hukuk fakültesinden barlara ve özgürlük

@201 panpa bir sigara yakacam, anlık takip eden tek sen varsın sanırım, sende anlayış göster bi murattı yakayım

yazıyorum beyler heyecanlı ve kafayı yediğim kısma geldik

aradan biraz zaman geçti, selinle aramız düzeliyordu ama uykusuzluk çekmeye devam ediyorum.bir gün selin bu duruma çok üzüldüğünü ve bi yol bulduğunu söyledi. pgibiyatrise gidicektik. fikir hoşuma gitti.hep merak etmişimdir amk pgibiyatristleri. neyse bu ertesi gün için randevu almış bi pgibiyatristen.

bana geldi oradan geçtik hastaneye.az bi zaman bekledikten sonra aldılar beni doktorun odasına. seline anlattıklarımı onada anlattım. yüzü düştü karının.bir kaç teste sokucaz seni falan dedi.ben de hafif paranoyaklıkta olduğundan hemen kıllandım bu duruma. uyku hapı falan beklerken nerden çıkmıştı bu test olayı? abuk subuk sorular sordu, yarım ağızla cevapladım, sonra kendi kendime konuştuğum zamanlara yoğunlaştı. şizofren muamelesi görüyordum resmen, oysa sadece hayal kurup söyleyemedikleri söylüyordum hayatımda yer alan insanlara. kafamdan bi karakter uydurupda konuşmuyordum amk.

çıktım doktorun odasından selin ne oldu,ne dedi falan diye üstüme geliyordu,ben susuyordum, sustukça bu iyice delleniyordu.
-"bu hafta içinde bir ara uğra raporomu al beni getirme bir daha buraya" dedim sinirlenmiştim, kevaşenin aklına uyup deli muamlesi görmüştüm resmen, oysa basit hayallerdi bunlar.

2-3 gün boyunca bu mevzu kafamı gibmişti, bardan bile pek az vişki aşırır olmuştum.
3.günün sonunda, öğlen vakti kapı çalındı,zar zor ayılıp açtım kapıyı(uyuyordum),selin gelmişti elinde bir zarf vardı. gülümsüyordu.
-"aşkım raporları aldım, bakarız beraber neymiş sorunun öğreniriz,ben hep senin yanındayım"
neyse dolapta bulduğum portakal suyunu dipleyip geçtim salona bu zarfları açmamıştı daha. aldım,açtım. hafif tırsmıyordum da değil. beyler işte o an öldüğüm andı, yaşamaya utandım o an,gözlerim doldu, yarısında bıraktım raporu. bütün o ezel tripleri, viskiler,sigaralar, ecemle olan muhabbettler, selinle ve arkadaişarını ilk gördüğümdeki gururlu barmen ayakları, hepsi yerin dibine girdi, herşey bitti o anda.

%70 şizofreni tanısı koymuşlardı bana ve hastaneye tekrar gitmemi, pgibiyatırımla görüşmemi istiyolardı.

@213 ciks bölümleri için söylüyosan haklısın panpa nasıl yazacacağımı, nasıl oraları iyi anlatacağımı, hissettiklerimi nasıl hissettireceğimi düşününce bukowskinin ciksi anlatışı geldi aklıma ve o tarz yapmaya çalıştım.he alkol konusunda, gerçek panpa içiyorum, yani baya içiyorum.
not:yorumun için eyvallah dikkate alıcam

beyler hep insanların her dibe vuruşu ölüme benzetmesiyle alay ederdim bunu ölümden kaçış isteğine ve bu konudaki çaresizliğe bağlardım.ama o anın adı "ölüm" değilde neydi, başka bir adı yoktu. dibe vurmak, kafayı yemek falan hepsi yetersiz.

şizofreni konusuna da hiç ciddi yaklaşmamıştım kendimide yarı şizofreni sayardım, tabiki daşşağınaydı, hatta üniversitede bu konu açıldığında çok merak ettiğimi, hatta özendiğimi söylerdim.ve şizofreniydim,kim bilir ne zamandan beri...

kendime geldiğimde ilk işim selini saçlarından kavrayıp kapı dışarı etmek oldu,o açmıştı başıma bu işleri, memnundum ben hayatımdan,o çıkarmıştı pgibiyatr olayını, suçlu oydu. hele raporu okurken attığı kahkaha işte o taşırmıştı bardağı(şimdi hatırlamaya çalışıyorumda belkide kahkaha atmamıştı çünkü kapı dışarı ettiğimde ağlamaklı bir sesle her zaman yanımda olacağını haykırıyordu, kapıyı yumrukluyordu)

bulduğum ilk yere oturup ağlamaya başladım ama beceremiyordum, kalbim,gözlerim patlıyordu sanki yaşlarla ama atamıyordum dışarı onları, benim gibi hayalleri olan, kendini zeki ve sisteme köle olmamış sayan biri için çekilemeyecek derecede ağır bir acıydı bu.aklıma beautiful mind(akıl oyunları) filmi geldi.o an vücudum kas katı kesildi. belki de gerçek zannettiğim çoğu şey hiç yaşanmamıştı, hepsi aklımın benimle dalga geçmesiydi belki de... ecem, evet ecem hayal ürünümüydü yoksa? yok,yok hayır ecem gerçekti sonuçta selin de görmüştü onu hem barda çıkıyordu,o bulmuştu bana bardaki işi, aynı lisede okumuştuk.ama antalyada karşılaşmamız ilginçti, ecem hayaldi, hayır hayır doğum gününü kutladık onun sınıfta kaç kez o olamaz. peki kim, birileri hayaldi hissediyordum bunu, şizofreniydim ben, birileri hayaldi, yakınımdan birileri, hiç olmamıştı.

hava karanlıktı ben mutfaktaki sandalyedeydim. sızmıştım heralde.bir sigara yaktım-beyler o anı hatırlıyorumda sanki unutmuştum olanları, mutluydum-dolaba yöneldim,bir kaç gazlı içecek, portakal suyu,1 şişe şarap, dardanelin hazır sandviçleri(genelde dolapta hep bulundururdum, özellikle mozarella-salam olanını).kaptım bi tane sadviçlerden,bir kaç duman aldığım sigarayı attım, sandviçe koyuldum. beynim durmuştu sanki, sadece sandviçe odaklanmıştım. yanına sıvı bişey almadığımdan çiğnemesi güçtü,ama kalkamıyordum yerimden, sadece ben ve sandviç.

susamıştım, tekrar açtım dolabı elimi biraya uzattım, alamadım,korktum, zihnim canlandı hatırladım olanları, zaten farkındaydım ama yoğunlaşamıyordum, birileri olanları fısıldıyordu kulağıma ama duyamıyordum.ta ki biraya elimi atana dek. içmeye korkuyordum, deliydim ben, dengesiz,akılsız, mantıksız bir deli.ama hukuk mezunuydum belkide hayalgücüm çok genişti sadece.

çığlıklar ardı ardına geldi, hukuk mezunu falan değildim ben, ailem evet ailem, eğer hukuk mezunu olsaydım izin verirmiydi böyle yaşamama, bırakırmıydı amcam beni bu halde, ısrarla aldırırdı yanına. sınavdan sonra hukuğu kazandığımı söylediğimde babamın gözyaşlarının sebebi buydu, sevinçten değildi. hayır hayır hayır,ben hukuk okudum,4 yıl boyunca hayal kurmuş olamam, hayır imkansız. ailemi arayamıyordumda , korkuyordum.ya gerçekse, asla yüzleşemezdim bu gerçekle. peki ya gerçek değilse ,öğrenirsem rahatlayacaktım ama o zaman ailem garipliği sezicekti. arayıpta "anne ben hukuk okudum mu doğruyu söyleyin diyemezdim".peki ne hayal olabilirdi?

ruslar olabilirmiydi, küçük bir ayrıntıydı ve onları kafamda kurmuş olabilirdim.don atler fırladım üst kata, zillerine bastım. zaten huurlardı, alışkınlardı bu kıyafete sorun olmazdı,hem öğrenmessem deliricektim,ki zaten deliydim. kapıyı kimse açmadı, tekrar,tekrar, tekrar bastım. çıt bile yok içeride. yumruklamaya başladım, kapıyı hıçkırıklar arasında. çığlıklar,göz yaşları, yumruklar... bir kapı açıldı bir anda, arkamı döndüm, karşı komşularıydı,
-"evladım noldu evladım sakin ol," 50 lili yaşlarda dul bir kadındı
-"lütfen söyleyin, emine abla lütfen söyle şurda, karşı dairende 4 rus oturmuyomuydu."
-"evladım bi sakin ol bırak ayaklarımı, ayağa kalk bi"
-"emine abla lütfen söyle"
-"evladım kafayımı yedin sen"
hıçkırıkları, göz yaşlarımı tutamıyordum, mahvolmuştum,gerçekti şizofrendim, kendini zeki sanan ben , bir aptaldım,
-"emine abla, hayır hayır, oradalardı,ben gittim, gördüm,kahve evet kahve içtim onlarla."
-"onlarla ne tak yediğin beni ilgilendirmez, sadece yazları geliyorlar ya evladım buraya,4 yıldır bu apartmandasın hiç yılın bu aylarında rastladınmı o günahkarlara"

o anki sevinç, mutluluk,hani milli takım son dakikada gol atar ya sevinçten deliye döneriz, işte bu durum o anki mutluluğumun yanına bile yaklaşamazdı. hemenkendime geldim 5-10 dk sonra zar zor durumu toparlamıştım. emine abladan bir kaç dua okumasını istedim, böylece kabus gördüğümü, bişeyden etkilendiğimi sanıcaktı. neyse durumu toparlayıp daireme girdim

beyler sigara yakmak zorundayım, taka sardım amk size anlatayım derken, hatırlattınız bana,

beyler kendinizden örnekler veriyorsunuz anlıyorum ama bi gün gerçekten deli olduğunuzu öğrendiğinizde görürüm ben sizi, bende aynı sızın gibi düşünürdüm

finale yaklaşıyoruz haberiniz olsun, kimler burada

ne kadar zaman evden çıkmadım,ne zaman yattım,ne zaman kalktım hatırlamıyorum o günleri tam olarak. dardanelin sandviçlerini hatırlıyorum ve o bir şişe şarabı. telefonuma da bakmamıştım uzun bir süre, iştende atılmış olobilirdim. geceleri kapımın çalındığını hatırlıyorum. korkumdan açamıyordum.her türlü sonu dehşetti.ya kapının ardında biri vardı ya da yoktu.