i m sissy and i know it

girdim odasına. aval aval bakmamamı, oturmamı söyledi. itaat ettim.-

-hakkında şikayet var, dedi. gülesim geldi ama zütüm 3.5 atıyor neye gülüyon amk. kim neden rehber hocaya şikayet etsin?
-kimdenmiş hocam?
-ailenden.

şimdi anlaşıldı her şey. tabii ya.

-ne diyorlar hocam?
-ders çalışmıyormuşsun, kimseyle konuşmuyormuşsun, ha bir de sürekli bilgisayar oynuyormuşsun.

tam tahmin ettiğim gibi.

bir dersteyken rehber hoca çağırmıştı beni. dersten yırttığıma sevinirken endişelendim napacak lan acaba diye. klagib lise, sınav muhabbeti yapacaktı kesin.

onu da anlayabilmiş değilim. lan yarramın kafası her insanın kendine özel bir öğrenme biçimi var, "şöyle çalışın böyle çalışın" diye genelleme yapmak neyinize sizin? ama nedense bunu yüzlerine söyleyemezsiniz. sözde özgür bir ülkede yaşıyoruz. yetkili abilere uygun dille anlatmaya çalışın bunu, bakalım nasıl bir karşılık gelecek? denemesi bedava.

8. sınıfa geldiğimde herkes değişmişti. küçükken inek olduğunu hatırladığım, "siz andımız'da dediklerinizle çelişiyonuz, ikiyüzlülük yapmayın" diyerek binlik yapanlara atarlanan bir bebe vardı, ana avrat küfür ediyordu.

kız gördüğünde rajesh koothrappali'ye taş çıkaracak bir eleman, sınıfımızın en güzel kızıyla sevgiliydi.

sınava hazırlanıyordu herkes, lise hayalleri kuruyordu.

ben mi?

pencere kenarında en arka sıramda oturmuş, karikatür çizerdim hep.

@5 güldüm amk

çok şey vardı içimde söyleyecek. kalabalık arkadaş ortamlarında patlatılacak esprilerim vardı. patlattım ama zütümde.

derslerde başarılı sayılırdım, ama öğretmenlerim bunu asla göremedi.

beni döven üst sınıflara kendi ezikliklerini daha ezik birine yansıtan zavallılar olduklarını söyleyemedim.

7.sınıfta ilk kez aşk denen duyguyu tattım. ne yazık ki platoniğimle tek kelime konuşamadım. sonra başkasıyla çıktı. sonuç noldu bilmiyorum sonra.

i am saksı and i know it
erol büyükburç

bunun bana nelere mal olduğunu yaşamayan bilemez.

oyuncağımı aldı elimden bin misafir çocukları defalarca, ses çıkaramadım. annemin onu geri alıp bana vermesini veya misafirin gitmesini beklemek zorunda kaldım.

futbolda mahalle maçlarına alınmadım hiçbir zaman. yedek alırlardı bazen. forma şansı bulamadım asla. topum olduğunda bile.

8 yaşındayken dayak yedim. o günden sonra bu benim için günlük rutinin bir parçası oldu aslında.

dinliyorum devam.

herkes anıra anıra güldü. öykü de dahil tabii. niye bu kadar taşak geçmişlerdi anlamamıştım tabii o zaman. aşağılanmış hissetmiştim kendimi. çocuk saflığı bildiğiniz üzere, çok kırılmıştım ve aşağılanmış hissetmiştim kendimi.

zor kurtardım kendimi babamın pençelerinden. odama gidip dayımın hollanda'dan yolladığı uzaktan kumandalı jipimi sağa sola çarptırarak yatışmaya çalıştım.

o günden beri korkarım insanlardan, çekinirim. bu yüzden ezik kaldım hayatımın en renkli yıllarında.

--spoiler--
ilerde tepki almamak için baştan söylüyorum, bu başlıkta yazacağım hikaye tamamen kurgudur ve zaman zaman mobilden bağlanıyorum bu nedenle yavaş yazacağım. canım sıkıldığı için yazıyorum, benim gibi canı sıkılanlar için. şuku-nick6-popülarite beklentim yok. tüm bunlara rağmen okuyacak panpalarıma sonsuz teşekkürler)
--spoiler--

hanım evladıyım. sütüm. bir de muhallebi çocuğu diyolla, ama çok saçma bence. muhallebi çocuğu ne amk ya?

aslında böyle olmayabilirdim. böyle olmamı babama borçluyum. her şeyi o başlattı.

4 yaşında olmalıydım. o güne kadar normal bir çocuktum. o gün değişti her şey. tamer amca vardı aile dostumuz. babamın panpası. onlar gelmişti. bir de kızları vardı benim yaşımda, öykü. onla oynarken babam çekti beni kucağına bir anda ve şortumu indirdi. pipim ifşa olmuştu herkese.

-bak amcası, bak teyzesi, bornova bamyası bu! diyordu.