ibretlik başarı hikayemi anlatıyorum

Evet beyler, talep olursa sizlere büyük bir başarı hikayesi olarak gördüğüm yaşamımı anlatacağım. Bazı önemli kesitleri veriyorum, talebe göre anlatıp anlatmamaya karar vereceğim:

- 1+1 evde büyüdüm. 24 yaşına kadar kendime ait bir odam yoktu. Daha doğrusu salonu kardeşimle paylaşırdık.
- 20 yaşına gelene kadar ne bir evimiz, ne arabamız ne de yazlığımız vardı. 20 yaşında ufak bir ev alabildik çok şükür.
- Lise 2'ye kadar annemin hazırlayıp yanımıza verdiği ekmek arası sandviçle yetindim hep. Arkadaşlarım kantine giderdi.
- Üniversiteye kadar toplamda iki kere tatile gittik; onlarda da başkalarının arabalarına atlayıp yine başkalarının yazlıklarında sığıntı yaptık tatilimizi.
- Hiçbir zaman aileme yük olmadım. Öğrenim hayatım boyunca dershanelere beş kuruş para ödemedim, zaten okullar da hep sınavla girilen üst düzey devlet okullarıydı.
- Türkiye'nin en iyi üniversitelerinden birinin en popüler bölümlerinden birinden mezun olmama rağmen ilk 6 ay iş bulamadım.
- 24 yaşında ilk işe girdiğimde maaşım asgari ücretin iki katıydı: 1200 TL.

Şimdi ise:

- 27 yaşındayım.
- 26 yaşında sıfır model araba aldım, ailemin de ayaklarını yerden kesmiş oldum çok şükür.
- Aylık ortalama 13000 TL gelirim var.
- Adını hepinizin bildiği bir yerde yöneticiyim. Altımda 21 beyaz yakalı çalışıyor.

mega holding diyecek bin

Okulun yıkdızıydım. Dershanede de arka arkaya patlatıyordum sınavlarda ki dershane Şirinevler'deydi. Yani hep Ataköy'den, Bakırköy'den falan çocuklar gelirdi. Zengin muhitten geldikleri için hep imrenirdim onlara. Daha iyi imkanlara sahiptiler bana kıyasla. 3. sınıf bittiğinde 4. sınıfta iki dershaneden burs kazanmıştım: Hem D... Dershanesi hem de bugün cemaatin dershanesi olarak bilinen A... 'de. ilk başta ikisine de gitmeye kararlıydım, fakat sonra odaklanmak adına sadece A... 'e devam ettim. Bu dershanenin de yıldızydım. Her şey güzel gidiyordu, ilkokulun sonunda yapılacak olan anadolu liseleri sınavında türkiye derecesi yapacağımdan o kadar emindim ki... Fakat tam o yıl anadolu liseleri sınavı kalktı (ortaokul sonrasına ertelendi) ve ben umutlarımı 4 sene ertelemek zorunda kaldım. Anladığınız üzere 87'liyim yani.

Genel müdürlüğünü bizim liseden mezun bir abinin yaptığı yabancı bir şirkette işe giriyorum. Daha doğrusu adam bana özel pozisyon yaratıyor. Yazın askere gideceğim, o zamanı geçirmem için uyduruk bir pozisyon açıyor bana. Hâlâ her görüştüğümüzde şükranlarımı sunarım kendisine. Adam artık eski gücünde değil, bu sefer de ben yardım ediyorum ona: Oğlunu bizim şirkette işe aldırdım. Dil mezunu olduğu düşünülürse hayatında göremeyeceği parayı kazanıyor. Neyse, her ne kadar şükran duysam da maaş beklentilerimin çooooook altında: 1200 TL, asgari ücretin iki katı yani. Yıkılıyorum, babam da çok belli etmese de çok üzülüyor. Bu kadar okudu da ne oldu diye düşünüyor. Profesyonel şirket ama haklarını yemeyelim. Haftasonu çalışması yok, 08:30-17:30 çalışıyorsunuz bir dk. fazla mesai yok, tatillere saygılılar. Tek sorun var: Para!

Yaz gelince helalleşip ayrılıyoruz, ben de askere gidiyorum. Askerden dönüşte kararlıyım, ilk bulduğum işe gireceğim. Öyle de yapıyorum. Askerliğimi yapmış olmanın getirdiği artı kapıları birer birer açıyor. Her yerden görüşme talebi geliyor. Fakat ben fazla idealist davranıyorum ve illa FMCG sektörü olsun diye bir Türk firmasında işe başlıyorum. Hedef oradan Unilever'e, Coca Cola'ya falan kaymak. Kazın ayağı öyle değil tabii. inanılmaz amatörce çalışıyorlar. Para piyasa ortalamalarında fakat şartlar kötü. Her gün 65 km yol gidip 65 km de yol dönüyorum. Ortalama 3 saatim yollarda geçiyor. Servis kapının önünden de almıyor. Benim geldiğim kadar uzaktan kimse gelmediği için (aslında dağbaşında olanlar onlar halbuki) yarı yola kadar metrobüsle gelip orada servise biniyorum. Dönüşte de aynı hikaye. Tüm departmanlar haftanın beş günü çalışırken bizimki 6 gün çalışıyor. Sürpriz: Cumartesileri servis de yok. Kendi imkanlarımla gidiyorum. 20 dk metrobüs, oradan şehirdışına giden mavi otobüsler. Köprüde inen minibüse bin. 3 vasıta! Cumartesi günü! Kabus gibi. Yarım gün falan da değil, öğlen 4'e kadar çalışıyorum. Eve gelmem 17:30'u buluyor. Tatillere de saygı göstermiyorlar. 23 Nisan'da çalışıyoruz. Arkadaşlarıma anlatamıyorum bile. inanmıyorlar. Bayram öncesi aşırı yoğunluk oluyor. 20 gün aralıksız çalışıyoruz. Bir yandan iş arıyorum. Türkiye'nin en büyük firmalarıyla görüşüp amatör bir firmada çalışmaya devam ediyorum.

Yine bir bayram sonrası canıma tak ediyor: Diğer bayramda yokum arkadaş! istifamı veriyorum. Eleman bulduklarında onu yetiştirip gideceğim. Artık iş görüşmelerine daha rahat gidebiliyorum.

Bu arada üniversiteden mezun olmadan bir yıl önce anneme söylemişim, "Bak, anne ne olursunuz ev bulun; ben 1 yıl sonra bu g.t kadar eve dönmek istemiyorum. Önlem alın. Kira mira bir şeyler bulun." Okul bittiğinde yine aynı eve dönüyorum. Çıldırmak üzereyim. Zaten paraları yok, hiç bakmamışlar bile. Ben yine salonda yatıyorum. Kardeşim de evden ayrılmış (hâlâ ayrı yaşıyor zaten), ben salonda tek başıma yatıyorum. Daha doğrusu yatamıyorum. Annem yatak odasını kapıyor, babam salonu. ikisi de son ses televizyonu açıyor; bana yaşama alanı kalmıyor. Çıldırmak üzereyim. Çalışma masam bile yok. ikisi de uyumaya gidince laptop'umu sehpanın üzerine koyuyorum. Sehpanın üzerine de angiblopedileri dizip laptop'u onun üzerine koyarak ergonomik bir ortam yaratmaya çalışıyorum. işsizim, ailemle 1+1 evde yaşıyorum; askerliğimi yapmamışım. Bütün başarılarım gözümün önünden geçiyor. Sinirden ağlıyorum geceleri hep.

Kaslı bin aynı kaslı bin, ama bu sefer çevre farklı. Anadolu'nun dört bir yanından yine çok zeki ama bu sefer pek de atılgan olmayan çocuklar var çevremde. istanbul çocuğu olarak sükse yapıyorum ortamda hemen. Kızlarla aram daha iyi artık. Şenlikler oluyor 9 kız 2 erkek geziyoruz falan. Sevgililerim de oluyor artık. Hayat güzel gibi. Başbakanlık derecemden dolayı kredinin üç katı tutarında burs bağlamış. Kuruşuna dokunmadan biriktiriyorum (iş kuracağım okul bitince sözde). Babamdan aldığım paralarla geçiniyorum. Derslerim artık iyi değil ama hiçbir dersten de kalmıyorum. Hedefim sosyalleşmek. Dersleri asıp spora, dansa, tiyatroya gidiyorum. Bulduğum bütün etkinliklere katılıyorum. Haftanın 3 günü antrenmanım var, 2 gün tiyatro klubüne gidiyor, 2 gün de latin danslarına gidiyorum. Hafta yetmiyor, derslere gitmeyip spora gidiyorum ısrarla. Vücudum gelişiyor herhangi bir takviye almadan. Dersler pek iyi değil, ama ortam gayet güzel.

kaslı gibtir git amk bundan 3 sene önce açtığın başlıkları hatırlıyorum sigigit yalancı züt

hade lan

Üniversitede yapmadığım şey kalmıyor. Üniversiteye kadar bara bile gitmemiş adamım, ünivesitede strip poker oynadım! Güzel günlerdi şimdi düşününce. Kim düşünebilirdi ki bu s.kik Ankara bana hayatımın o ana kadarki en güzel şeylerini yaşatacak bana... Her güzel şeyin bir sonu var lakin. Okul bitiyor...

seri panpa seriii

yaz panpa yaz seni bekliyoruz zamqilerle

reserved

Güzel yerlerde staj yapmışım ama hiç iş tecrübem yok. CV'mi bile okul bittikten sonra hazırladım o derece ilgisizim. Dünya kupası vardı o yaz. Hesapta kupa maçları oynanırken ben iş bakacaktım, kupa biter bitmez de işe başlayacaktım. Herkes de kapıda bekliyordu ya!..

Öyle olmadı tabii. Eylüle ekime kadar elimi kuvvetli tutarım, sonra bakarız duruma göre düşünüyordum. iş görüşmelerine gidiyor, maaş beklentisi konusunda uçuk fiyatlar çekiyordum. ilk iş görüşmemi hiç unutmayacağım: S.kik bir yönetim danışmanlığı firması. Son mülakata gelmişim, her şey güzel gidiyor; adam maaş beklentimi soruyor; "Çok cazip bir teklif gelmedikçe dinlenmeyi düşünüyorum. 2500 TL'den aşağıya hayatta çalışmam." resti çekiyorum. Mercedes'ten teklif almış, fakat fabrika istemediğim için gitmemiştim. 2500 TL veriyordu Mercedes o yıllarda, daha aşağısına çalışamazdım. Adamın bana cevabını hiç unutamayacağım; "Tamam, ben bunu genel müdürümüze ileteceğim. Hiç merak etmeyin yalnız. Eğer kafasındaki rakam 3000 tl ise sırf siz daha azına razısınız diye 2500 tl vermeyiz." Sonradan öğreniyorum, öyle s.kik danışmanlık firmalarının rayici 1200 TL imiş. Adam da benle hayatımın taşağını geçmiş. Zaten henüz eve dönmeden red almışım e-mail'le.

reserved

devam et panpa iyi gidiyorr

devam panpa

güzel gidiyo

reserved okurum bi ara

anlat panpa