Uhh destan yazmış huur çocuğu

Uzun anlamlı trend koktu

Empati kavrdıbını duyardım fakat hayatıma işlendiği pek söylenemezdi herhalde. Lakin yaşadığım olay benim için açılması gereken kapının anahtarı oldu...
Okuduğum okulun öğrencileri deyim yerindeyse haytalıkta yarışırlar.
Son sınıf öğrencisiyim. Benden yaşça küçük bir çocuk var. Tüm okulun uğraştığı...
Ne zaman görsem çocuğun ensenine şaplak atıyorlar. Hani bende düşünüyorum ki "Bana dokunmayan yılan bin yaşasın.."
Halbuki her dâim hakkı savunmak bizim şiârımız olmalıdır.

Ben öğle namazını kılmak için abdest almaya lavaboya gitmistim. Çocukla yine uğraşıyorlardı.
Sonra uğraşan "andavallar" gittikten sonra çocuğa şöyle bi'soru yönelttim:

"Seninle niye böyle uğrasiyorlar? Niye ensene vuruyorlar? "

Çocuk o anın hışımı herhaldeki enseme orta sertlikte güzel bi tokat attı.

Ilk düşündüğüm şey çocuğa orda dalmaktı. Fakat ardından bir sey dedi.

"Sen ne hissettin? Sen ne hissettiysen ben de ondan hissediyorum ve neden uğraştıklarını bilmiyorum."

Cevabı çok hoşuma gitmişti. Ama çocuğa üzülmüştüm ve bişey diyemedim. Öylece baktım çocuğa...

Şuan hâlâ etkisindeyim..

Fakat;

Tokadın değil... Hissiyatın...