ilk kez sevgilim dediğim kızla karşılaştım

anlat panpa

anlat panpa

anlat be yalnızlığım

anlat bakalım dınlemıcem ama anlat sen

ben hayır diyorum

beni görmüştü ben de onu gördüm ikimiz de başımızı eğdik amk gururu var ya... sanki hiç tanımıyormuş gibi yapıyorduk. düşünebiliyor musunuz evlenmekten bahseden kız akşam kapımı açacak olan yemeğimi yapacak olan çocuklarımızı beraber uyutacağım dediğim kız beni tanımıyormuş gibi davranıyordu. sanki orada yokum gibi hissettim. eğer ben oradaysam o bana böyle bişey yapmazdı ben orada değildim muhtemelen

aklında herzaman ayrılabiliriz düşüncesi bulunsun sonra gelip burda intihar edecem diye başlık açma

@7 bana koydu lan bin, anlatma :(

kuzenimle konuştular ben geride duruyordum o kadar seviyordum o kadar da utanıyordum yanına gitmeye ya beni yanlış anlarsa bir kere bile aramamıştı ayrıldıktan sonra. gerçek adını veriyorum beyler adı rumeysaydı 1.75 boyu vardı bembeyaz montu vardı üzerinde ne güzeldi. ilk yemeğe çıktığımız gün aklıma geldi o an. eminönünde buluşmuştuk akşam olmak üzereydi bağcılardan yarım saatte eminönüne gelmiştim bayramğaşada oturuyordu evine bırakacaktım yemekten sonra utanıyordum yanında o kadar güzeldiki hayatta ikinci kez buluşmaz diyordum resmen özgüvenimi almıştı benden evine bırakmıştık kafamı eğip dönmüştüm başlamadan bitti diye düşündüm. ama eve gelirken tramvayda mesaj geldi sevinç ne demek ben o an yaşadım telefon sonunda çalmıştı ya bugün eminönünde harika birini buldum diyordu

@8 yok panpa intihar etmem ama içimi dökmem lazım biraz

neyse devam ediyorum.

gece 2 ye kadar mesajlaştık kurban bayrdıbının 2. günüydü ilk buluştuğumuz gün hayatımın en unutulmaz günüydü ne buluşurken sarılmıştık ne ayrılırken o kadar güzeldiki utanmıştım amk kendimden. sadece elini sıkmıştım zaten o elini uzatmıştı ilk.

bu ilk günümüzdü gözümün önünden geçip gitmişti kıyamadığım kız şimdi beni tanımıyordu aklım almıyordu beyler insan evleneceğim dediği erkeği bırakıp gider mi? gitmişti işte hem de yüzüme bile söylememişti sadece mesajla. son bir kere bile görememiştim yani.
neyse kuzenimle konuşmaları bitti biz kuzenimle dolaşmaya devam ettik zehir olmuştu günüm haftam bütün ay tak gibi geçecekti.

suratım asılmış demekki farkında bile değildim kuzenim bu kadar üzdü mü seni dedi. ben de ne alaka dedim. suratın değişti yürü sahile dedi. hiç konuşmadınız mı bidaha diye sordu hayır dedim. numaranı değiştirmişsin dedi. hayır dedim iki hattım vardı beyler birini kızla konşmak için almıştım tabi ayrılınca kullanmadım kapanmış kendiliğinden o an farkına vardım durumun aslında aramış ulaşamamış kafaya koydum en azından bi mesaj atıp deneyecektim

dönüşte kuzenime çaktırmadan mesaj attım. tabiki attığım anda pişman oldum amk gibiyim böyle aşkın ızdırabını dedim görmedi bile nasıl cevap atsın diye düşündüm

dinleyen yok mu amk bi kişi bile

yarım saat sonra mesaj geldi gözlerime inanamıyordum o mesaj tekrar geldi. 'neden beni hiç aramadın' diyordu. nasıl arayayım beni ne hale soktuğunu hiç düşünmedin mi dedim. beyler gerçekten öyleydi. kaç tane akrabam öldü ağlayamadım bu kız yüzünden kaç gece ağladığımı ben biliyorum hayatımda hıçkırarak ağladığım tek sebep buydu beyler.

beni hala seviyor musun dedi hayır diyemedim dıbına koyim diyemedim işte ağzıma sıçacak ya diyemedim. görmek istiyordum tekrar bahane bulmam lazımdı kuzenimi bahane ettim yazamıyorum akşama konuşalım mı dedim

akşama ben çıkamam evden dedi incirli metro durağında bekliyorum istersen gel dedi. istiyor muydu acaba buluşmayı gerçekten yoksa sadece benim istediğimi anladığı için mi böyle yapıyordu kafam acayip karıştı bi anda

bir kişi bile dinlemiyor anasını gibiyim