ibret verici hikayem

bir gün yolda gidiyorum. yaklaşık 20 metre aşağıda bir çocuk var. hani bu çöp toplayan çocuklar var ya onlardan. çocuk beni görür görmez çöpleri bıraktı ve beklemeye başladı. anlamıştım bakışlarından, esmer gözlerini dikmiş bana bakıyor. aradaki mesafe iyice azaldı, yanına vardığımda bakmadım ona. nedendir bilmem, aklımdan kimbilir neler geçti. ama bir şey diyeceğini adım gibi biliyordum. yine de kafamı kaldırıp bakmadım. tam yanından geçerken seslendi;

- abi sigaran var mı?

gülümsedim, bir cevap vermedim. çıkardım cebimden hayat gibi kirli sigaramı bir dal uzattım. sağol abi dedi.

sigarayı yakar yakmaz derin derin içine, ciğerlerini parçalarcasına çekti.

+ nerelisin.
- diyarbakır.
+ tek başına mı yaşıyorsun burada, nerde kalıyorsun.
- evet abi, caminin arkasında baraka var, orada kalıyorum.
+ ailen, anne-baban, kardeşlerin nerede.
- diyarbakırdalar. çöp toplayıp parasını onlara gönderiyorum.
+ kaç yaşındasın
- 16

sustum bir şey diyemedim. içimden küfürler etmişimdir muhakkak. tek yapabildiğim acı bir gülümseyişti. bu da geçer der gibi. bir sigara da ben yaktım. para versem almayacağını biliyordum.

paketi uzattım, al sen de kalsın dedim. haliyle kabul etmedi. al o zaman şu bir dal sigarayı bunu da benim hatrım için iç dedim. gülümsedi sağol abi dedi.

bi gün bi izmirli gibtim @1 üzerine alınma ...

@1 ağlattın bin

upupupupuppu

keşke zütten verseydin yazık lan çocuğa.