daha çok küçükken tanıştım Göztepeyle. binlerce , onbinlerce kavga , akan belkide litrelerce kan , atılan sayısız yumruk , yakılan onbinlerce meşale , atılan taşlar ve sayısız deplasman.

dayım , göztepe tribünlerinin emektarlarındandı rahmetli. ilk maçıma lisenin yeni başlamasıyla gitmiştim. ankara deplasmanıydı. dayımlarca yüzlerce kişi toplanarak gittiğimiz için rahattımda aslında fakat o kadar düşündüğüm gibi rahat değildi. ufak gruplar halinde takılan taraftarlar her köşe başında karşılaştıklarında bir kavga oluyordu ve akın akın oraya ilerliyorduk. zevkliydi. isyan marşımızın ilk söylendiği maçtı.

tarafsız olarak söyleyebilirim ki o andan itibaren Türkiyedeki en iyi taraftar grubuna sahip olan takımın Göztepemiz olduğunu anlamıştım.

NOT: Gençler uzun soluklu bir hikaye olacak giblenirse ve o anlardan bugünlere kadar bütün yaşadıklarımı anlatacağım

Bir 3. Lig takımına göre o taraftar fazlaydı. istanbul takımlarına bakın bir de takımı iki sıra geri düşse statta in cin top oynuyo. Fakat biz farklıydık. Amatör ligede düştük ama atkımızı salladık ses tellerimizi gerek doğanlara gerekse farklı farklı onlarca şehrin farklı farklı onlarca stadına terle başla kanla gömdük. Bu sevdadan vazgeçmedik. Ultras(holiganlık) bu anda devreye giriyor işte.

Şuanda sadece izmir değilde tüm anadolu tribünlerinden bir örnek vermek istiyom.
Hani illa görmüşsünüzdür taraftarın karnında kolunda göbeğinde yüzünde faça izi olur ya, o ergenlikten gençlikten kalma bir iz değil, takımının ona armağanıdır. Girdiği kavgalarda bıçaklanır jiletlenir vs. Onun izidir işte o. benimde bacaklarımda bıçak izleri var , göğsümde var , bana bu Göztepenin armağanıdır