hoslanilan kizin sana hoslandigi cocugu anlatmasi

@45 durumum o şu an. birine açıldım reddedildim zamanında, küçük bir ilçedeydik liseliydim o zamanlar, okulda 135 kişi var amk düşünün.

liseli ne aşık acısı çekicek demeyin, okuldaki herkesden daha fazla önem veriyordum bazı şeylere. aşka sevgiye, o yaşta hayatımın aşkını bulacağıma söz vermiştim. sonra bu kız çıktı karşıma. her davranışı benimle tıpatıp aynıydı. içine kapanıkdı biraz. gülüşü beni benden alırdı. çok masumdu. gittim açıldım. daha doğrusu açılamadım amk.

şey, xxxxx şey diyecektim ben şey...

o an gelir boğazınız düğümleniyor konuşamıyorsunuz. kalbiniz duruyor. bi 10 sn süren sessizlikten sonra,

çıkma teklifi edeceksen hayır dedi gülümseyerek. peki deyip uzaklaştım.

şimdi düşününce komik geliyor. ama ben çıkma teklifi etmek istememiştim ki. ben tanımak istemiştim onu. daha yakından. kaynaşmak istemiştim. beraber yürümek istemiştim kordonda mesela, aşıkların yaptığı gibi dondurma yemek. ya da bir sinema filminde başını omzuma yaslamasını istemiştim.

sonra evlenmeyi istemiştim onunla. ( bunları yazarken @43 ün şarkısı açık )

benim eşim olabilecek bütün özellikleri sadece o taşıyordu. bir başkası olamazdı. asla.

sonra okul bitti. 1 sene oldu okul biteli, şimdi 19 yaşındayım. kızla o konuşmayı lise 2 de yapmıştım. yani 2.5 sene gibi bir rakam çıkıyor ortaya. bir gram azalmadı sevgilim. dışarı çıkıyorum tek başıma.

sabahları yürüyorum hava hafif eserken, sonra deniz kenarından onun yaşadığı ilçeye bakıyorum. o denizi yarıp gidesim geliyor. yapamıyorum. bir feribota atlayıp 25 dk sonra onun yanında olmak istiyorum. yapamıyorum.

lise bittikten sonra baya düşünme fırsatım oldu. aslında biz uyumlu değildik. onun hep gülen bir suratı vardı, benim ise hep somurtan. memnun değildim yaşantımdan. hangimiz memnunduk ki ?

şimdiyse hala özlüyorum. biliyorum vardır bir sevdiği. özlediği. hepimizin var. ama hala rüyalarımda görüyorum. birbirimize verebilecek tek şeyin sevgimiz olduğunu hala görebiliyorum.

bu acı hiç geçmeyecek sanırım. birilerini tanımadan geçmeyecek. yeni ufuklara doğru yelken açmadan geçmeyecek. aşk acısı çeken panpalarım, sakın evde oturmayın. insan daha da kötü oluyor. arkadaş edinin, gezin dolaşın. yoksa umutsuzluğun dibine o kadar sert vuruyorsunuz ki ölesiniz geliyor.

edit : kızın hala bir sevgilisi yok. en azından facebook duvarından göründüğü kadarıyla. 50-60 tane arkadaşı var zaten. pek popüler de değildi. tam benim istediğim gibi...