i m sissy and i know it

--spoiler--
ilerde tepki almamak için baştan söylüyorum, bu başlıkta yazacağım hikaye tamamen kurgudur ve zaman zaman mobilden bağlanıyorum bu nedenle yavaş yazacağım. canım sıkıldığı için yazıyorum, benim gibi canı sıkılanlar için. şuku-nick6-popülarite beklentim yok. tüm bunlara rağmen okuyacak panpalarıma sonsuz teşekkürler)
--spoiler--

hanım evladıyım. sütüm. bir de muhallebi çocuğu diyolla, ama çok saçma bence. muhallebi çocuğu ne amk ya?

aslında böyle olmayabilirdim. böyle olmamı babama borçluyum. her şeyi o başlattı.

4 yaşında olmalıydım. o güne kadar normal bir çocuktum. o gün değişti her şey. tamer amca vardı aile dostumuz. babamın panpası. onlar gelmişti. bir de kızları vardı benim yaşımda, öykü. onla oynarken babam çekti beni kucağına bir anda ve şortumu indirdi. pipim ifşa olmuştu herkese.

-bak amcası, bak teyzesi, bornova bamyası bu! diyordu.

herkes anıra anıra güldü. öykü de dahil tabii. niye bu kadar taşak geçmişlerdi anlamamıştım tabii o zaman. aşağılanmış hissetmiştim kendimi. çocuk saflığı bildiğiniz üzere, çok kırılmıştım ve aşağılanmış hissetmiştim kendimi.

zor kurtardım kendimi babamın pençelerinden. odama gidip dayımın hollanda'dan yolladığı uzaktan kumandalı jipimi sağa sola çarptırarak yatışmaya çalıştım.

o günden beri korkarım insanlardan, çekinirim. bu yüzden ezik kaldım hayatımın en renkli yıllarında.

bunun bana nelere mal olduğunu yaşamayan bilemez.

oyuncağımı aldı elimden bin misafir çocukları defalarca, ses çıkaramadım. annemin onu geri alıp bana vermesini veya misafirin gitmesini beklemek zorunda kaldım.

futbolda mahalle maçlarına alınmadım hiçbir zaman. yedek alırlardı bazen. forma şansı bulamadım asla. topum olduğunda bile.

8 yaşındayken dayak yedim. o günden sonra bu benim için günlük rutinin bir parçası oldu aslında.

çok şey vardı içimde söyleyecek. kalabalık arkadaş ortamlarında patlatılacak esprilerim vardı. patlattım ama zütümde.

derslerde başarılı sayılırdım, ama öğretmenlerim bunu asla göremedi.

beni döven üst sınıflara kendi ezikliklerini daha ezik birine yansıtan zavallılar olduklarını söyleyemedim.

7.sınıfta ilk kez aşk denen duyguyu tattım. ne yazık ki platoniğimle tek kelime konuşamadım. sonra başkasıyla çıktı. sonuç noldu bilmiyorum sonra.

@5 güldüm amk

8. sınıfa geldiğimde herkes değişmişti. küçükken inek olduğunu hatırladığım, "siz andımız'da dediklerinizle çelişiyonuz, ikiyüzlülük yapmayın" diyerek binlik yapanlara atarlanan bir bebe vardı, ana avrat küfür ediyordu.

kız gördüğünde rajesh koothrappali'ye taş çıkaracak bir eleman, sınıfımızın en güzel kızıyla sevgiliydi.

sınava hazırlanıyordu herkes, lise hayalleri kuruyordu.

ben mi?

pencere kenarında en arka sıramda oturmuş, karikatür çizerdim hep.

bir dersteyken rehber hoca çağırmıştı beni. dersten yırttığıma sevinirken endişelendim napacak lan acaba diye. klagib lise, sınav muhabbeti yapacaktı kesin.

onu da anlayabilmiş değilim. lan yarramın kafası her insanın kendine özel bir öğrenme biçimi var, "şöyle çalışın böyle çalışın" diye genelleme yapmak neyinize sizin? ama nedense bunu yüzlerine söyleyemezsiniz. sözde özgür bir ülkede yaşıyoruz. yetkili abilere uygun dille anlatmaya çalışın bunu, bakalım nasıl bir karşılık gelecek? denemesi bedava.

girdim odasına. aval aval bakmamamı, oturmamı söyledi. itaat ettim.-

-hakkında şikayet var, dedi. gülesim geldi ama zütüm 3.5 atıyor neye gülüyon amk. kim neden rehber hocaya şikayet etsin?
-kimdenmiş hocam?
-ailenden.

şimdi anlaşıldı her şey. tabii ya.

-ne diyorlar hocam?
-ders çalışmıyormuşsun, kimseyle konuşmuyormuşsun, ha bir de sürekli bilgisayar oynuyormuşsun.

tam tahmin ettiğim gibi.

-ee? dercesine baktım yüzüne.
-kimseye anlatamadığın bir şeyler mi var? eğer yardımcı olacaksa anlatman, dinliyorum.
-anlatılcak bişeyim yok, dedim. olsaydı da annemle babama anlatmadığım şeyi sana mı anlatırdım amk. sanki aklımı okumuş gibi:
-eğer işini kolaylaştıracaksa muhtemelen akşam eve gittiğimde hatırlamayacağım bile, dedi.

sallamalı mıydım? yoksa o güne kadar olan her şeyi anlatmalı mıydım?

ne kadar vaktim olduğunu sordum. çıkış ziline kadar dinleyebileceğini söyledi.

o güne kadar yaşamış olduğum her şeyi anahatlarıyla anlattım. özel olanları, aklıma geldikçe bile yüzümün kızardığı bazı olayları atladım. öyle olunca kısa sürdü. dinledi o da sağolsun sonuna kadar.

ilginçtir, odasından çıktıktan sonra üzerimden bir yük kalkmış gibi hissediyordum.

@14 mobile gectim panpa geliyorum.

Bu arada tamamen arkadassiz sanmayin, oyku vardi. evet tamer amcanin kizi olan.

o da yalnizdi, arkadasi yoktu hic. Cekingen bir kiz degildi, hatta pic biri bile diyebilirim. Yerine gore benle am got meme muhabbeti bile yapardi. tencere-kapak olmustuk. bu bag, ayni liseyi kazanmamizla daha da guclenecekti.

lisede her seyin farkli olacagina inandirmaya calisiyordum kendimi.

burada dayak yemeyecektim. burada herkes gibi olacaktim. figuran degil basrol olacaktim.

herkes bu hayalleri kurar, su anda o halime gotumle guluyorum ama o zamanlar bunlar benim icin onemliydi.

bu hayallerle basladim liseye iste.

ilk gun bekledigimden iyi gecmisti. oyku ile ayni siniftaydik. klagib ilk gun tanismasinda gayet normal davranmistim.

sinifimi sevmistim, hepsi duzgun insanlardi. Ya da ben oyle sanmistim. ilk izlenimler genellikle yanlis cikar zaten.

hayatimda tanistigim ilk huurdan bahsedeyim.

ipek, ilk sevgilimdi. anatomiye tamamen aykiri olarak o beni gibmisti ama.

bir ust donemdeydi, sinava gitmistim onlarin sinifa, orda tanistik. yanyana oturuyorduk hep. sinavlarda kopya veriyordu elinden geldigince. benim sessizligimi cok tatli buluyordu, cok farkliymisim digerlerine gore. Yalanina sokuyum ipek...

o yil facebook illeti yayildi. ilk hesap alanlardandim. okulda hesabi olan herkes ekli. ipek'te de var.

bir aksam "cnm cok skldi yaa" yazdi. neden ilkokul ogretmeninin kulagini cinlatmamistim sanki amk.

ama o zamanlar onun gercek yuzunu bilmiyorum, bu bozuk lisan da pek rahatsiz edici gelmiyor, bisey demedim. Normal konustuk. bir sure sonra bu konusmalar artti, en yakin dostu oldum. Yanibasimdaki oyku'yle bile bu kadar zaman gecirmez oldum.

kacinilmaz sona geliyorduk. ama yuzyuzede iki lafi bir araya getiremeyen ben nasil acilacaktim?

uzun bir mektup dosedim. Arabesk unsurlar icermiyordu, gereksiz edebiyat parcalanmamisti.

mektubumu elden vermenin daha uygun olacagina karar verdim. okul cikisinda yanina gittim. mektubu verdim.

-bu ne? dedi. amina cakim pembe zarfta telefon faturasi mi vercektim?
Gerci anlamisti aslinda, zarftan ve onun rengine burunen yuzumden.

bisey demedim. bastim gittim.

Ertesi gun uyandigimda artik bir sap degildim.

kabul etmisti lan.

sevgilim vardi artik. hem de ust donemden.

500 days of summer'da tom'un mala vurduktan sonraki dansini aynen yapacaktim yolda utanmasam.

olm mutluydum lan. Cok baska bir duyguydu bu.

Filmlerdeki gibi ayni lan.

ama bir detayi atliyordum: ilk sevgilimdi henuz daha. Sevgiliyle ilk gunler napilirdi ki? Her teneffus sinifina gitsem gormemislik olur muydu ki? Elini tutsam, opsem abazalik olur muydu?

kadinlarin evli erkekleri cekici bulmasi sanirim bu yuzden. tecrubeli oluyorlar ne de olsa, kadin ruhunu daha iyi biliyorlar.

ilk adimi o atti.

Her zaman aradaki mesafeyi yok etmeye calisan o oldu. Ve basardi sonunda.

Artik normal geliyordu gayet her sey. El ele tutusmak, opusmek...

Cicim aylarinin buyusu gectiginde, bosladigim panpam oyku'yu hatirladim. kiza buyuk bir haksizlik etmistim, askin buyusune kapilip onu 2. plana atarak...