Her şey yarı askeri bir liseyi kazanmam ile başladı.
ailem falan çok mutluydu beni sevmeyen benimde çok nefret ettiğim şerefsiz dayım bile haberi duyunca al şu parayı harçlık yap demişti.
Hiç bir zaman bana güzel bir laf söylememişti hiç bir zaman benimle muhabbet etmemişti hep ya kavga ederdik ya da dayak atmaya gelirdi.
nefret ederdim ondan o bile harçlık vermişti.
Her neyse bir çok test yapıldı bu testlerden sonra 150 kişiyi eleyip 50 kişi almışlardı 49. sıradan mülakatlarda giriş yapmıştım.
Puanım tüm hepsinden yüksekti zeki bir çocuktum.
Mülakatlardan da geçememişimdir de puanım kurtarmıştır kesin dedim.
sonra okul başladı
herkes şunu konuşuyordu
bir kız mülakatlarda 2. olmuştu.
kız 1.85 boyunda falanmış onunda puanı düşükmüş biraz ama tüm testlerde en çok o dereceye girmiş falan duyunca gururuma yediremedim
tüm hepsinden en yüksek dereceyi alan 2. kişi işte okulda oha falan dedim sen nasıl 2. oldun falan güzel kızdı ama tersledi sadece sorduk ne tersliyorsun deyip sinirlendim çok içlenmiştim gurur yaptım
okula zaten zorla girmiştim bu kız nasıl 2. olur ya falan deyip ne olursa olsun hıncımı almalıyıdm.
güzel kızdı 2. olucak tipi de yoktu
buna sürekli laf sokuyorum derste falan arkadaşı falan 1.80 ama tank gibi kız şişko da değil sadece dolgun bir kız işte yanında bunu da getirdi bana sen çok oldun dedi.
Bende asıl sen çok oldun sana torpil yaptılar diye havalanma bana falan diye atarlandım yine
kapışmamızdaki ana tema şu
sondan ikinci olan erkekle 2. olan kızın kavgası ben niye böyle bir kavgaya giriştiğimi bile bilmiyorum
kavga yerine gittik etrafta kimse yok sadece kızın arkadaşı var.
ikisi dalarsa yandım diyorum.
oysa teki dalarsa da dayak yerdim 1.85 boyunda 55 kilo bir şeyim.
cebime taş koysan anca öyle uçmam.
kız bir yumruk attı tabi cebimde taş falanda yok ben uçtum arkadaşı da dalacak sandım sadece beni kaldırıyor ve izliyor daha iyi dayak yemem için heralde her neyse koştu kaldırdı işte ben diyorum ben kendim kalkarım napıyorsun falan bu seferkini blocklarım bana bir özgüven geldi dedim heralde blockladım bu yumruğu ama kız yumruk atacak sandığım zaman bu sefer tokat geldi suratıma suratımda 5 parmak izi ben seni yaktım falan diyorum kıza canım çok yandı kafa attım tam alnına geldi kız bu ne dedi bir şeyler yapabilirsin sandım dedi bu ne dedi bana aşşağıladı beni aşşağılayınca yumruk falan atacaktım koluma sarıldı yere yapıştırdı ben zaten yorulmuştum çantamı alıp kaçtılar salak falan deyip dalga geçiyor çantamı ver huur diye bağırıyorum kovalarken daha da yorgun düştüm.
sonra beni istediği mekana getirdi işte çantanı al sadece şakaydı huur senin anandır falan dedi çantayı içinde kitaplar varken kafama sert bir şekilde fırlattı.
huur dememe çok bozulmuş çantayı bildiğin balyoz gibi fırlattı suratıma
daha sonra neden öyle olduğunu öğrenecektim tabi.
evde soranlara serserilerden dayak yedim falan diyorum
polise gidelim falan diyor annem tekrar saldırırlar bak önlem olur diyor bende yaptım bir şeyler o çocukta çok yaralandı dedim.
halbuki kızda bir çizik bile yok.
ertesi gün geldi bana gülümseyerek bakıyor
sana çok kırgınım söylediğin söz sana hiç yakışmadı dedi.
suratını astı
bende seni dövmediğime dua et kızsın diye bir şey yapmadım dedim.
tekrar kavgaya çağırdı bende kızlarla dövüşmem sana vuramadım içim elvermedi dedim
halbuki daha çok dayak yemek istemiyordum.

aliyeye zalimi döverim derken iyiydi ben zalim çınar hadi gel şimdi söyle adamsan burda arkadaşlarım sadece izleyecek hadi söylesene sen kimsin falan diyor.
arkama baktım sağıma baktım soluma baktım kimse yok.
muhtemelen aliye ismimi vermese çocuğun benden haberi de olmazdı.
beni korumaya gelen kimse yok tamamiyle tek başımayım
etrafımı çevrelediler.
kaçmak istesem öyle bir kapı bile yok.
ben ilk dalarsam az kızarlar kavga çabuk biter dedim.
yumruk attım gözünü hedefledim ama hem boğazına hem çenesine geldi.
çocuk aşırı sersemledi
ilk başta hakkaten çocuğa kimse yardım etmedi.
ama baktılar ben çocuğu parçalayacağım hepsi dalmaya başladı tesbih falan ne varsa kullandılar.
yerde falandım
bu sırada kavgada bir gariplik vardı yumruk attığım çocuk yerdeydi ve hareket etmiyordu.
hiç kimse anlamamıştı bunu
çocuklarda anlayınca durdular
şimdilik zalime bakalım sonra tekrar buluruz adresi elimizde diye gittiler çocuğu alıp zütürdüler.
kızlarda kavgayı izliyordu ne oldu neden durdular falan diyor aliye hakikaten olayı o da anlamamıştı.
kavga hemen bitti.
hepsi yok oldu resmen
aliye ile arkadaşı
Sen ne yaptın çocuğa falan dediler.
benim korkudan söylediğim lafı gerçek sandı
kızlara vurmam demiştim.
hakikaten kıza hiç vuramadan kavga bitmişti.
çocuğa vurdum kavga bitti.
ertesi gün öğrendik okulda hemen yayılmışım zalimi tek yumrukta yere yıktı falan herkes beni konuşuyor.
oysa tamamen şanstı çocuğun yumrukla bayılması güçlü de değildi.
zalimi sevmeyen çocuklar falan geldi herkes beni konuşuyor.
zalimi döverim dedi tek yumrukta yere yıktı esaslı çocukmuş.
ama okulumuzda şöyle bir olay var.
okul yarı askeri dedim değil mi yarısı da normal lise işte tüm serseriler buradan geliyor.
20-30 kişiye karşı tek daldım ve herifi yere yıktım
bir anda okulda en çok konuşulan adam oldum ne oluyor lan falan dedim.
hiç tanımadığım kızlar çocuklar selam veriyor selam kardeş nasılsın falan
tanışıyorlar ismim her yere yayıldı.
kızda benimle hiç konuşmuyordu uzakta bir yere falan oturuyordu benden kaçıyordu.
beni kolay lokma olarak gören kız bile benim bu galibiyetim karşısında şaşırmıştı.
zalim bayıldı diye arkadaşları bile beni tam dövmemişti.
hesabını sorucaz falan dediler.
ama bu yaptığımı duyunca okul 2 cepheye bölündü bunları engellemişler.
tanımadığım adamlar beni koruyordu.
kavgada çenesine attığım yumruk ona geçici felç etkisi yapmış çok şanslıydım.
çocuğun şuuru kaybolmuş.
2-3 gün sonra zalimi gördüm.

haziran günüydü
diplomalarımızı alacaktık.
liseyi bitirir gerekirse evlenir olmazsa üniversiteyi bitirirdik ama ne olursa olsun beraber olacaktık.
öğretmenlerimizde bu olay yüzünden bizim aynı sırada oturmamıza sıcak bakardı bizi görünce rahatsız olmazlardı.
ikimizin olmadığı yeri seçmeyecektik.
ikimizin olmadığı bir yerde bir hayal bile yoktu.
aşkım bir tanem meleğim demedim ona hiç bir zaman çünkü o bunlardan daha fazlasıydı.
o benim ömrümdü.
hiç gitmeyeceğini biliyordum.
o da benim gitmeyeceğimi çok kavga ettik hatta beni dövdüğü zamanlarda olmuştur.
ama yine barıştık.
onun sportmen dominant ve güçlü sahip çkıan biri olması benimde zeki bilgili ve yardımsever olmam aramızda başkalarının anlayamayacağı bir bağ yaratmıştı.
Güven buydu ölelim diye kararlaştırsak birlikte gider atlardık böyle bir kafadaydık.
kavga ne olursa olsun barıştıysak birbirimize sahip çıkacağımızı biliyorduk çünkü bir şey olursa birbirimizden başka kimsemiz olmadığını biliyorduk.
sınıftaki herkes oradaydı aliye hariç
telefonunu aradım evini aradım annesini aradım açan yok.
hiç birine kimse bakmıyor.
işte o gün beni babası aradı.
kızımı sana vereceğim diyen adam
aliyeye araba çarptığını söyledi.
komadaydı tam 50 gün
boyunca uyanmasını bekledim.
tepkisiz ifadesiz bir umutla birlikte
ben uyanacağına inanırken hastahane sigortası veya ailesi bunu karşılayamayacağı için fişini çekmekten bahsediyordu.
Nasıl karşılarım çok düşündüm.
aliyenin bir daha gelmeyeceğini o gün anladım.
işte o gün dünyam başıma yıkıldı.
son umut zerresi de kaybolmuştu.
hayatımı değiştiren kız artık yoktu.
o hayatımdı ve benden uçup gitmişti.
ölüm benim için bu demekti.
benden her zaman daha güçlü ilgili aktif neşeli sevgi dolu olmuştu ne yaparsam hiç bir zaman onu geçemiyordum.
acımı yenemezdim.
asla dengi olamayacağım ve tekrar sahip olamayacağım insanı kaybettim.
bu kaldırabileceğim bir acı değildi.
bu bir insanın dünyayı eliyle kaldırmaya çalışması gibiydi yapamazdın.
öyle bir şey olmadığına inanmak tek çözümdü.
zalime her şeye rağmen gülelim diyen bendim.
acımı içime gömmeyi seçtim.
hiç bir şey hissetmemeyi
onu toprağa gömdükten sonra mezarını da ziyaret etmedim biliyordum çünkü benim için hiç mutlu bir son olmayacağını ve o kızla birlikte bende ölmüştüm.
kabusun içinde gördüğüm rüyayı uğurladım.
O rüyadan uyanıp gerçekliğe döndüm gibiydi tekrar.
telefonumu attım arkadaşlarımı akrabalarımı ailemi her şeyimi silip attım.
odamdan hiç çıkmaz oldum.
benim için 4 duvar ve ben vardı.
akrabalarım odama gelip beni ziyaret ederdi o derece rezil rüsva bir haldeydim.
yemeğim odama gelirdi tuvalet olmasaydı muhtemelen hiç çıkmazdım.
benden daha güçlü olan her zaman dünyaya benden daha sıkı tutunan birini kaybettim.
evimden dışarı çıkacak gücüm yoktu.
birini sevip kaybetmekte istemezdim.
en yakın arkadaşımda dahil herkesi sildim ve kendimden başkasını geçtim kendimi de tanımaz oldum.
bir hayaletim ben buna da kendimi inandırdım.
evet gülüyordum ama hiç bir şey hissetmeyen birinin gülüşüydü bu ben insanlığımı yitirmiştim.
onun öldüğünü anladığım gün umudumu da yitirmiştim kalbimi de sevgimi de
yitirmiştim.
o benim dünyamdı ve dünyam yıkılmıştı
sadece gülümsüyordum ama sanki bunu yapmaya programlanmış bir robot gibi
o günden beri bir daha insan olamadım.
böyle bir şey olamadım her türlü histen kaçtım ve şu an da dahil buna devam ediyorum.
başka seçeneğim yok.
Ben kaybetmekten başka hayatımda bir şeye sahip olmadım.
sahip olduğum en güzel şeyde resmen kaybetmem için verilmişti.
elime bir daha bir şey geçmemeliydi bu şekilde hiç kaybetmeyecektim.
beni hiç bir şey yıkamazdı çünkü zaten yıkılmıştım.
bir daha kimsenin toplayamayacağı şekilde tüm insanlardan kaçtım.
pgibiyatriste gitsem ne diyecektim ?
o bana kaybettiğim inciyi geri verebilecek biri miydi ?
o gerçekten onu geri getirebilir miydi ?
böyle olsaydı zaten çoktan giderdim.
kimsenin geri getirmeye gücünün yetmediği bir insanı kaybettim ben.
yerini kimsenin dolduramayacağı bir insanı
onu dostlarım getirebilir miydi ?
onu ben getirebilir miydim ?
ya da o kendi bana tekrar gelebilir miydi ?
yada bir başkası onun yerine gelebilir miydi ?
işte böyle birini kaybettim ben
bana onu geri veremeyecek insanlarla ne diye muhattap olacaktım ?
Kendimi bile terk ettim ben
sonuç mu
intiharı düşündüm pek çok kez denedim
hatta 2 elime de büyük izler açtım
sorana ip yaptı diyorum ama ben sadece filmlerde gördüğü şekilde intihar etmeye çalışan masum biriyim dedesinin kalp ilacını komple içen kalp krizinden öleceğini sanan ertesi sabaha uyanmayacağını sanarken ya benim kalp ilacım ne çabuk bitmiş diyen dedesinin sesiyle güne uyanan garip bir adamım ben
sonra anladım ölmeye çalışmanın aptallık olduğunu zaten ölmeye programlanmış bir makineydim ben ölmekle lanetlenmiş bir yaratıktım.
o günden sonra pes edip dünyanın beni alacağı günü beklemeyi seçtim.
son ölüm deneyişimden sonra hakikaten büyük aptallıktı ölmeyi denemek...
o günden sonra kendime sözler verip zaten öleceğini bile bile yaşayan biriyim.
Ölümden artık kaçmıyorum da kovalamıyorum da günümün geleceğini bilerek ve bu günleri de unutmaktan geri kalarak bir daha asla aynı şeyleri yaşamamaya yemin ederek sadece bir robot gibi yaşamımı sürüyorum.
mutlu da mutsuzda olamıyorum artık
bende her şeye NÖTRüm
acayip garip şeyler yapıyorum evden çıkarım saçma sapan şeyler peşinde koşarım.
olmadığım şeyler olmaya çalışır bir ergenin bile yapmayacağı şekilde acayip ve amaçsız davranırım.
Bana geçmişimi verecek hiç bir şey yok gelecekte benim için bir şey yok zamanın kendisi de benim için akmıyorsa o halde rol yapmaya da sabretmeye de lüzum yok sadece yaşıyorum işte
-son