ilişki meseleleri iş hayatı sorunları falan

boş gençler. cidden. bu entriyi ağlayarak giriyorum. annem yaşlandı artık. 20li yaşlarında başlayan retinitis pigmentosa ( tavukkarası ) onu körlüğe sürüklüyor artık. bu hayatında bir şey görmedi. hep evde yaşadı hastalığı yüzünden. sosyal hayatı 0'a indi. ben yaşlı kadınları ya da çocuklarıya beraber gezen anneleri çarşıda pazarda görünce içimde bir sızı oluyor. annemle dışarıda hiç gezemedim. annem veli toplantısından sonra hiç bana fırça atmadı. keşke gelebilseydi. yok olmadı hiçbir zaman. dışarıda bir anım bile yok. tanrıya isyan etmek olmazmış. etmiyorum da. yalnız başına hiçbir şey yapamıyor. çok üzülüyorum ya. çaresi yokmuş. umarım bi tanrı vardır. bu hayatta bir şey görmedi öldüğü andan itibaren daha güzel şeyler görür.

okumanızı tavsiye ederim. herşeyin başı sağlık. bir organınız işlevini yitirse çok şeyiniz değişiyor.

biliyorum hiç annesini görmeyenler var. fakat annemi bu durumda görünce bu kadar çaresiz görünce ayrı bi üzülüyorum. sabrınız için teşekkür ederim. birilerine anlatmam gerekiyordu artık. arkadaşlarıma açmak istemiyorum bunu. karşılarında ağlamak istemiyorum çünkü.

metalized.

hayat acımasız. allah sabır versin.

36 yıldır soluk alıp verdiğim şu dünyada son 20 yılı ben de ablamın ve ağabeyimin hastalıklarının peşinde koşarak geçirdim. allah bana evladımı kucağıma almayı nasip etmedi. 11 yıldır ağabeyimi, son bir yıldır da ablamı kucağımda taşıyorum. sosyal hayatları sıfıra inmesin diye kucağımda zütürüp getiriyorum gezmelere. her yere de zütürülmüyor, sağlıklı insanların acıyan, hatta kimi zaman tiksinen bakışları (ağabeyim 46 yaşında ve hastalıktan bitmiş durumda, korkunç görünüyor) gerçekten büyük sıkıntılara neden oluyor.

ne diyordum, hayat acımasız. ölüp gitsem bu zavallılara bakacak adam yok. canlarını alsam hesabını veremem.

seni anlayabiliyorum vesselam gözüm.

ya sabır. ya sabır...

5 yaşımdan beri kimseye baba demiyorum panpa. ama haline üzüldüm