ibretlik başarı hikayemi anlatıyorum

Ezik bir şekilde geçiriyorum liseyi. Tamdıbını hem de! Derslerim çok iyi. Almancayı öğreniyorum o arada sular seller gibi. ingilizcedeki açığımı kapatmam daha sonraları olacak. Ben almancaya odaklanmışım, okulun en iyi almancası bende. Bu okulda da çoğu hocanın gözdesiyim amk. Kızlarla aram daha iyi gibi. Ama sadece eskiye göre. O binlerle yarışamam bile. Bir kızın elini sıktığım zaman bile mutlu oluyorum. Kızlar bahsettiğim oğlanların kucağında oturuyor teneffüslerde. içten içe benim de olsun istiyorum, ama sorunlar var: Hem yapamam, çok utangacım; hem de beni çalışmak kurtaracak!

Kısa bir ara arkadaşlar... Talep varsa dönüşte daha hızlanarak anlatacağım.

kişisel gelişimi severim.
yolla panpa

Teyzemle konuşuyoruz, "Ohoooo ne zeki çocuklar vardır orda kim bilir?" diyor. Kendime hedef koyuyorum, ilk 25'te bitireceğim. Sonunda çok daha iyi bir dereceyle bitiyorum, orası ayrı. Gerçekten de çok zeki çocuklar var bu okulda. Çoğu da kolej mezunu. Manyak ingilizce biliyorlar. Çoğu şu an çalıştığım şirkete girseler dil tazminatı alırdı o yaşta amk, o derece. Zaten asıl dilimiz ingilizce değil, ikinci yabancı dil olarak öğreniyoruz onu. Hangi okul olduğunu işi bilen panpalarım zaten anladı.

Zengin çocuklar var amk acayip özgüven sahibi. Bir tanesinin babası şu an tüpçünün şirketlerinde CEO. O zaman da Unil... 'de YK'ymış. Vay amk! Millette ne babalar var... O zamanlar ismini bile bilmiyoruz tabii bu yerlerin. Neyse, adamlar acayip özgüven sahibi, bense hep derslere gömülüyorum. Yalnız bu sefer bir sorun var: Burada dersleri zaten herkes yapabiliyor. Ön plana çıkabilmem için ekstra şeyler yapmam lazım. Ama yapamam çünkü inanıyorum ki, beni ancak çalışmak kurtaracak!

devam panpa

8. sınıfa gelelim. O 70 kişilik sınıfta da birinciyim. Herkes tanıyor beni. Yıl sonunda Anadolu liseleri sınavında ilk bine giriyorum. 456 kişinin mezun olduğu sözde "iyi" devlet okulunda benle benzer başarıyı gösterebilen bir kişi daha var sadece. Aynı okula kaydoluyoruz zaten. 5 yıl lise okuyacağım. Gelecek parlak görünüyor. Hadi bakalım, dayan kaslı bin, dayan.

hızlı ol amk

Servise yazılıyorum o yıl. Annemi ikna edemiyorum bir türlü o yolu otobüsle alabilecek kadar büyümüş olduğuma. Daha ucuz olduğu için korsan bir servis tutuyoruz. Ama onun bile parası çok geliyor bizim bütçeye. Babamdan servis parası zamanı geldiğinde çok zorlanıyorum isterken. O da verirken zor denkleştiriyor parayı zaten. Arada bir hatırlatıyor bana "Servis büyük nimet oğlum. Aman haaa!" Sanki ben istiyorum servisle gitmeyi...

Kızlarla arama hiç girmedim bile çünkü iletişim sıfır. Konuşmak bir yana, yüzlerine bile bakamıyorum. Çalışkanlık o zamanlar cool'luk göstergesi. ilgi gördüğümü hissediyorum ama bir şey de yapamıyorum. Hoş, yapsam ne olacak? Cepte para mı var?..

5. sınıfa geçtiğimde orta okula bizim s.kik mahalle mektebi gibi okulda devam etmem durumunda iyi bir eğitim alamayacağıma inanan annem beni Çapa'da bir okula kaydettirebilmek için çırpınmaya başladı. Şimdi düşününce komik geliyor tabii. Altı üstü o da s.kik bir devlet okulu. Ama ne yapsın işte, o da eldeki imkanlarla çabalıyordu. Milli Eğitim'de tanıdık aradık hep kaydımızı aldırabilmek için. Güç bela bulabildik birini. Gittim, kaydoldum. Sürpriz: Sınıfımız tam 70 kişi! 3'er kişilik sıralarda oturuyoruz. Dayan kaslı bin, dayan...

Anlt dinliyorum

Reserved

helal panpa dinlerim valla

Evimiz güzeldi aslında muhite göre. Küçücük de olsa kaloriferliydi falan... Okulum evimizin karşısında sıradan düz bir okuldu işte. Ben de o okulun yıldızıydım. Henüz daha 3. sınıfta bir dershaneden burs kazanıp dershane serüvenime başladım: Hiç unutmuyorum 2. sınıfın son günleri. Şu anda hâlâ faaliyette mi bilmiyorum ama taaa Şirinevler'de bulunan D... Dershanesi'nin sınavında 4. olup burs almıştım. Cumartesi günleri annemle birlikte sabahın köründe kalkıp 73T (Florya-Taksim)'ye binip dershaneye gidiyordum. Yol ortalama 45 dakika sürüyordu. Şimdi otobüste 10 dakika yolculuk yapmaya dayanamıyorum...

caps ver

anlat lan

reserved