ilk defa ciddi bir yazı yazıyıyorum bi bakın

özet en sonda ama tamdıbını okumanız tavsiyemdir.

ilk ve son ciddi yazımdır.

6 sene önce doğduğumdan beri ağrıyan dizimden ameliyat olmuştum. ameliyat ortopedikti ama doktor dizimde bir kitlenin olduğunu söylemişti. biyopsi yapıldı ve patoloji sonucu temiz çıkmıştı.

geçen yaz halısaha maçında tam ameliyat yerinden çarpıştım ve ara ara ağrılar başladı. bugün mr sonuçları ile başka bir doktora gittim ve durumun ciddi olduğunu söyledi. o kitle tümörmüş. tümör diyince nutkum tutuldu, başa gelmeyen bilinmezmiş harbiden. kitlenin büyüdüğünü belirtti. olduğum ameliyatın çok saçma olduğunu söyledi. ameliyatımda kanamayı durdurmak için çok uğraşmıştı doktor, sırf bu yüzdenmiş. çok tehlikeli bir iş olmuş aslında. maazallah tümör sıçrar falan deyince hepten mahvoldum. çapa tıp, kartal veya okmeydanı hastanesine yönlendirdi.

eve gelinceye kadar düşündüm, düşündüm, düşündüm... kardeşimi, annemi, babamı, teyzemleri halamları kuzenlerimi arkadaşlarımı... çok acayip bi şeymiş lan yaşam harbiden. sen yoksan onlar var ama yok. işte böyle bi saçmala şeklinde seyretti düşüncelerim. anneme üzülmesin diye bi şe söylemedim, babama söyledim. suratındaki o endişe beni üzdü. aramadığı yer kalmadı. ağlayacaktı sanki.

sonra derdin de devanın da allah u teala'dan geldiğini hatırladım. inanın ölmekten korktum ilk defa. çünkü günahkarım; teravih namazlarını kılmadım, vakit namazlarımı aksattım, orucumu 31 çekerek bozdum, anneme babama bağırdım çağırdım, kardeşimi dövdüm, hadisleri bozarak komik cümleler kurdum, zamanımı bilgisayar oyunu oynayarak geçirdim.

ölmekten korktum çünkü annem ve babam çok üzülür, dışarda pasta yemeyip evde bana kek yapan annem belki artık o keki yapacak şahsı bulamayacak. tavlada yenilince trip atan babam belki artık tavla oynamayacak.

korktum çünkü kardeşim abisiz kalır. canı pizza istediğinde gel lan eşşek yiyelim diyen biri olmayabilir belki artık. çocukluğunda parasız olduğu için acıyıp kardeşine gün aşırı harçlık verecek biri olmayabilir.

okuyacağım çok kitap var lan daha; borges'i bitiremedim henüz, hakan günday'ı okuyamadım, mesnevi'yi bitiremedim, kuran ı kerim'i bile yarım yamalak okudum. reservoir dogs'u izleyemedim, takashi kitano'yu izleyemedim, zeki demirkubuz'u görsem sanatsal yorumlar yapamam. daha yayınlamadığım hikayelerim var lan. halısahada henüz daha hiç yenemediğim bir takım var.

henüz hastalığımla ilgili kesin bir şey yok. ama çok kötü bir duygu lan bu. yeminne bak. hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz, ölmeye yakın da bunları düşünüyoruz.

buraya niye yazıyorum peki bunları ? canım öyle istedi olum, moralim bozuk, tadım tuzum yok. belki 3. entiri'de biri "caps koy lan bin" der de yüzümde bir tebessüm oluşur diye yazıyorum.

sağlığınızın zütüne koymayın, gidin doktora dıbına koyayım. gerekirse kavga çıkarın, dayak yiyin hastahanede. ama o odaya girin. derdiniz neyse anlatın. 2 saat kuyrukta bekleyin gerekiyorsa. hademenin padişah gibi davranmasına katlanın. ama o hastahaneye gidin lan gibikler.

allah u teala'ya inancım ömrüm boyunca sarsılmadı. hatta size göre dindar bi adam bile sayılabilirim ama çok günahım var harbiden. umudumu kesmeden yine dua ettim, yüce rabbimden şifa diledim kendime ve tüm müminlere.

bu da böyle bir yazımdır işte beyler.

özet: kanser olma ihtimalim varmış. dininize diyanetinize sarılın, allah'a dua edin, borges okuyun, mustafa kutlu'yu sevin... dünya boş, sevin sevilin lan.