hocamın sevgilisiyle olan münasebetim

rezerve

hocayla bilmem kaç yıldır cıkıyorlar orada yatıyor kalkıyor bilmem ne ve kız bakire ha?
hamletcim buraya kadar iyiydin ama buna pek inanasım gelmedi anca caps paklar seni

hani 3te geliyordun hamletçiğim nerelerdesin

beyler kız bakireydi. buna inanmayanlar olabilir. hak veririm. bunu belki kanıtlayamayadabilirim. ama gerçek bu. inanmayanlar kendince haklıdır. inanıp inanmamak tamamen size bağlı bir şey. ama şöyle düşünün, neden böyle bir ayrıntıyı hikayenin gidişine ters düştüğünü bildiğim halde yazayım? bunu kimse uyduramaz. daha doğrusu uydurmaz. anca gerçek olursa yazılır bu ayrıntı. hikayeye ters çünkü. normalle çelişmesinin mantığı şudur, ceren farklı bir dünya, çok farklı bir karakter.

bu arada hikayenin sonuna geliyorum wordde. yayınlıycam bu gece.

go ahead...

amk erkenden yazmaya başlasana yarın iş var 308 de kaldım unutturmayın beyler devam edicem

o hocayı bulup seni gibtirticem amk. o kız seni hocayı gibtiği gibi gibmezse yarın gel bana konuşş. gibtin iyi ettin ona bişey dememde gibip kendine sevgili yapman çok yanlış olmuş ilerde sorun çıkaracak görürsün. hocada sende aynı dünyadasınız eninde sonunda öğrenecek amk bu kadarmı safsın

edit: biraz bişey biliyorsam sonun iyi değil

rezerved

wayyy amq ya bıze dusmedı soyle bı hatun arkadas sıkeyım boyle ısı...

devamı geliyor beyler. hikayenin son bölümünü anlatıyorum

--spoiler--

--spoiler--

başlıyorum hikayenin sonuna giden serüvene

bornozu cerenden alıp duşa girdim bende. çıktığımda ceren benim kitapları karıştırıyordu. gabriel garcia marquezin yüzyıllık yalnızlığı vardı elinde. "okudun mu bunu?" dedi. okudum dedim. kitaplardan bahsetmeye başladık. insanoğlu gariptir. demin hayvanca duyguları tatmin eden, ahıra ıhıra bağıran biz şimdi tamamen entelektüel kimliğe bürünüp yazarlardan konuşmaya başlamıştık. o arada hoca cereni arıyordu. ceren meşgule atıyordu sürekli. hoca da hiç usanmıyordu aramaktan. ceren telefonu açıp "beni rahatsız etmeye devam edersen savcılığa giderim" diyip çat diye kapattı telefonu. müthiş asildi bunu yaparken. tam kendini bilen insan modeliydi o an. vay dıbına koyim dedim yine içimden. telefonu kapattıktan sonra bana bakıp eski masumluğu geldi yüzüne ve sesli sesli gülmeye başladı.

--spoiler--

--spoiler--

akşam üzeri olmuştu. ceren yavaş yavaş gitmeye hazırlanıyordu. bizim sağlam vücutta gelirdi zaten birazdan. portegiz ülkü ocakları dumurunun gelmesine daha vardı. ceren giderken çıfıttan mesaj geldi. "özledim" yazıyordu. ceren "ayrılmadın mı sen daha bundan" dedi. gözlerinden ateş fışkırıyordu nerdeyse. "aklıma bile gelmedi" dedim. "peki" dedi. telefonu aldı elimden, çıfıta mesaj attı. ne yazdıgını hala bilmiyorum. gönderdiğini de silmişti. çıfıttan gelen mesaj "allah belanı versin senin. karakter özürlü şerefsiz" gibisinden bişeylerdi. ulan çıfıttan da bu azarı yedik ya, artık gücenecek bir şey kalmamıştı hayata karşı. ceren mesajı okuyup sinsice güldü. "aklına gelmesine gerek yok artık" dedi.

--spoiler--

--spoiler--

cereni durağa bırakıp eve geçtim. çok mutluydum dıbına koyim. bizim sağlam vücuda anlatmak istiyordum olaylar zincirini ama onunda bu aralar manitasıyla arası bozuktu. manitasıda zaten ara sıra "naber cnm" "nslsn" gibi ibranice kaçkını mesajlar atıp beni huzursuz ediyordu. o yüzden hiç sağlam vücut sağlam dosta açamadım bu olaylar zincirini. portekizli başkana açsam onun da kuracağı en üst düzey cümle "güzel abi" olurdu. hiç çene yorup üstüne erasmus sahteliğini dinlemeye gerek yoktu. odam ceren kokuyordu, yattım yatağa, aldım elime tost makinasını, açtım tekrar açtığı şarkıyı. aşıktım cerene, manyak gibi hemde..

--spoiler--

--spoiler--

ertesi gün oldu. cerenin bölümden bir arkadaşı hocadan ayrıldıgını ögrenip cerene yazmayı başlamış. cerende bunu bana anlatmamıştı. anlatmamasının sebebi böyle gereksiz huzursuzluklarla "benim talibim çok" havasına bürünmek istememesiymiş. öyle söyledi. o gün kadıköyde biyerdeydik. telefonu zıngır zıngırdı yine. ulan kim bu? hoca da değil. mesaj geliyor sürekli. ceren mesaj atmıyor. mesaj okudukca agzı yüzü tuhaflaşıyor, sinirleniyor bi garip oluyor dıbına koyim. en son dayanamadım sordum "kim o?" önemli biri değil dedi. telefonu ver dedim. erkekliğim tuttu ya dıbına koyim, durmazdı artık damardaki kan. verdi telefonu. okudum gibik cocugun gibik mesajlarını. dallama dallama yavşıyordu. böyle yavşama şeklide yok. gönderilenlere baktım bütün gönderilenler bana. çocugun numarısını benim tele kaydettim. telefonu cerene geri verdim. "naptın şimdi?" dedi. hiç dedim. konuscam sadece akşam. "saçmalama hamlet, saçma sapan iş yapıyosun şuan" dedi. biliyordum. ama duramıyordum

--spoiler--

--spoiler--