pnpa bu mesele benim için ağır yara ve travma sebebi.

üniversite 1 de fakülteye kaydolmak adına ilk adımımı attığım ilk anda ve ilk derse girdiğim zaman dediğim şey ben bu mesleği istemiyorum olmuştu.

o andan itibaren farklı şeyler denedim veya denediğimi sandım. yazılımcı olmak veya dj olmak istemek hobi alanımdı.

her şeyi gibtir ettim. üniversite sınavına bile bir daha hazırlandım. ama beklenmeyen şeyler devreye girdi ve bir noktada para ihtiyacı çok daha ağır basmaya başladı. babam aşırı cimri birisi ve ben teoride bir şeyden veya bir şeylerden anlamıyordum.

sene 2017 lise son da gittiğim bir eğitim kursundaki danışman kadın demişti ki "gencolar bakın önünüzde 2 seçenek var. ya asker-polis olacaksınız ya da sağlıkçı olacaksınız. şu an sadece bu iki alanın önü açık." dediği meseleye geliyor her şey. sene oldu 2024 hala aynı şey geçerli.

devletin 2016 sonrası bütün sermayeyi ve olabildiğince her şeyi kendisine bağlamasının bir sonucu olarak bunlar gerçekleşti. diğer hiçbir alanda reelde tek başına alttan çıkan birisi olarak bir tak yapamazsın.

enflasyon yüzde 70. para yok. para nerede? ben ne yapıcam? hiçbir şey yapamıyorum da tıkalı kaldım. o zaman ya kanadaya bir şekilde kendimi iltica ettirecektim. barmen, burgerci pizzacılara bir şekilde kendimi acındırıp bi şekilde işe giricektim. adamlara "abe esad bom bom. Dünyayı yok etme gücüne sahip bir hacker grubu benim 31 çekişlerimi takip ediyor. ben gelmek turkey. bir işe girmek. her şey yapmak". dicektim. veya hiçbir şekilde istemediğim bu mesleğe atılacak sonra gidicektim.

bunu seçtim ama açıkçası çok pişmanım. zütüm yemedi çünkü bi başıma, parasız 19 yaşında kanadaya gitmeye. şu an mesleğim ve param kısmi düzeyde var. en azından evet bi gibe yarıyorum. ama şu an için bu geçerli. üniversiteye geri dönelim. eee nasıl olacaktı peki? kara delik.