Aslında ölmeyi istemediğimi fark ettim. En diplerden gelen bir tutkuydu bu. En derinlerimden gelen bir yaşama tutkusu. Karşımda duran silah ve silahı tutan adamın gözlerine bakıyordum. Göz bebekleri mi ağır çekimde hareket ediyordu yoksa zaman benim için mi hızlanmıştı bilmiyorum. istemsizce silaha vurdum ve düşmesini sağladım. Onunda silahı istemsizce tuttuğunu fark ettim.
Ardından o ağlamaya başladı ve silaha tekme atarak odanın diğer köşesine fırlattı fakat artık pişman olması için çok geçti. içimde, benden öte, atalarımdan bana miras bir hayatta kalmak isteyen bir ben vardı ve her şeyi göze alabilirdi.
Kendimi odanın diğer ucunda elimde silahla buldum. O an bir kaç kelime konuşuldu. Ne ne söylediğimi hatırlıyorum ne adamın ne söylediğini. Fakat tetiği çekerken adamın yüzünün aldığı şekil asla kafamdan çıkmayacak...

Silahı ne yapmalıydım bilmiyorum. Az önce kimliksiz bir adamı öldürmüştüm. Sistemde var olmayan bir hayalet. Duyguları olan, bir ailesi olan, sevdikleri olan bir hayaletin yaşdıbına son vermiştim.
Pişman olmakla beraber tanrısal hissettiriyordu. Bütün bu tanrısallığı elimde tuttuğum demir parçasına borçu olmak ise aciz...
Odanın camından dışarı baktım. Hava kararmıştı. Kim bilir saat kaçtı. Üzerimde ne telefon ne cüzdanım vardı. Suriyeliler bütün bu olaylar başlamadan, ben bu lanet eve sığınmadan önce hepsini benden almışlardı. Bu yola aslında intihar etmek için çıkmıştım be, bu yaptığım resmen bir u dönüşüydü.
Evin ilk katta olmasının verdiği rahatlıkla dışarı atladım. Belimdeki silah biraz canımı acıtmadı değil. Nasıl taşıyor bu mereti kurtlar vadisindeki adamlar?
Şimdi otostop çekerek eve dönmeliyim fakat bunu yapabilmek için bir yol bulmam gerek...

okuyan yok sanırsam bay bay

9 gibi yeni part geliyor

Olayı anlamanız için size bir kaç şey anlatmam gerek. Kabalık ederek direk olayın ortasına atladım fakat size söz veriyorum şu tak çukurundan kurtulunca nasıl ortasına düştüğümden hepinize bahsedeceğim.
Şimdi asıl mevzu, Eve Dönüş. Saati bilsem her şey çok daha iyi olabilirdi. Bu ev bir arsanın ortasında. Evin bahçesi demek doğru olmaz. Baya genişçe bir arsa çünkü bu. Kare şeklinde ve etrafında ağaçlar var. içgüdülerim bana sol taraftan geldiğimi söylediği için oraya yöneliyorum. Evin içinde hala 2 adam var...
Evet sol taraf harika bir seçim çünkü yolu görebiliyorum. Park ettiğimiz arabayı da.

Lanet olsun! Anahtarlar cesedin üzerinde!

ilk cinayetim... Döktüğüm ilk kan... ilk canı için yalvaran gözlerle buluşmam...
ilk öldürdüğüm insan, her gün görüp merhabalaştığım bir insan. Hepinizin vardır hayatında böyle insanlar. Bir gülümse ile merhaba merhaba'dan ibarettir bütün ilişkiniz. Çoğu zaman ismini unutursunuz o adamın yada o adam sizin isminizi unutur.
Adamın adı mehmetti. Çok sıradan isme sahip sıradan bir insandı be. Ölmesi gerekmiyordu bile...
Dağıtmak kolaydır beyler, toplamak zor. Kırmak kolaydır, onarmak zor. Aynı öyle bir durumdayım şuan. Binanın 1. katından atlamak kolaydı ama 1. kata tırmanmak zor.
Şansımı zorlayıp eve kapıdan girsem mi diye düşünüyorum. Adamlar eğer ilacın etkisinden çıktıysa olay taka sarabilir. Ya bir cinayet daha eklerim listeme ya birinin listesine eklenirim.
Kapıyı yavaşça araladım. Kapının gıcırtısı gecenin bir vakti çalan ramazan davulundan daha kuvvetli geldi kulaklarıma. Hemen merdivenlere yöneldim. Bu eve gelirken, odaya çıkarken çok fazla ilaç almıştım. Bu yüzden odanın yerini kavrayamıyordum. Önümde 3 kapı vardı ve 1i beni kurtuluşa diğeri ise sonuma zütürebilirdi.