ibretlik bir gün yaşadım

daha bugun mu dogdun ibretlik gün yaşadım diyip hayat hikayeni anlatıyosun e dıbına kodum salagı

@1 dıbına koyim tuvalete gitsen hayat hikayeni anlatacaksın huur çocuğu gibtirgit burdan

öncelikle şunu söyliyim bugün hayatımın gidişatını değiştirmeye karar vermiş bulunmaktayım. karanlık tarafa geçiyorum. beni bu noktaya neyin getirdiğine hikayenin ilerki safhalarında açıklık getireceğim inşallah.

@2 @3 ayarlarınıza eyw sıkıntı değil. elimde olsanız kafanızı keserim şu an o durumdayım ama uzaktasınız sıkıntı yok. ben devam edeyim.

bilmemnerenin bir köyünde kalabalık bir ailede dünyaya geldim. çok hatırlamadığım bölümleri esgeçip okula başladığım zamana geliyorum. karakterlerin isimlerini doğal olarak sallamak durumundayım. ilkokula anneminde öğretmenlik yaptığı okulda başladım. okulun en parlak öğrencisiydim. okulda gibim daşşağım birdi. annem öğretmen olduğu için her türlü imkanım vardı. istediğim gibi öğretmenler odasına girip çıkar bununla tatmin olurdum. gibimle daşşağım birdi. derslerimde çok başarılı örnek öğrenciydim. sınıf birincisi detected amk. ama bazı sorunlarım vardı. özgüven ekgibliği gibi. çok temel bir sorun. ilkokul çağındaki çocuklarda ne derece doğaldır bilemem ama bende hala olduğuna göre bendeki biraz aşırıya kaçmış olabilir.

http://www.incicaps.com/7...918154220793772184n-1.jpg

birinci sınıfta üçüncü ve 4. sınıfta üç farklı kıza platonik olarak aşık oldum. varabildiğim en ileri nokta birisi arkası dönükken ona seni seviyorum diyebilmek oldu beyler. arkasını dönüp ne dedin gibisinden bana baktığında ise hayatımın en uzun bitmek bilmeyen saniyelerini yaşadım. bu anlattıklarım büyük ihtimalle oldukça sıradan bir çocuğun başına gelen olaylardır. bilmiyorum açıkçası. ama bu güvensizliğe bağı sendromlar çığ gibi büyüdü beyler.

ilkokulun son senelerinde arkadaşlarım sınıfta örgütlenmiş biçimde beni dışladılar. kendi aralarında buluşup oynarlar beni özellikle aralarında istemezlerdi. bu süreçte bana arkadaşlık eden ismetin hakkını yememek gerek. çaresizce onların grubuna dahil olmaya çabalarken benimle beraber saf tutmuştu. şimdi yavşak bir amsalak olup çıkmış olsa da o zaman çok iyi çocuktu. o zaman kendime geliştirdiğim savunma mekanizmam sayesinde bu sıkıntıları hiç belli etmeden piskopat gibi diğer çocuklara saldıran bin olmadan atlatabilmiştim. ( bir kere çocuğun tekini kulaklarından tutup kafasını tahtada sektirmiştim o hariç ) kendimi üstün görürdüm. çok zeki olduğum için beni kıskandıklarını düşünür beni dışlamalarını buna bağlardım. belki sahiden öyleydi belki değildi bilmiyorum ama acı çekiyodum beyler. güvensizdim. ve ailem bunun farkında bile değildi.

okuyanı gibiyim

3. sınıfa kadar ailem beni sokağa salmazdı. bütün arkadaşlarım sokakta saçmasapan işler çevirebilirken ben evde ya oyuncaklarımla oynardım ya da atlas karıştırdım. en büyük zevkim dünya atlasını incelemekti. bütün ülkelerin yerlerini bilir bayraklarını tanırdım. hasta ruhlu çocuk tipi amk. bizimkiler de bununla övünürlerdi. halada arada söyler annem falan. bu küçükken böyle yapardı diye. bir kere sormadılar amk manita yaptınmı kızı öptünmü diye. büyük sıkıntı yoksa sıkıntı yoktu onlar için. derslerde de başarılıyım oooooh herşey mükemmel. sen çocuğu salma dışarıya evde büyüt. sonra sosyal olmasını bekle. olmadı tabi o iş.

rezerve. entry nick baglantısı gelecek diye bekliyorum ammına goyum

@10 okunsun diye yazanı gibiyim. zaten keyfimin gelmediği noktada gibtirip gidicem. okuyan da varsa gib gibi bırakıcam ortada. o yüzden okuyanı ben de gibeyim.

3. sınıftan sonra şu an yaşadığımız yere taşındık. sıralı şekilde müstakil evler düşünün. öyle bir yer. şu an 23 yaşındayım. o zaman 10 yaşındaydım. hikayede adı geçecek bazı arkadaşlarda 8 falan işte. neyse ayşe ve ali diyeyim. benim bu veletleri oraya taşınmadan da tanıdığım varsayılırsa ayşe ve ali şu an benim yaklaşık 17 senelik arkadaşım falan oluyorlar. yani kendimi bildim bileli tanıyorum binleri. oraya taşınınca tabi daha çok dışarı çıkmaya başlamıştım. hatta pek eve girmiyodum. şu an biraz normal biriysem o zamanların sayesindedir belkide bilmiyorum.

@13 okuyorum devam

evin bahçesinde boru üfler, az ilerdeki çayırda uçurtma uçururdum. liseliler bilmez o zaman radikal gazetesi her gün ufak bir poşette k-nex oyuncak verirdi. onlarla fantastik şeyler yapardım. yaptıklarımla gurur bile duyardım. başarılı olamadığım sosyal hayatın boşluğunu bu tür şeylerle doldururdum. elektrik motorlarına pil bağlayıp knexlerle birleştirip vinç yapardım beyler. sümüklü dahi detected yani.

günlerden bir gün başıma gelen olayı anlatayım bu arada epey komiktir. aynı sokaktan iki kız ile yakalambaç oynarken soğukta kalıp üşütüyorum. hafiften altıma kaçıyo. ama zikimde olmuyo pek kendimi oyuna kaptırıyorum. o sırada oyun duruyor. kızın biride tek eliyle direkten asılıp etrafında dönüyo. tam o sırada benim züte epey yaklaşıyor. ve hemen çekiliyor mevkiiden. kokuyu alıyo yani belli. sonra hemen diğer kızın yanına yanaşıp bişiler fısıldıyor. ne fısıldadığını hala bilmem. ama tahmin etmek zor olmasa gerek. bu arada üniversite 2. sınıfın başında o kızla çıktım beyler. yani hayatta hiçbişey imkansız değildir falan :D:D yok yok mesaj o değildi. mesaj şuydu beyler. ben aylarca acaba zütümün taklu olduğunu anladımı endişesi yaşadım amk. öyle işte. devam ediyorum.

ilkokul hayatım bir yandan okul birincisi olan, herkes tarafından takdir edilen, tahtaya kaldırılıp işte bunun gibi giyiniceksiniz denilen bir öğrenci olarak, bir yandan da sosyal ortamda kekelemeden konuşamayacak kadar güvensiz bir bin olarak geçti yani.

yine bir anektod giriyorum araya. ikokul kaçıncı sınıfım hatırlamıyorum. ama babamın metreydi matkaptı bally idi bu tür araç gereçlerine hastayım. babamda o tür eşyalarına benden düşkündü amk. bir kere iş üstündeyken ballyi bıraktığı noktada değilde elimde gördüğü için yumruğunu sıkıp kafamın üstüne indirmişliği var. tırsıyom yani. neyse ben bunun metreyi almışım sonuna kadar çamaya uğraşıyorum. metrenin 5m den sonrasında düz sarı bi bölümü var. neden bilmiyorum oraya kadar onu çekip o sarı bölüme bakmaya hastayım. e tabi çekip çekip duruyorum. sonra bozuluyo bu tabi. bende o endişeyle o metreyi gömdüm beyler. sonra babam bahçeyi bellerken o metreyi buluyo. hoşuna gidiyo tabii mevzu. hala anlatır durur. bende üzmemek için hala hiç o metreyi neden gömdüğümü düşünüp düşünmediğini sormadım.

gibeyim anektodunu da verdiğin ayrıntıları da . sadede gel