Ben, etrafımdaki çoğu insanın kendi dünyasında, etrafa küskün, dışa kapalı, bir hayal aleminde (ben de bazen buna dahilim) yaşadığını görüyorum. Güven, paylaşım, almadan verebilmek, karşılık beklememek gibi kavramlar malesef yok oluyor. Ofislerde, okullarda bu şekilde aynı ortamı paylaştığı halde birbirini reddeden, birbirinin varlığından rahatsız olan yığınla insan var. Bana enteresan gelen kısım ne biliyor musun? insan gibi sınırsız söz, hareket, eylem özgürlüğüne sahip, zihninden sayısız düşünce, fikir geçen, kafa patlatan insanın; sistem gereği bu kadar durağan, bu kadar monoton olmakta diretmesi. Canı çok yanan insan dört duvar arasında acı çekmektense aksine daha da gözü kararan ve kontrolü kısmen azaltan insan olmalıdır. Elbette cinnet geçirelim demiyorum ama bu sahte, bu boğucu, bu yalan dünyada aynı çemberin içinde dönüp durmaktansa ara ara taktik değiştirmeliyiz diye düşünüyorum.