüme yürümeye başladı. karnına bi tane yumruk attım. boşluğuna baya sert vurmuştum. karnını tutup bi anda eğildi. işte o an hemen suratına dizimle bi tane koydum. geriye düştü. suratı kan içindeydi. yerde yatarken göğsüne oturup suratını yumruklamaya devam ettim. artık kafayı yemiş bi manyaktım. gerçek benden eser yoktu ortada. ben onu yumruklarken etrafta mal mal izleyen huur çocukları gelip bizi ayırdı. beni tuttular ve polis çağırdılar. kafamda şişe kırılmıştı. kan içindeydim ama hiçbirinin umrunda değildi. onlar kürt binlerle ilgilenirken melis'in koluna girip "burdan gidelim" dedim. bizim eve döndük. halam uyumuştu. gömleğim baya kan içindeydi. melis gömleğimi çıkarıp kafama pansuman yaptı. sonra temiz giysilerimi getirdi ve onları giydirdi. beni yatırdı ve telefonla annesini arayıp olanları anlattı. "bu gece burda kalmam lazım halası uyuyo, uyandırıp panik etmiyim başında ben bekliyim." dediğini duydum. sonra "çok teşekkür ederim annecim" dedi. yatağımın yanındaki koltuğa oturdu. "beni savunduğun ve koruduğun için çok teşekkür ederim" dedi. sessizce "bişey değil" dedim. uykuya daldım.
-devam edecek-

-devam ediyor-

-22. bölüm-
sabah uyandığımda melis ve halam başımda bekliyorlardı. uyandığımı gördüklerinde halam "oo kahraman uyanmış" dedi. güldüm. "ne kahramanlığı ya?" dedim. melis "valla kimsenin yapamayacağı birşeyi yaptın" dedi. kalkmama yardım etti. oturduk kahvaltı ettik. melis'le beraber balkonda sandalyelere oturup aşağı izlemeye başladık. melis elimi tuttu ve "seni çok seviyorum" diyip yanağımdan öptü. "ben de seni" dedim. yine dudaklarımız birbirine yaklaştı, tam birleşecekti ki, kapı çaldı. içeri doğru uzanıp baktım, halam kapıyı açtı ve gelenler melis'in annesi ve babasıydı. halamla merhabalaşıp tanıştıktan sonra halam "balkondalar" dedi. yanımıza geldiler. babası "geçmiş olsun arkadaş, neler yaptın öyle" dedi ve güldü. sırtımı sıvazladı. annesi "geçmiş olsun canım, sana çok teşekkür ederiz" dedi. "yok efendim kim olsa yapardı" dedim. melis "kimse öyle bişey yapamazdı" dedi ve güldü. onlar da oturdu. 2, 3 saat muhabbetten sonra babası "arkadaş bu akşam benle rakı içer misin?" dedi. daha önce içmemiştim ama, "olur" dedim. akşam babası gitti rakı aldı geldi. rakı sofrasında babasıyla kanka oldum. futbol muhabbeti falan yaptık. gece giderlerken melis annesiyle babasına "ben kalıyim nolur?" dedi. halam "canım gerek yok bak koç gibi maşallah iyileşti sen annenlerle git yarın gelirsin yine merak etme" dedi. melis gerçekten de her gün sabahtan gelip, akşama kadar yanımda oturup benimle konuşuyordu...
-devam edecek-

-devam ediyor-

-23. bölüm-
artık tamamen iyileşmiştim. melis'le beraber sabahları denize gidiyorduk. öğlenleri evde oturup akşamları çıkıp birşeyler içiyorduk. bi akşam yine beraber bi barda birşeyler içerken melis lavaboya gitti. o sırada taş gibi bi rus kız yanıma yanaştı. tanışmaya çalıştı yüz vermedim. fakat melis gelip kızı yanımda görünce herşeyi yanlış anladı ve basıp gitti. arkasından koştum ama "gelme gelme" diye bağırınca bişey yapamadım. bara geri döndüm. rus kız bana el salladı. aslında düşündüm de küçükken melis, burak binine gitmemiş miydi? ayrıca rus kız da taş gibiydi. yanına gittim. konuştuk biraz. sonra "let's go to your home" dedi. çıktık. eve girip içeri baktım, halam uyumuştu. kızla odama girip yiyiştik. iki posta attım. ama bi anda öyle pişman oldum ki. kıza gibtiri çektim. yatağa oturup ağlamaya başladım. ben nasıl bi hayvandım?
-devam edecek-

-devam ediyor-

-24. bölüm-
gece rüyamda yine öğretmenin melis'le beni ayırdığı o rüyayı gördüm ama bu sefer beni kaldırıp o rus kızın yanına oturtuyordu. uyanır uyanmaz hemen dışarı fırlayıp melis'lerin evinin oraya gittim. kapılarına oturup beklemeye başladım. melis ekmek almak için dışarı çıkacaktı. bekledim bekledim ve kapı açılır açılmaz ayağa fırlayıp "melis nolur yanlış anlama, hiç birşey olmadı" dedim. ağlamaya başladım. "inaniyim mi?" dedi. "evet nolur" dedim. "tamam inandım" dedi. sımsıkı sarıldım melis'e. bir daha onu bırakmayacaktım.
-devam edecek-

-devam ediyor-

-25. bölüm-
sonraki günlerimiz çok güzel geçti. ama herşeyin bir sonu vardı. halamla benim istanbul'a dönme vaktimiz gelmişti. sabahtan melis bizi yolcu etmeye geldi. "çok güzel zaman geçirmemi sağladın teşekkür ederim" dedi "asıl ben teşekkür ederim, yıllardır seni unutamamıştım" dedim. "ben seni hiç unutmayacağım ama bi sene nasıl bekleyeceğim?" dedi. "merak etme ben senin için ankara'ya gelicem." dedim. dudaklarımız yine birbirine yaklaştı ve bu sefer hiç birşey engel olamadan birleşti. hayatımın en keyifli anını yaşıyordum. dudaklarımız 11 sene sonra, en sonunda birleşmişti ve artık birbirimize aittik...
-son-

-okuduğunuz için teşekkürler panpalar-

@95 o kim dıbına kodumunu ne güzel hikaye uydurdum burda ayak üstü sizin için yine yaranamadık amk evlatlarına

hikayeyi ön hazırlık olmadan salladım beyler ondan çarpık oldu biraz sadece orta kısımları önceden hazırlıklıydı o yüzden o kısımlar güzel oldu.