ibretlik mezarlık hikayesi

allaaaaaaaaaaaaaaahhh bismillaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh

çocuğu bıraktım durumu anlattım sadece bulduğumu falan. çocuğun bakışlarında bi gariplik sezmiştim çocuk zaten garipti. bakışları fena halde hocayı andırıyodu. yoksa dedim? eve gittim uyumaya çalıştım. akıl sağlığım iyice vehametini artırmaya başlamıştı. belki de işi bırakmalıyım diyordum her seferinde ama yine de devam ediyordum. uyumuşum baya. uyandığımda annem oğlum bi arkadaşın geldi. seni sordu uyuyo dedim. uyandırım dedim yok teyzecim benden selam söyleyin dedi gitti dedi. kimmiş anne adını söylemedi mi diye sorduğumda annem cevap verdi; hoca deyin o tanır.

kız yolu tarif etmiş. bie vin önünde durmuş taksici. kız inmiş ve evden içeri girmiş. taksici yarım saat kadar evin önünde beklemiş. ulan demiş kıza ceketi meketi verdik içinde kimlik var para var. bari kapıyı çalıyım da ceketi isteyim demiş. kapıyı çalmış saat gecenin biri. bi adam açmış kapıyı. taksici çekingen bi halde pardon kusura bakmayın buraya az önce genç bi kız bıraktım çıplaktı. üzerine ceketimi verdim. alabilir miyim? demiş.

adam takiciye çıkımış ne dıyosun kardeşim gecenın bu saatinde kız mız yok gelmedi demiş. taksici hayretle olur mu abi buraya bıraktım demiş. içerdeki resmi farkedip işte bu kızdı demiş. adam bu benım kızım yıllar önce öldü deyince taksicinin başından aşağı kaynar sular dökülmüş. kızın babası hemen taksiciyi de alıp mezarlığa gitmiş. gece bekçileri yok bu saatte olmaz dese de dalmışlar içeri. kızın mezarının başına gelmişlerki mezar açık. mezarın üstünde taksicinin ceketi. taksici de bekçiler de tırlatmış kafayı. dedi hoca. inanasım gelmedi ama hoca samımıydı. doğru bu olay dedi. iyice korkularım arttı ama ibret gelmedi henüz.

çok iyi gidiyorsun panpa kaç yaşındasın bilmiyorum ama 26 yaşında salak bir kardeşim var bu yaşını gelip daha 5 lira kazanamayan ömründe çalışmamış tam bir züt. senin gibi bir adamla tanışıp ibret almasını çok isterdim. adam gibi adamsın allah yolunu açık etsin

ertesi akşam işe gittiğimde hocanın da işi bıraktıgını öğrendim. nedenini bilmiyorum. zaten hoca hakkında kimse bilgi sahibi sayılmazdı. amire sordum hocayı haberi olmadığını söyledi. tebliğ geldi amirim ikili çalışcaktık benim ekip arkadaşım hocaydı dedim. uptamil saçmalama öyle bi tebliğ yok, herkes klübesinde devam eder burda sadece devrıye ıkılı atılır dedi. hasgibtiiiiir dedim ama gözlerim fena doldu. hoca lan dedim noluyo ?

beylerr şaka gibi geliyo belki atmasyon diyosunuz ama hoca buhar oldu ben anlayamadan. nolduguna dair en ufak bi fikrim yoktu. artık fikrim de yoktu aklım sarsılmıştı ve korku sarmıştı beni. dualar okuyarak geceleri sabah ediyordum. devriyeler daha bi çile olmaya başladı. şehitliklerden geçerken rap rap seslerini artık ben de duyuyordum. aklım hocadaydı bunlar ürkütücü gelmiyordu artık. bi ara bunlar aslında yok mu hıkayeler yalan mı ben mi kafayı yedim diye geçiriyorrdum içimden. ama hoca gerçekti canlı kanlı hoca bana üçüncü kapı hikayesini anlattı işte. hem o hikayeyi diğer görevlilere de sordum evet öyle dediler. madem hoca yoktu ben de hıkayeyı bılmıyordum hikayeyı nasıl öğrendim? yaşadıklarımın gerçek oldugunun ayırdına vardım bu sayede. hoca peki nerdeydi ?

1 saat kadar devriye atmamız gerekiyodu. arabayı kullanan arkadaş iyice uyuklamaya başladı. kenara geç kardeşim ben kullanıyım uyuycan heralde dedim. geçti kenara. ben de müzik açıyım bari uykumuz dağılsın diye düşündüm. normalde mezarlıktan geçerken ses kapatılır ama uyanık kalmak için ben açmak zorundaydım. evliya mezarlarının yanından geçiyorduk camlar ve müzik açıktı. müzikte ankaraya özgü hareketli oyun havalarıydı işte.

ilk gece görevim geldi çattı. evden çıkarken içim içimi yiyodu. termosa çayımı koydum. yanıma atıştırmalık bişeyler aldım çantama attım. son olarakta içinde ayet-el kürsi olan muskamı boynuma taktım. ya nasip dedim. allahım sen korkulardan emin kıl beni dedim düştüm yola. mezarlığa yaklaştıkça içim ürperiyor, içimde karşı konulamaz bi geri dönme isteği duyuyordum ama para lazımdı. yarın bi gün evlenicem para lazım olcak lan ailemin durumu zayıf ben bari bişeyler biriktiriyim onları sıkıntıya sokmayım hem de az çok destek çıkarım derdindeydim. besmelemi çektim attım ayağımı görev klübeme.

klübeye geldiğimde içim ürpermekten öte bir hal almaya başladı. hayatımdaki en korkulu anım o andı. napacağımı bilemez halde telsizi açtım , aklımda anlatılanlar vardı. bunları bi nebze unutmak için telsizden diğer arkadaşlarla konuşuyordum. hiç susmuyolardı sürekli enteresan bi hikayeleri vardı. maddi durumum kötüydü evet ama ilk gece görevimden işi bırakmaya niyetlenmiştim ki diğer bir görevli geldi arabayla. gece devriyesi var arabayla dolaşıcaz tüm mezarlığı dedi. sabaha karşı saat 4 sularıydı ve ilk altıma sıçratışım yakındı.

unutmadan belirteyimki ağır ibret içerir. başlıkta belirttim ama yinelemekte fayda var.

çok dinledim dediğim gibi. kimisi şehitliklerin ordan gelen bir tabur ayak sesinden, kimisi diğer mezarlardan gelen çığlıklardan bahsediyordu. çok korkuyodum ama bi yandan da inanmak istemiyodum. kendimi teskin ediyodum. korkutma amaçlı uydurulmuş hikayeler olduğunu düşünüp kendimi rahatlatmaya çalışıyodum

karşıyaka mezarlığı civarındaki bir taksi durağında çalışan bi taksici varmış. işi bitmiş akşam evine giderken taksisiyle çırılçıplak bi kız görmüş. kızın haline acımış adam arabayı durdurmuş. heralde pavyondan falan attılar bunu bu halde diye düşünerek art niyet gözetmeksizin inmiş arabasından ceketini kızın üstüne vermiş arabaya almış kızı. maksadı karşılık beklemeden kızı evine bırakmakmış.

ağır ağır araçla seyir halinde evliya mezarlarının yanından geçerken ister inanın ister inanmayın beyler arabanın açık camlar aniden kapandı. arkadaş gözlerini belertti sen mi yaptın diye. şaka yapıyorum sandı. ben o anın şokuyla sesimi çıkaramadım. hemen dua etmeye başladım müziği kapattım klübeye döndük. ilk tecrübem olmuştu artık anlatılanlara inanmamak gibi bi lüksüm yoktu. ertesi geceyi düşünmeye başladım. artık göreve ikili ikili çıkacagımız tebliğ edildi.

panpa kolpa olduğu belli ama fuckerkinq2 nin hikayesi yokken bununla idare edicez artık.

bu üçüncü kapı olayının geçtiği tarih, olayın olduğu gece dedi hoca duraksadı 02.11.1990. beynimden vurulmuşa döndüm. doğduğum gün. gözüm karardı, başım döndü. herşey flu gibi oldu. yeşilçam filmlerindeki hülya koçyiğit misali düşünceler kafamda dolanırken araba çarpmışa döndüm. bayılmışım. çok uzun sürmediki ayıldım. hoca gitmişti. karar veremiyordum hala hayal mi gerçek mi? gerçek olduğuna kanaat getiriyordum ama o zaman hoca nereye kaybolmuştu? hem benim doğum günüm, üçüncü kapı, hoca,sabahki çocuk, gece gelen bebek sesi ne alakaydı? kendimi bir cenderede hissediyordum. hepsi şaka olabilir miydi? belki de. peki ya bunlar şaka olsa bu kadar büyük prodüksiyon nasıl olur da mümkün kılınabilirdi? aklıma gelen bir tezi hemen bir anti tezle çürütüyor, ikilemlerde kalarak aklımın gücünü yavaş yavaş yitiriyordum.

2 gün içinde hikaye bitmezse nick6 nı zikerün ... al sana mtive amk ...

devam ediyorum beyler

yorgun argın , yarı deli, yarı akıllı olarak eve dönmek için hazırlanıyordum. vardiyam bitti tek derdim dinlenmekti. devriye arabasını güvenlik merkezine bırakıp oradan eve geçecektim. gündüz vakti baktım 4 yaşlarında bir çocuk. hayırdı bunun ne işi var burda? durdum bakındım kimsecikler yok çevrede. çocuğa annen baban nerde diye sordum. yüzüme öylesine bi bakış attıkı devdıbını getiremedim. gel arabaya güvenlik merkezine zütürüyüm dedim. aldım arabaya anons geçtim çocuğu. arkada oturuyordu çocuk. telefonum çaldı amir arıyordu. uptamil gelmeden bi dışarı çıkta simit poğaça bişeyler al acıktık dedi. geri döndüm çocukla gitmek zorunda kaldım. mezarlıktan dışarı arabayla çıktık. yakındaki bi pastaneye doğru gittik. simit poğaça çocuga da tatlı bişeyler aldım mezarlığa dönerken ışıklarda kırmızıya yakalndım. yol tenhaydı geçmeye yeltendim. çocuk tok bi sesle bence kırmızı ışıkta durulur dedi. dönüp çocuga baktım

haftasonundan sonra bitircem hikayeyi.