Biraz günden falan bahsettik. Özgür Gökçe'nin arkadaşı Gizem'in hoşuna gittiğini söyledi. Zaten benim söylememe gerek yoktu. Birlikte biraz oturup bundan sonra ne yaparız ne ederiz diye kendi kendimize düşünmeye başladık. Daha sonra annem arayınca evlere dağılıp sohbete msnden devam ettik.

Ertesi sabah Gökçe'den mesaj geldi. -Günaydın- başka biri olsa ağırdan alırdım ama bu kız için o geçerli değildi. Çok samimi bir kızdı. Hemen cevap yazdım. işte gününün nasıl gittiğini falan sordum. işte biraz daha öyle konuştuktan sonra bugün musun dedi. Boş olduğumu söyledim. Daha sonra birlikte ortak bir yerde buluşup bir kafeye geçip Gökçe eve gidene kadar konuştuk. Sinemaya gitmek istemediğini söyledi sormama rağmen. Biraz birlikte okuduğumuz kitaplardan falan konuştuk daha sonra bir kitapçıya girdik. Ve ben ona Attila ilhan'ın Ben Sana Mecburum kitabını hediye olarak aldım. Daha sonrasında ise evine bıraktım. Tatilin sonraki 2-3 günü telefondan konuştuk. Ama hala arkadaş gibiydik. Ben ise taksa gitmeye başlamıştım ve adımları öğreniyordum. Bir gün salondan duşumu alıp çıktıktan sonra Gökçe'yi aradım ve buluşmak istediğimi söyledim.

Üstümü giyinip dışarı çıktım. Okula biraz geç kalıyor olsam da sonuçta gidiyordum. Otobüse atladım ve okulun önünde indim. Koşarak sınıfa çıkıp kapıyı çaldım ve içeri girdim. Daha sonra hiçbir şey olmamış gibi yerime oturdum. Özge ben geçerken hafifçe bana bakıyordu. Oturup sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi, günüme devam ettim. Öğle arasında yemek yemek için Özgür ve birkaç arkadaşıyla dışarı çıktım. O sırada arkamdan Özge geldi. "Hikayeci" dedi. Dönüp bakmadım. Arkamdan gelip kolumu tuttu. Yavaşça döndüm. "Efendim" dedim. "Bak belki biraz sert konuştum sana, özür dilerim ama olmaz bu iş." dedi. "Olmayacağını biliyorum, umurumda da değil zaten." dedim. "Gözlerin öyle demiyor ama" dedi. Dün ağladığım için gözlerim kanlı ve altı kıpkırmızıydı. "Bak Özge Mevlana'nın bir lafı vardır ; 'Sanmasınlar yıkıldık, sanmasınlar çöktük; bir başka bahar için, sadece yaprak döktük..'. Velhasıl'ı kelam artık umrumda değil. Başka bir baharı görmemi sağlayacak kadar gözlerimi açtığın için teşekkürler." dedim ve bizim çocuklara da kafamla yürümelerini işaret ederek oradan ayrıldım. içimden ona büyük bir sevgi duysam da kendimi prangalarından azad edilmiş bir tutsak gibi hissediyordum. Hiç olmadığım kadar özgür ve özgüvenli.

Odasına girdiğimde bu sefer ilk kitaplığı gözüme çarptı. "Bakabilir miyim" dedim. "Tabii" dedi. Alıp kitaplarını inceledim. Genellikle şiir kitapları falandı. Biraz okuduğu kitaplar üzerine konuştuktan sonra babam aradığı için, telefonu açtım. Beni yemeğe zütüreceğini söylüyordu. "Baba geleyim, gelmesine de şimdi arkadaşlarlayım" dedim. "iyi onlar da gelsin" dedi. "iyi bir sorup döneyim babam" dedim. Bizimkilere sordum, Gökçe babasının izin vermeyeceğini söylüyordu. Babamın arayıp söyleyebileceğini söyledim. Sonra "Hem Alya'da gelir." dedim. Babama durumu anlatıp hocanın numarasını verdim. 10 dakika sonra falan babam arayıp babasının izin verdiğini söyledi. Daha sonra babama evi tarif ettik o da araba ile gelip bizi aldı. Ben ön tarafa oturdum, Alya'yı da kucağıma aldım. Bizimkiler de arkaya sığmışlardı. Böylece babamın arkadaşının lokantasına gidip yemek yedik. Daha sonra lokantanın bahçesindeki masa tenisinde turnuva yaptık. En sonunda ise günü oturup birer çay içerek bitirdik. Saat 7 gibi ise Gökçe ve arkadaşını bıraktıktan sonra babama teşekkür edip bizim evin yakınındaki bir yerde Özgür'le indik ve babam uzaklaştıktan sonra birer sigara yakıp parka geçtik.

27 Kasım günü Gökçe okula ağlayarak gelmişti. Daha sonra ise okuldan çıkıp öğle arasında parka gitti. Yanına gittim. Ne olduğunu sordum, hıçkırıklarından cevap dahi veremiyordu. O hali beni de harap etmişti ona sarılıp hıçkırıklarının dinmesini bekledim. Sonra gözlerindeki yaşları silip ne olduğunu sordum. O yeşil gözleri bu yaşları haketmiyordu. Babasının kanser olduğunu söyledi. Daha sonradan öğrendiğim kadarı ile Mehmet Hoca kan kanseriydi. Mehmet Hoca göründüğünden çok daha yumuşak kalpli iyi bir adamdı. Gözlerim dolmuştu. Belli etmemek için kafasını göğsüme yasladım. Bir süre sonra ben de sessizce ağlamaya başladım. Birlikte ağladık. O göğsümde kaldı öyle. Gitmedik sonra zaten okula.

Buraları özet geçeyim isterseniz çünkü kayda değer bir şey yok. Aylar ayları kovaladı. Artık o benimle öyle konuşan kız bana hiç yüz vermiyordu. Sıradan 2 arkadaş gibiydik. Mesajlarıma anında cevap vermeyi bırak bazen attığım bir mesaja ben 2.mesajı atana kadar 1 gün cevap vermiyordu. Ben ise hala saf çocuklar gibi yazmaya devam ediyordum. Bir gün okulun sömestra girmesine doğru çıkışta bana "ya hikayeci mesajlarına cevap veremiyorum fazla" dedi. "Önemli değil" dedim. Cevap vermedi. "Ben senden hoşlanıyorum Özge" deyiverdim bir anda. Yüzünde şaşkın bir ifade vardı. "Ben seni arkadaşım olarak görüyordum hikayeci." dedi. Görüyordum. Demek artık arkadaş dahi değildik."Bundan sonra artık yazmazsan sevinirim" dedi. Beynimden vurulmuşa döndüm elim ayağım titredi."Anladım" diyebildim hıçkırıkların düğümlendiği boğazımdan çıkan çatallı bir ses ile. Ne kadar aptal olduğumu farkettim. Utandım. Üzüldüm. Bildiğim ne kadar kötü duygu var ise başım dönerken arkamı dönüp tek kelime etmeden yürüdüğüm o 10 dakikada yaşadım. Ondan biraz uzaklaştıktan sonra gözümden yaşlar akmaya başladı. Kaldırıma oturup, paketimden bir sigara çıkardım, rüzgarlı havanın içinde çakmağıma içimdeki acı çırpınışların, ateşten resmini çizermiş gibi artarda, rüzgarın ateşin isyanına boyun eğmesini görene kadar bastım hıçkırıklarımın arasında. Gözlerimdeki yaşları sildim bir duman aldıktan sonra sigaramdan.

Gece 2'ye kadar aralıksız buradayım. Siz de burada olursanız yazmaya devam edeceğim beyler.

Sabah annemin kapıya vurması ile uyandım. Kapıyı açtım. Niye kapıyı kapattığımı sordu. Öylesine dedim durgun bir şekilde. Anneme okula gitmek istemediğimi hasta olduğumu söyledim. Okula gidip gitmemek üzerine biraz tartışma yaptıktan sonra rapor alıp gitmeyeceğimi söyledim.iyi ne yaparsan yap dedi. Onu üzmek pek huyum değildi. Ama o an umurumda olan şeylerden biri de değildi. Yatağa uzanıp yorganı kafama kadar çektim. Olmamıştı. Sonra Mevlana'nın sözü geldi aklıma ; "Üzülme! Bir şey olmuyorsa ya daha iyisi olacağı için ya da gerçekten de olmaması gerektiği için olmuyordur…" beynimde hak versem de gönlümdeki acı tersini söylüyordu. Keşke söylemeseydim de şimdi onun yanında olsaydım diye düşündüm. Sonra kafamdan bunu attım. Yorganı üstümden atıp ayağa kalktım. Ben bu kadar ezik bir adam değildim.

Her zaman buluştuğumuz kafenin önüne gittik. Ama bu sefer oturmadık. "Biraz yürüyelim mi" dedim. "Olur" dedi. Yürürken "Sana söylemem gereken bir şey var" dedim. "Nedir" dedi. "Gökçe ben senden hoşlanıyorum" dedim. Cevap vermedi yürümeye devam ettik. "Hikayeci, ben de sana karşı boş değilim. Ama daha bundan birkaç hafta önce Özge'yi sevdiğini tüm okul biliyordu. Şimdi nasıl sana inanayım." dedi. Verecek bir cevabım yoktu. "Haklısın bana inanmanı bekleyemem. Romeo ve Juliet'i okudun mu hiç ?" dedim. "Evet ama ne alakası var" dedi. Durdum ve karşıma alıp elini tuttum. "Dünyanın en büyük aşkı başlamadan önce Romeo, Rosaline denen bir kadına aşıktı. Ta ki Juliet'i görene kadar. Ben Özge'den sonra ancak görebildim seni Gökçe. Şimdi bu ellerine kaderimi seçme şansını veriyorum. Ya tutarsın elimden Juliet olursun ya da bırakırsın elimi şimdi ben Mecnun olurum tekrardan. Seçim senin." dedim. Elimi tuttuktan sonra "Düşünmem lazım hikayeci" dedi. "Sen yanımda olduğun sürece ne kadar zaman olacağının önemi yok" dedim. Daha sonra tek kelime dahi etmeden onu evinin önüne kadar bıraktım ve eve yollandım.

Bir kafede çalışıyorum. Daha yeni geldim eve geldiğim gibi direk size yazdım. Dışarıda yemek yemedim evde yiyecek bir şey arıyorum. Her neyse biraz daha bakayım yazmaya devam edicem.

Eve gittiğimde bir yandan kitap okurken bir yandan da telefona bakıyordum. Kitabın sonuna gelmiştim saat gece 12 yi gösteriyordu. Düşünceler beynimden akıp geçiyor iyi kötü bütün olasılıklar için hayaller kuruyordum. Ayağa kalktım onun için şiir yazacaktım tam kalemi elime aldım. Derken mesaj geldi. -Kabul ediyorum- yazıyordu. Sevinçten mal gibi ekrana bakakaldım. Kalemi elimden bıraktım. Şiir değil kendi hikayemi yazacaktım. Cevap veremedim. Bu durumda ne cevap verilirdi bilmiyordum da zaten. Mutluluk içinde yatakta debelenirken gece 2 gibi uykuya daldım.

Sabah uyanıp elimi yüzümü yıkadıktan sonra telefonumu kontrol ettim. Bir cevapsız arama vardı. 5 dakika önceydi. Hemen geri aradım.
+Alo gökçe
-Alo
+Aramışsın ya uyuyordum görmedim
-Günaydın diyeyim o zaman. Ee bugün ne yapıyoruz. Özgür'e söyle ben de Gizem'i yanıma alayım bir şeyler yapalım dedi.
+Olur tabii hemen ararım.
-Tamam görüşürüz o zaman aşkım.
+Görüşürüz.
ilk defa bu kelimeyi kullanmıştı. Yüzümde salakça bir sırıtış vardı. Hemen en sağlam kıyafetimi bulabilmek için dolabın altını üstüne getirdim. Siyah kot pantolon ve bir tişörtün üstüne hırka giydim.

Ardından Özgür'ü arayıp hazırlanmasını söyledim. O da tamam dedi. Ardından Gökçe'yi arayım 30-40 dk sonra orada olacağımızı söyledim.

Evlerine gittik. Gökçe kapıyı çaldığında 3-4 yaşlarında sarışın yeşil gözlü minicik bir kız karşıladı bizi. Ablasını görünce kapıdan yalınayak çıkıp koşarak sarıldı. Gökçe kardeşini kucağına aldıktan sonra, 30 yaşlarında bir bayan geldi. Annesi olduğunu sanmıştım ama bize merhaba dedikten sonra Alya'nın bakıcısı olduğunu söyledi. Daha sonra Gökçe kardeşini salona bıraktı ve biz de Gökçe'nin odasına geçmiştik. Gökçe'nin bilgisayarından müzik açtık ve günlük şeylerden konuşmaya başladık. Daha sonra Gökçe ayağa kalkıp eliyle gelmemizi işaret etti. Salona gittik, televizyona bir film koydu, filmin adı Beni Unutma idi. Hani şu Alacakaranlıktaki adamın oynadığı. Biraz izledikten sonra kardeşi Alya'nın ısrarı ile filmi Çılgın Hırsız ile değiştirdik. Alya benle Gökçe arasına oturmuştu. Filmi izleyip bakıcının getirdiği, mısırı da bitirdikten sonra biraz konuşmaya başladık. Alya da odasına gitmişti. Babasının burada görse ne tepki vereceğini düşünüyordum. O sırada bir şey garibime gitmişti "Annen gelirse sıkıntı olmasın" dedim. Aniden gülen yüzü düştü. Anlamıştım. Hemen özür diledim. "Önemli değil. Annem Alya'yı doğururken vefat etti. O zamandan beri babam bakıyor bize. Üff herneyse ya." hadi gidelim biraz müzik falan dinleyelim dedi. Moralinin bozulduğunu hissetmiştim. Tüylerim ürpermişti. Yaptığım salaklıktan dolayı kendime söve söve Gökçe odasına giderken onu takip etmeye başladım.

. Tatil böyle bitti. Tatil boyunca 1 kere daha buluştuk sadece o da evlerinin önüne gittim ve biraz konuştuk o kadar.

Bu arada ben de haftanın 4 günü taksa gidiyordum. Geriye kalan zamanlarda da derslerimi tekrar edip Gökçe ile konuşuyordum.

Ardından okul başladı. Okulda sevgili olduğumuzun bilinmesi sıkıntı çıkartmazdı, ancak yine de babasından dolayı pek yakın davranmıyorduk. Ancak okul çıkışlarında artık 2 günde bir Özgür'ü satıyor, Gökçe'yi eve bırakıp öyle eve gidiyordum. Gökçe ile aynı kitapları okuyor, aynı müzikleri dinliyorduk ve sürekli konuşacak bir konu buluyorduk. Zaman böyle geçti ve 9.sınıfı bu şekilde bitirdik. 10.sınıfa geçtiğimizde ben artık salona daha sık gitmeye başlamıştım. Gökçe ise onu aksattığım için bundan hoşlanmıyordu ve tabii bir de sparring antrenmanlarında yapılan ters bir hareketin bırakacağı hasardan da. Arada sırada beni izlemeye geliyor ve eşli ring antrenmanı yapılacağında hep korkuyordu. Artık biraz daha başarılı bir öğrenci olmuştum. Ve sosyal hayatımda gittikçe gelişiyordu. Ta ki 27 kasıma kadar.

Buluşmamız gereken yere erkenden varıp biraz oturup muhabbet ettik Özgürle. O sırada Gizem ve Gökçe de geliyorlardı. Birlikte biraz buluştuğumuz yerde oturduktan sonra Lunaparka gitmeyi önerdim. ilk başta lunapark güzeldi. Gondola bindik. Ki ben bundan bile korkuyordum. Aşırı derecede yükseklik korkum vardı. Ama belli etmemeye çalışıyordum. Çiftler olarak çarpışan arabaya bindikten sonra Özgür o Allahın belası buster aletini gösterek hadi buna binelim dedi. Kızlar da olur diyince ben tabii olmaz demeyi kendime yedirememiştim. O yüzden zütüm üç buçuk ata ata bindim. ilk yükseldiği andan itibaren çığlıklar atmaya ve dua etmeye başladım, karizma falan hiçbir şey gibimde değildi. Özgür'ün kolunu sıkıyordum. Sonunda işkence bitip indiğimizde benim resmen kanım çekilmişti ve midem bulanıyordu. Kızları bıraktıktan sonra başdönmesi ve mide bulantısı ile Özgür'e söve söve eve yürüdüm.

Beyler biraz uzun bir hikaye özet geçmemi isteyen var ise özet geçeyim. Çünkü diğer türlüsü gereksiz laf kalabalığı olur. Hikayenin geriye kalanını 1-2 entryde bitiririm.

Helal olsun zumqi. Böyle samimi hikayeler olsun artık şu sözlükte. Amk lafta herkes her bi taku yemiş gibi artistlik yapıyor. Dürüst olun. Zarar gelmez.

Sözlüğün uygulamasını indirdikten sonra üye olmadan öyle takılıyorum sonra senin hikayeni okudum ve yorum atmadan duramazdım , elimde sigara ve bunu senin için yakıyorum. Geçmemiş olsa da geçmiş olsun be iyi geceler herkese

Ağlattın Güzel Yürekli Kalpli insan Bir Soru Sormak istiyorum Kavuşabilecekmisin Ona Seviyormu Özlüyormu O Senin Güzel Kalbini ? Merak Ediyorum Hayatında Başarılar GÜZEL iNSAN.

Kardeş uzun zamandan sonra ağlattın helal olsun. Sıkılmadan okudum keşke hine yengeyi bulup sarılsan

Sırf yorum atmak için üye oldum abi, yüreğin sağolsun be yak bi sigara

Rezervasyon;
- bin manzaralı 2. Sayfa
- 24. Masa