ilk izlenimleri doğru veremeyince insanın işi çok güç oluyor. Gidiyorsun liseye ilk sene oluyor tüm masumiyetinle gösteriyorsun kendini insanlara seni saf güçsüz buluyorlar. Askerde damarlarını patlatırcasına şamar atıyorlar uzuneşekte hep sana atlıyorlar pantolonun yırtılıyor sana sormadan internette paylaşıyorlar. Hepsiyle samimiymişsin gibi onlarla guluyorsun ama hepsi huur çocuğu

Sonraki sene yeni sınıf yeni insanlar. Çok havalı olcam diyorsun ama bir turlu olmuyor. Çünkü insanlar seni ilk gördüğünde notunu vermiş arkandan konuşup eğlenmiş, meraklı gözlerime ve açmadığım ağzıma asosyallik demişler. Şimdi artık sıfatların belli nasıl değiştireceksin? Olmuyor tabi. En azından senle aynı seviyede ezik arkadaşların var, seninde gulebileceğin arkadaşların var. Daha iyiside olabilirdi ama buda yetiyor insana.

Bir sınıf daha atladın. Artık biraz dersini aldın. Akranlarının standartlarına yaklaşmaya çalışıyorsun. Sıradan gorunmek hedefin ve başarıyorsun ama fazlası değilsin. Yanına bir kız otursa kızarırsın. Küfür etmesi bile azdırır yokluktasın. Zihnin o kadar boşki sürekli felsefe yaparsın.

Tam artık daha normalim dersin ki bakmışsın son sınıftasın. Geçen 3 sene gotune bakıp hayaller kurduğun dünya güzeli kızlar evlenme hayalleri kuruyor. 9. Sınıf arkadaşın şimdi 27. Flortunu anlatıyor sana, duy bunları belki lazım olur diyor. Sıfatını gibeyim diyede ekliyor çünkü yine o eski sahte samimiyet ona izin veriyor. Kalkıp ebesinin dıbını yumruklamak lazım ama kuvvet nerde? Aç karnımı doyursam mutluyum zaten.
Alın işte bu gün 18 yaşındayım artık. Ne kız eli tuttum ne ortam gördüm nede bi hayra vesile oldum. Birde ateistim, millet mal olduğun burdan belli diyor.

Herkesin bahsettiği kendini geliştiremeyen, kızların gotune bakan, sıfat kanseri, dersleride kotu, ortam nizam bilmeyen huur çocuğu benim işte. Neden böyle oldu bende anlamadım.