geminin tüm parçaları ayrılmıştı. ekranımı safi bir karanlık kaplamıştı. birazdan moleküllerime ayrılacaktım. yavaş yavaş sürükleniyordum. geri dönüşüm yoktu.Önce geminin ışıkları kesildi. Bütün kontrolleri kaybettim. görüşüm daralıyordu. Etrafı sonsuz bir karanlık kapladı. zaman yavaş akmaya başlıyordu. birazdan o devasa delik herşeyi yuttuğu gibi beni de,anılarımı da,benliğimi de yutacaktı. yavaşça sürükleniyordum

bir yandan nasıl buraya geldim. neler oldu diye düşünüyordum. burası neresiydi. karadeliğe düşüp ölmüştüm. evet,ama şimdi nerdeydim? diğer yandan ise bir güç, benden bağımsız bir varlık, artık düşünmeyi bırakmamı istiyor gibiydi. yavaşça bırakmalıydım sorgulamayı, kabullenmeliydim boşluğu, ölümü kucaklamalıydım ona göre, düşünmeme imkan sağlayan o hayali boyutta,o mecazi beyinde, birden dışardan yüklenmiş bir fikir gibiydi. birşey beni yoketmeye çalışıyordu.

kendi kendimi öldürmeye çalışır gibiydim.bir yandan düşünmeyi bırakmak istiyordum,bir yandan bu fikri inkar ediyordum. inkar eden bendim, buna emindim. diğer fikir ise soyut varlığımla savaşan bir davetsiz misafirdi. öyle kabul ediyordum. Beni yenmek üzereydi. artık yavaş yavaş içinde düşündüğüm dili unutuyordum. sanki haznemdeki kelimeler tek tek siliniyordu... yok olmaya işte o an başlamıştım.

rastgele şeyler düşünmeye başladım. evim, çocuklarım, çok sevdiğim eşim.ilk bilgisayarımı aldığım o an.hiçbirşey hissedemiyordum bu anları düşününce, sadece soyut bir biçimde hayal ediyordum. savaşıyordum beni yoketmen isteyen şeyle.dil'imi unutuyordum. vücudumu içine çekip yokeden o boşluk. beni ben yapan son kaleye, anılarıma saldırıyor, onları yutuyordu.

sona yaklaşıyordum artık. gerçek son'a... ne kadar inkar etsemde.ne kadar kabullenmek istesemde,ne kadar merhamet dilensemde... geri dönüşüm yoktu. kabul etmeliydim.en basit şeyleri bile düşünecek kapasitem yoktu. savaşı kaybetmek üzereydim. rüyalarımda hayal ettiğim gibi. sonsuz bir hiçlik olmaya doğru gidiyordum.

https://www.youtube.com/watch?v=53t_Kxj7oAw

gerçek hayattaki zamana kıyaslandığında ne zamandır o boşlukta var oluş mücadelesi vermiştim.bilmiyordum.
son düşünce kırıntılarımı da harcayıp,sonsuz bir hiçliğe büründüm.yok olmamı isteyen o irade,başarılı oldu.ona karşı hiç şansım var mıydı.bunu da bilmiyordum.

ona karşı herhangi birimizin şansı olabilir mi?sanmıyorum. hepimiz ölecek ve bunları yaşayacaktık. peki ama ne için? hala nasıl düşünebiliyorum?

hala neden yok olmadım?

şuan düşünen şey ne?bu ben miyim?

olmak nasıl bir şey ki? niye düşünmeye başladım bu sefer.

yok olmaktan beklediğimiz şey nedir? sürekli simsiyah bir ekrana bakmak mıdır?yok olmayı nasıl hayal edebilirim?

en kötüsü,yok olduğumu nasıl anlayabilirim? eğer şuan yaşayanlara kıyaslıyorsak,ben yokum evet... vücudum yok oldu. benliğim yok oldu.

benden geriye hiçbir şey kalmadı evet. geri'de kalanlar için ben yokum artık.

ama gerçekten öyle miyim? hala nasıl bunları sorgulayabiliyorum?

neyi bekliyorum?

sanırım mahşer gününe kadar böylece bekleyecektim. düşünerek. herşeyden bağımsız, nerede olduğumu bilmeden ama öldüğüne kesinkes inanarak.bu boşluğu, içine düştüğüm bu küreyi anlamaya çalışarak. öylece süzülerek. uzun bir süre bekleyecektim. sorularıma kendim yanıt veremezdim.bir yaratıcıyı bekliyordum. herşeyi açıklaması için.

o zamanlar inançlı biriydim...

tanrıyı göreceğimi ve onunla konuşacağımı sanıyordum.ona ihtiyacım vardı. bütün bu yaşadıklarımı bir tek o mantıklı kılabilirdi. benden yüce bir varlığa nasıl ihtiyacım vardı o an.bütün bu karmaşıklık,bu sonsuzluk.. benim aklımın alamadığı bütün bu "şey"leri bana sadece o anlatabilirdi. bana o kadarını borçluydu diye düşünüyordum.her an çıkabilirdi karşıma. çıkmalıydı...

https://www.youtube.com/watch?v=51pjSO2g7P4

bekliyordum,hiçbirşey düşünmeden bekliyordum.tanrı'nın geleceğine emin olmuştum artık.karşısına çıkacaktım.hiçbirşey hissetmiyordum.hissedemiyordum.kendimi çok küçük ve aciz hissediyordum.artık gelsin,atsın beni cehennemine.burda kısılı kalmak istemiyorum diye düşündüm.bekliyordum...

reserved

https://www.youtube.com/watch?v=wRNxCr3uOM8
birden etrafımı saran gri boğuk perdenin küçük küçük delinerek yavaşça ayrıştığını farkettim,hiç bir rengi barındırmayan bu perde gittikçe açılıyor,arkasındaki saçaklar halinde etrafına bulaşmış,çekirdeğinde sarımtırak bir ışık saçan o karmaşık yapılı enerji topağını açığa çıkarıyordu.

tanrı! diye düşündüm. hayali bir vücudum olduğunu ve onun heyecandan çıldırdığını düşündüm.kendi kendimi şaşırtıyor ve heyecanlandırıyordum.perde iyice aralandıktan sonra karşımda o devasa topak duruyordu.tekerlek gibi dönüyordu.bu mutheşem yapının karşısında bir toz zerreceği gibi kalmıştım.koca bir devran karşımda öylece duruyordu.ben ise sadece öylece bakıyor,muhteşemliğini takdir ediyordum düşüncelerimde.

tanrı'yı hiç böyle hayal etmemiştim.yaşam'ın ve evrenin özü,bir enerji topağı gibi koca bir devrana ışığını ve hayatını üflüyordu.

Acaba gerçekten o muydu? Lütfen o olsun diye düşündüm.Böyle bir güzellik,ancak o'na yaraşırdı...

ışığı ile bütün bir boşluğu dolduran o topağa çekiliyordum. dallarının içinden geçen enerji ile bütün bir evreni var ediyor gibiydi.her ne kadar tanrı tanımına uyuyor olsada,bu varlık, akıllı bir yaratıcı olamazdı.ama onun en güzel eseri olabilirdi. hani safi nur derler ya.işte nur'un özü gibiydi. içini görmek için sabırsızlanıyordum. yavaş yavaş içine çekiliyordum. içinde göreceklerim ise, deliğe düştükten sonra birşeyleri anlamaya başladığım ilk zamandı benim için.

yavaş yavaş çekiliyordum.müthiş bir rahatlığı düşlüyordum.buralara kadar gelmeyi başarmış tek insan ben gibiydim bana göre.müthiş bir varoluş mücadelesi vermiş.ödülümü alıyor gibiydim.sanki milyonlarca insan benim yaşadıklarımı yaşamış,ancak sadece ben, o perdenin arkasını görmeyi haketmiştim.seçilmiş biriydim o an için.evren'in özünü görecektim.insanlığın binlerce yıldır sorduğu ama cevap alamadığı şeyi ben yaşayacaktım.deliğe düştüğüm andan beridir içimi saran korku ve endişe yok olmuştu artık.kendimi harika hissediyor,topağın bana sunacaklarını merakla bekliyordum.yüzeye yaklaştım ve düşüşüm iyice yavaşladı.topağın derisine nüfuz ediyordum adeta,yüksek bir yerden kendinizi suya bıraktığınızda suratınızda hissettiğiniz o sert ve ıslak hissi düşledim.artık öz'ün içine giriyordum.

https://www.youtube.com/watch?v=0iteQE7KEyU

---birinci bölüm sonu---

linkler düzeltildi

(bkz: ben robot x6) bunları seviyorsan ilgilenirsin belki.

kendi kendimi var ediyor gibiydim. düşünmeyi bırakırsam, uykuya dalarsam, işte o an kesin yokolacaktım. nedense bu fikre sıkı sıkı sarıldım. sürekli düşünecektim. kendimi var edecektim.o boşlukta,o hiçlikte hayatta kalmamın tek yolu gibi geliyordu o an.savaşacaktım...

https://www.youtube.com/watch?v=o_Ay_iDRAbc

telsizden son bir kez sesimi duyurmak istiyordum. sürüklendikçe zaman da yutuluyordu adeta. nefes alış verişim artık kendiyle zaman içersinden yarışıyordu.2 saniye önce verdiğim nefesinin sesi, şuan vermekte olduğuma karışmış, boşlukta kaybolmuyor, rastgele dalıyordu adeta. ayaklarımın hafiflediğini hissediyordum. sona yaklaştıkça görüşüm iyice daralıyordu