Günler hızla geçiyor ve ben kendimi spora iyice veriyordum daha yaşımın 8 olmasına rağmen çok güçlü hissediyordum kendimi, giderek cesaretim artıyor, cesaretim arttıkça dövdügüm kişi sayısı da artıyordu..

Bende ki bu spor aşkını gören babam ise halinden memnundu, vukuatlarıma sesimi çıkarmazdı aksine aferin derdi, garip bir adamdı kendisi, serefsizdi..

Zaman ilerledikçe olgunlaşıyor, sporu oyun olarak görmemeye başlıyordum..

Biraz okul çevremden bahsetmek gerekirse hiç arkadaşım yoktu ilkokulda çünkü hepsini dövmüş, kolunu kırmış, yüzlerini parçalanmıştım.. Klagib olarak bu tipler yanıma gelirlerdi ve klagib muhabbet geçerdi..

• kardeşim sen karateciymissin işlemez bize karate merata beni dövebilir misin ? (klagib kaşı beni diyen insan ışte aq)
• ahh ne vuruyon lan ahh lan koşun gibtim olm seni çıkışı bekle.. (hep aynı senaryo, farklı insanlar yav nolur bulaşmayın bana sinirli yapım var zaten üstüme geliyonuz sonra dövünce ben suçlu oluyorum..)

Öncelikle çocukluğuma inersem, babam ilkokulda fen bilgisi öğretmeni aynı zamanda taks antrenörüydü, kendi okulunun bodrum katını spor salonu yapar öğrencilerine kurs verirdi.. Dolasıyla ben de kursa 3 yaşımda başlamıştım, daha 3 yaşımda başıma geleceklerden habersiz, haftanın 3 günü oyun olarak gidiyordum..

rezerved

Çocukluğumda ailemden sevgi görmediğim için, lise de başıma gelen olayları anlatıcam dinlemek isteyenler rezerve etsin birazdan başlıcam..