huzuru aramak

belki de hiç bulunamayacak bir şeyin peşinden koşmaktır.

huzur dinginlik ve rahatlık hissi olan bir kelimedir. tabii ki subjektif yorumlara açık bir ifadedir. kimisi huzuru sessiz ortamda, yalnızken bulurken, ben huzuru insanların arasında, eğlenirken buluyorum. birileriyle bir şeyleri paylaşmadığım vakit huzur kavrdıbını hissedemiyorum. yalnızken, dışarda da yağmur yağarken, sıcak çikolatamı içip lounge müzikler dinlerken teoride huzur komasına girmem gerekirken, ben bu davranışları yaptığımda beş dakka geçmeden sıkılıyorum. yok bilader olmuyo yani. ben de isterdim basmakalıp huzur teorileri ile mutlu olmayı. ne biliyim kedi gurlarken, ince mizahla örtülü bir filmimi izlerken, dışardaki yağmurun cama çarpma sesi beynime masaj yapsın falan. olmuyor ama, ben böyle durumlarda aksine huzursuz oluyorum, "giberim dıbına koyim, yalnız, asosyal, bi gibe yaramaz bi adam oldum çıktım lan" diyorum. gibtiğimin kedisi zaten uyuyor günde 20 saat, hani kedinin uyuması normalde insanlara huzur veriyor olmalıyken, ben kedi ayaktayken, bana sataşırken daha bi mutlu oluyorum.

az önce cidden yağmur yağarken, ev arkadaşım da yokken, dedim açayım slow bir müzik, uzun zaman önce okumaya başlayıp bitiremediğim kitaptan biraz daha okuyayım, yanında da bim'den aldığım sıcak çikolatayı içiyim falan. kitaptan 3 5 sayfa okudum, direk sıkıldım. sıcak çikolatayı sigarayla içtim, sonra camdan baktım biraz, yağmur yağıyordu. hani arka planda çalan müziğin falan etkisiyle "şehrin günahlarını temizlemek için mi yağıyordu yağmur, yoksa şehir, kendi içindeki kalabalıktaki yalnızlara tercüman mı oluyordu" gibi cümleler kullanmam gerekiyodu, ama sadece "vay dıbına koyim ne yağdı lan iyi ki yarın tatil" diyebildim.

huzur bulduğum zamanları düşündüm sonra, hangi zamanlarda huzur bulabiliyordum ki? eski hatunlayken, arkadaşlarlayken, aileyleyken falan huzurlu oluyorum. aileyken huzurlu olmamın sebebi biraz özlem, biraz da onların yanındayken para harcamamamdan kaynaklanıyor diye düşündüm. eski hatunlayken sürekli olarak onu mutlu etmeye çalıştığım için kafa her zaman meşgul oluyordu. hem de gülüyor eğleniyorduk. arkadaşlarlayken zaten hep muhabbet, mütemadiyen gülüp eğleniyoruz. espriler şakalar gırla gidiyor "ben aslında bu adamım" düşüncesinin verdiği mutluluk bana huzur veriyor dıbına koyim.

millet vapurda sigara içer huzur bulur, ben vapurda sigara içildiği zamanlarda memleket hasretinden ağlıcak olurdum nerdeyse, surata çarpan deniz havası beni üzüyor istanbulda. alanya'yı hatırlıyorum. kış vakitlerinde iskeleye çarpan dalgaların rüzgarla beraber su damlalarını yüze çarptığı anlar geliyor aklıma. tercihlerimi sorguluyorum istemsizce. huzursuz oluyorum. benim kafamın birşeylerle meşgul olması lazım. birilerine bir şeyler anlatmam, birilerinden birşeyler dinlemem lazım. yoksa olmuyor. depresif bir insan olup çıkıyorum. ve benim depresif bir insan olduğum koşullarda insanlar huzur buluyor. gareziniz bana mı ulan?