dile kolay iki ay. iki ay boyunca birbirimize bir kelime bile laf etmedik. olduktan bir hafta sonra deseler bu acıya iki ay katlanacaksın, imkansız mümkünatı yok derdim. çekiliyormuş.

her gördüğümde başımdan kaynar sular akıyor. her sesini duyuşumda. yazısını görüşümde. pişmanlığın getirdiği kızgınlık, yüreğimin yarasından gelen acı. sonra güzel anıların getirdiği hüzün. ondan sonra dolu dolu akan gözyaşları. her başkasıyla gördüğümde gelen kıskançlık. sonra bir güç patlaması. o pekekentlerin yüzüne bir indirsem kafalarını patlatacak gibi hissedişim. sonradan da sapık damgası yememek için susmam gerektiğini hatırlayışım. bağırmamak için dişlerimi sıkışım.

ben bu acıyı çekerim. eğer sonsuza kadar böyle kalmayacağımızı bilsem bu acı benim yaralarıma merhem olur, hayata yeniden güzel bakabilmem için pencere olur. ama kahin değilim ki bileyim. işte en çok da bu bilinmezlik canımı yakıyor.

keşke bunu okusan. keşke seni kırmak istemediğimi, şartların beni susturduğunu, söylemek istemediğim şeyler söylettirdiğini anlasan.