hiçin piçi

hmm ok panpa fena sallamamışın.

öldün mü len

Kimsenin benimle konuşmaması daha da dikkatimi çekiyordu. Sessizliği bozan ufak bir jiletin vücutta açtığı yaranın sesiydi. Kafamı sağ tarafa çevirdiğimde esmer kalıplı bir çocuğun jilet yardımıyla kollarını kestiğine tanık oluyordum. Fakat bu duruma alışıkmışım gibi hiç yabancılık çekmiyordum.
içlerinden bir tanesi;
-Anlat kardeş.
dedi. Aramızda şöyle bir konuşma geçti;
-Neyi anlatayım?
+Aklından geçeni, kendini, seni sen yapan her şeyi.
-Önce bir duman daha ver.
+Bu seni rahatlatıyorsa orada bir çuval var sen anlat hele.

Yan odadan seslerin geldiği yöne doğru yöneldim. Burnuma yanık kenevir kokusu geliyordu. istemsizce ciğerime dolan bu koku bana yanık hatıralarımı anımsatıyordu. Kapıdan içeriye adım attığım zaman yerde açılmış vaziyette duran bir çuval yeşil madde dikkatimi çekti.

Hiç bir şeye aldırış etmeden duman altı olmuş oda da dönen cigaranın bana uzatılması beni daha da rahatlatmıştı. Dudaklarımı büzüştürüp yeşil zehri sonuna kadar ciğerlerime çektim. Dumanı verirken öksürükler içinde kalmam beni hiç etkilemiyor ortamın verdiği suni mutlulukla kendimi avutuyordum.

insanlar çok yabancı geliyordu artık. Bana selam veren Rıza Abiyi bile görmemezlikten gelmiştim. Parka inip kuytuda esrar içen çocukları izledim. istemsizce ayaklarım vücudumun alışık olmadığı uyuşturucu maddesine doğru sürükleniyordu. Kendimi çcocukların yanında bir elimde çarşaflar içine sarılmış cigara bir elimde ise soğuk bira şişesiyle buldum. Son dumanı da çektikten sonra gözlerim karardı.

Kafam gereksiz yere gelip gidiyordu. Sanırım beynim travmanın etkisinden kurtulamamış. Uyandığımda kendime yabancı olan bir yerde yatıyordum. Üzerimde kırmızı desenli bir battaniye kafamın altında ise giyeceklerle desteklenmiş suni bir yastık vardı. Başım deli gibi ağrıyordu. Aklım cevaplanmamış soru işaretleriyle doluydu.

Yüzümü yıkamaya banyoya gittim. Elime çeşmenin soğuk suyunu alıp, eski acıların hatırası olan yüzüme serpiştirdim. Birden durup aynada kendime baktım. Bir beş dakika kadar suyun o gür sesini dinledikten sonra evden çıktım.

Gözlerimi açtığımda bir yanımda bıçak bir yanımda ise o mutlu aile fotoğrafını buldum. Elimi yüzümü yıkayıp hayatımı yeniden şekillendirecektim. Hayatın açmış olduğu savaşta 1-0 yenik olsam da neler olacağını kimse bilemezdi. Ama ben neler olabileceğini tahmin edebiliyordum. Beeynim intikam hissinin esiri olmuş vücudum ise acıyla ayakta durmaya çalışıyordu.

Kendimle yüzleşme vakti gelmişti. Ya bıçağı yöneltip hayatıma son verecektim ya da intikam almak için savaşacaktım. Birinci seçenek daha ağır basarken karşımda annemle babamı görmüştüm. Bir kaç saniye sonra olayın anlamsızlığını hissetmeyip adetaa onlarla konuşuyordum. Bu bana huzur verse de kanımı akıtmadığım her dakika da canımı yakıyordu. Fakat babamın ettiği bir söz ile kendimi toparladım. Vazgeçmek korkakların işidir. "Sen korkak bir çocuk değilsin".

sonunda mesaj atabildin huur çocugu baban giberken zevk aldın mı lan

Gözlerimi açtığımda yerde kanlar içinde yatıyordum. Ne kadar toparlanmaya çalışsamda acılarım buna müsade etmiyor, bedenim beynimin verdiği emirler karşısında sessiz bir seyirci rolü üstleniyordu. Bir kaç denemeden sonra toparlanmayı başardım doğru mutfağa koştum. Elime bıçağı alıp sol bileğime zütürdüm. Bıçağın soğuk metalini vücudumda hissettim.

Artık herşey benim için bitmişti.Üvey babamın o pis nefesini ensemde hissediyordum.Bir süre sonra arkamdaki acı ile irkildim. Beklenen son gerçekleşmişti.Ben Duvarın rutubetinde kaybolmuşken öz babamın fotoğrafı kaşları çatık bir şekilde bizi izliyordu. Çok geçmeden üzerimdeki yük kalktı onun yerini soğukluk ve bir acı aldı. Ellerimi çözüp dışarıya çıktı.

Benim dövceğini sandığım kemerini çıkartıp ellerimi bağladı. Beyler hayatım burdan sonra ikiye ayrılıyor... Yıllarca kimseye açamadğım bu olayı siz kardeşlerime anlatıyorum. içimdekileri sizlerle paylaşmak beni bir nevi rahatlatıyor.
Ellerimi bağladıktan sonra kurbanlık koyun sessizliğinde olacakları bekliyordum.O soğuk ellerini tertemiz vücuduma pusulamıştı. Olacaklardan habersiz bir şekilde yaradana bu çilenin bitmesi için yalvarıyordum.O da ne:

Üvey babamın erkekliğini arkamda hissediyordum. Bundan zevk alırcasına yavaşca eşofmanımı indirdi. Artık olacakların akıbetini tahmin edebiliyordum. Tüm gücüyle üzerime yüklendi ne kadar çırpınsamda o acı gerçek yüzüme adeta bir amilyat masasındaki doktorun hastanın vücudunu neşterle yarması gibi acıtıyordu canımı..

o sırada anahtarın çevirilme sesi kulağıma geldi.Pis bıyıkları altından bana sinsice gülen üvey babamla karşılaştım. Gülmesi uzun sürmedi yanıma gelip:
-huur çocuğu benden para saklıyorsun ha?
dedi. Anneme hakaret etmesi yetmezmiş gibi üstüme çıkıp beni yumruklamaya başladı. Elim ayağım bağlanmış gibi sessizce adalete haykırıyordum. Karşılık vermemem onu daha da hırslandırmıştı.

işten arttırdığım üç beş kuruşu yatağımın altında biriktirmeye başlamıştım.Bu pislikten kendimi kurtarcaktım. Fabrikada sessizce verilen işi yapan bir robottum adeta.Son kuruşlar kalmıştı.Son aylığımı bu hafta alacaktım. Paramı saymak için yatağın altına baktığımda sadece yatağın altındaki boş teneke kutuyla karşılaştım.

Ben de tecavüz olayı haricinde ne var ne yok her şeyimi anlattım. Ortama Müslüm Baba eşliğinde keskin yüzünü bana gösterip aynı zamanda canımı almak isteyen bir jilet bana gülümsüyordu.
Sessizce masanın üzerinde duran kanlı şekilde duran jileti alıp sol koluma şekilsiz yaralar verdim. Aç karnıma bir duman daha çekip kafamı oturduğum sert kanepenin süngeri parçalanmış yüzeyine yasladım.

Gözlerim kapalı şekilde muhabbet ediyordum etrafımdaki insanlarla. Muhabbet fazla ileriye gitmişti. Artık ortama yabancı birisi değildim. Zaman geçtikçe evde 4 kişi kalmaya başlamıştık. (Beyler daha anlatılacak çok şey var fakat uyuşturucuya ve kötü yollara teşvik doğurabileceği için atlıyorum oraları)
Aradan 3 ay kadar zaman geçmişti. Artık satıcılığa başlamıştım. Okul köşelerinde el altından maddeler vererek o zavallı küçük insanların kanına giriyorduk. Çok değişmiştim artık kendimi tanıyamaz hale gelmiştim. Vücudum sanki bana ait değildi. Bir yandan çevrem genişlerken bir yandan da üvey babamı takip ediyordum. Kafama koymuştum bu dünya ikimizi taşıyabilecek kadar büyük bir yer olmadığından ya o ya da ben.

okuyum mu bunu

Bırakmak istediğim Son Bir Not:
Düzgün bir hayat yaşayamamak benim suçum değil. Nedensiz bir yola girmiştim ve sonu da geliyor galiba. Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim. Kalbini kırdığım ve hata yaptığım insanlara burdan kocaman bir özür borclu olduğumu biliyorum. Hakkınızı helal edin...

Üvey babama ne olduğuna gelince;
Bu durumu kimseyle paylaşmak istemiyorum. Bu kadarını eğer ölürsem bir sır olarak benimle kalmasını istiyorum.

Bunları neden yazdığıma gelince;
Yaşadıklarımın kimseye anlatamam içimde bir sıkıntı yaratıyordu. Bu gün bu yazıları kimliğim belli olmasın diye çalıntı bir laptop ve kırılan bir Wifi eşliğinde yazıyorum.