ilk aşkımı anlatmak istiyorum

ertesi gün sahilde buluştuk. bir başka güzeldi o gün. zaten ben onu her gün farklı bi kalıba sokmaya hazırdım ya, neyse. sarılıp, dudaktan bir öpücük daha aldıktan sonra 'hadi gidiyoruz' dedi. nereye diye sormadım bile. cehenneme zütürse gelirdim çünkü. hemen bi taksiye atladık, taksiye bir adres verdi, yola koyulduk. ellerimiz sanki bırakınca koybolacakmış gibi, bir an bile ayrılmadı. bir apartmanın önünde durdu taksi. cüzdanımı çıkarmaya yeltendiğimde bana şakayla karışık kızgın bir bakış attı ve cüzdanı elimden aldı. kendisi ödedi taksi parasını.

benim içimden o an, lan bu ev neresi ? kendi evimi acaba ? babası evde mi lan ? evdeyse ne tak yiyicem ? çıkınca nolcak amk ? gibi sorular geçerken kendimizi evde bulduk. ufakça ama şirin bir evdi. güzel dekore edilmişti, modern bir havası vardı. salona geçtik, sen otur ben geliyorum şimdi dedi. onu beklerken salonda dolandım biraz. bi kadının bolca resmi vardı, didemle de bikaç tane fotoğrafı vardı. bir tane de adamın kalpli çerçevede bir fotoğrafı vardı. ama onun sevgilisi olmak için biraz fazla büyük olduğundan önemsemedim. geldi, fotoğraflara bakınırken görünce 'annem' dedi. 'yazları geldiğinde burda kalır. onun dışında ben kullanırım genelde kafa dinlemek istediğimde'. fotoğraftaki adamı sormadım, o da söylemedi. hiç bişey söylemeyince annesinin yeni kocası ya da sevgilisi olduğu izlenimine kapıldım.

'hadi gel' dedi, 'yemekler benden dedim ama birazcık sen de tutucaksın ucundan kusura bakma' dedi utanarak. ben istese fransaya kadar koşarak giderim, ama o bana yardım ettirdiği için utanıyordu beyler.

'ekgib bir şey var mı ? alayım geleyim hemen' dedim.
'yok yok her şey hazır bi pişirmesi kaldı' dedi.

her şey hazırdı. benim için hazırlık yapılmıştı. daha dün acaba başka bişey mi var dediğim kız benim için hazırlık yapmıştı. utanmıştım beyler. hemen peşinden mutfağa geçtik. evle benzer olarak minik bir mutfakları vardı. bu da bana sık sık sarılıp öpmem için büyük bir fırsat veriyordu. elime bi kalıp peynir ve rende verdi, 'başla' dedi. ben peynirle cebelleşirken o da tavukla anlam veremediğim şeyler yapıyordu. su içmek dışında mutfağa girmeyen, yemekleri bile odasına yiyen ben, peynir rendeliyordum. annem görse yarım saat kendine gelemezdi herhalde.
her fırsatta sarılıp öpüyordum, sanki 5 dakika öpmeden dursam beni kurşuna dizeceklerdi. öyle bir çabam vardı. meleğim de hiç bir çabamı karşılıksız bırakmadı. hatta bazılarında benden daha çok çaba bile gösterdi.
sonuç olarak ortaya 17 yaşında iki kişinin yapabileceği en mutheşem yemek çıkmıştı. bolca sevgi vardı içinde, buram buram aşk kokuyodu. hemen masaya oturduk yemeklerimiz yedik. daha sonra hem karakterlerin hem de bizim bol bol öpüştüğümüz romantik bi film izledik. geç olmuştu. ben gideyim artık dedim. 'gitme burda kal bu gece' dedi. düşmesini istemedim o güzel suratın. 'tamam kalıyorum' dedim. evdekilere haber bile vermedim. (ah isyankar liseli ah). işin kötüsü yarın okul da vardı ama gitmem diye düşündüm. 1-2 gün daha devamsızlığım vardı. sarıldık bütün gece. ve tahmin edebileceğiniz şey o gece oldu arkadaşlar. milli formayı sırtıma geçirdim.
hak verirsiniz mutlaka, bunu anlatmak istemiyorum. çünkü panpa da olsak tanımadığım heriflerin benim aşkımı 31 konusu yapmalarını istemem.

lan yemek ? başbaşa ? o gözlerle, o harika ellerle, her şeyiyle başbaşa bir yemek. daha fazla ne isteyebilirdi ki insan ? yemeği restourantta yiyecek halimiz yok. büyük ihtimalle sinemanın hemen yan tarafında bulunan fast food şirketlerinden birinde yeriz diye düşündüm.
yan yana dolandık biraz. bi kaç yere girdik. o kendine kıyafet baktı, ben sadece ona baktım. sevilmezdi lan bu kadar, insafsızlıktı erosun bana bu yaptığı. başka bir mağazaya girdiğimizde elinde klagib bir oduncu gömleğiyle yanıma geldi. üstüme doğru tuttu; 'evet işte bu' dedi gülerek.

gömleğin çokta bi taku yoktu aslında, her mağazada olabilecek bir gömlekti. tek farkı fiyatıydı beyler. normal yerlerde en fazla 30 liraya alabileceğiniz gömleğin üstüne adamlar 70 lira yazmış. ama o beğendi işte. almamak olmazdı. denemedim bile üstüme, 'alıyoruz o zaman * ' dedim.
verdiğim paraya gram üzülmedim. bütün mağazayı al dese 'almayanın dıbınakoyim' diyebilcek bir pgibolojideydim. 'sen de bak bişeyler kendine, hediyem olsun sana' dedim. ama bişeye ihtiyacı olmadığını söyledi, üstelemedim.

film saati geldi. girdik sinemaya. ilk günden abaza gibi gözükmeyelim diye en arkalar yerine orta-ön arası bir yerden almıştım biletleri. patlamış mısırlarımızla beraber girdik salona, yerimize oturduk. etrafıma bakınma ihtiyacı hissettim. romantik-komedi tarzında bir film olduğu için çoğunluk çiftlerden oluşuyordu. yiyişmeye ufaktan ufaktan başlamış olanlar bile vardı. 'ah ulan' dedim içimden, ah ulan. benim ise kısa vadedeki planım en azından ten temasında bulunmaktı.

film başladı, salon karardı. arkadan cak cuk sesleri gelmeye başlamıştı bile. hatta abartıp gülüşenler bile vardı. biz sadece birbirimize baktık, gülümsedik. filme baktığım halde izlemiyordum, en uzun metrajım yanımda oturuyordu çünkü. koltuğun aramızdaki koluna elini uzatmıştı. abartısız 10 dakika ellerini izledim. bu kadar zarif olamazdı bir el. en son dayanamayıp ben de kolumu onun yan tarafına uzattım. hafiften bir temas vardı kollar arasında ama yetmezdi, daha fazlasını yapmaya ise züt yoktu. birkaç dakika sonra ise beni kitleyen, sinema salonundan çok daha uzaklara alıp zütüren o hamle geldi.

kızdan geldi beyler ilk hamle. kolunu kolumun üstüne koydu. ellerimiz neredeyse üst üsteydi. ben de nolucaksa olsun diyip yavaşça parmaklarımı parmaklarının arasına geçirdim. ulan tutmuştum elini. tuttum oğlum tuttum ! o ise parmaklarını biraz sıkmakla cevap verdi bana. pamuk gibiydi elleri, kendi ellerimden utandım o an. döndüm o güzel yüzüne baktım, bana bakıyordu. dayanamadım eğildim onu doğru, o da kendini yaklaştırdı bana. sadece bir öpücük aldım yanağından, yerime döndüm.