hiçin piçi

rezerved

Ağlama seslerim o kadar duyulmuş olacak ki yan komşumuz Fikret Amcanın karısı Necla Teyze kapıyı yumruklarcasına çalıyordu. Çaresiz bir şekilde koşar adımlarla kapıyı açtım. Necla Teyzenin " Ne oldu oğlum? " sorusu karşısında dilsiz bir şekilde elimle işaret edercesine lanet olası odayı odayı gösterdim. (Beyler burayı fazla uzatmak istemiyorum, anlatırken bile ağlar vaziyette yazıyorum).

Duygulandırdın bin

@19 pm attım

Tamam kardeşim

Annemin babamdan gizli benim eğitimim için ayırdığı üç beş kuruş parayı kefen parası olarak kullandık. Üvey babam annemin kırkına bile saygı göstemeden ahlaksızca hayatına devam ediyor, kumar ve alkol içiyordu. Artık bardak taşmaya başlamıştı ama elimden hiç bir şey gelmiyordu. Sıkıntı ve stresten öğretmenlerimin baskısına rağmen okulu bırakmıştım.

ol gibtir git şurdan

Hayatın nereden vuracağı belli olmuyor beyler. Yaşam mücadeleme devam edebilmek için Kemalpaşa' da bulunan ismini vermek istemediğim bir bigiblet fabrikasında boyacı çırağı olarak işe başlamıştım. Ufacık ellerimle kocaman yüreğimle yola koyulmuştum bu hayat denilen kahpe düzende.

devam et kardeşim dinlemedeyiz

Bir yıl kadar süre sessizce yaşantıma devam ettim. Fakat değişen hiç bir şey yoktu para üvey babama gidiyordu. Tutunacak bir dalım kalmadığı için sigaraya başlamıştım. Bir yandan da kafamda dönen tilkilerden bir tanesi üvey babamdan kurtulmanın tek yolunun şehir dışına kaçmak olduğunu söylüyordu. Fakat para biriktirmem o kadar kolay olmadığından orta okul arkadaşım Seyfi' nin yanına Manisa' ya gidecektim.

reserved

işten arttırdığım üç beş kuruşu yatağımın altında biriktirmeye başlamıştım.Bu pislikten kendimi kurtarcaktım. Fabrikada sessizce verilen işi yapan bir robottum adeta.Son kuruşlar kalmıştı.Son aylığımı bu hafta alacaktım. Paramı saymak için yatağın altına baktığımda sadece yatağın altındaki boş teneke kutuyla karşılaştım.

o sırada anahtarın çevirilme sesi kulağıma geldi.Pis bıyıkları altından bana sinsice gülen üvey babamla karşılaştım. Gülmesi uzun sürmedi yanıma gelip:
-huur çocuğu benden para saklıyorsun ha?
dedi. Anneme hakaret etmesi yetmezmiş gibi üstüme çıkıp beni yumruklamaya başladı. Elim ayağım bağlanmış gibi sessizce adalete haykırıyordum. Karşılık vermemem onu daha da hırslandırmıştı.

Benim dövceğini sandığım kemerini çıkartıp ellerimi bağladı. Beyler hayatım burdan sonra ikiye ayrılıyor... Yıllarca kimseye açamadğım bu olayı siz kardeşlerime anlatıyorum. içimdekileri sizlerle paylaşmak beni bir nevi rahatlatıyor.
Ellerimi bağladıktan sonra kurbanlık koyun sessizliğinde olacakları bekliyordum.O soğuk ellerini tertemiz vücuduma pusulamıştı. Olacaklardan habersiz bir şekilde yaradana bu çilenin bitmesi için yalvarıyordum.O da ne:

Üvey babamın erkekliğini arkamda hissediyordum. Bundan zevk alırcasına yavaşca eşofmanımı indirdi. Artık olacakların akıbetini tahmin edebiliyordum. Tüm gücüyle üzerime yüklendi ne kadar çırpınsamda o acı gerçek yüzüme adeta bir amilyat masasındaki doktorun hastanın vücudunu neşterle yarması gibi acıtıyordu canımı..

Artık herşey benim için bitmişti.Üvey babamın o pis nefesini ensemde hissediyordum.Bir süre sonra arkamdaki acı ile irkildim. Beklenen son gerçekleşmişti.Ben Duvarın rutubetinde kaybolmuşken öz babamın fotoğrafı kaşları çatık bir şekilde bizi izliyordu. Çok geçmeden üzerimdeki yük kalktı onun yerini soğukluk ve bir acı aldı. Ellerimi çözüp dışarıya çıktı.

Gözlerimi açtığımda yerde kanlar içinde yatıyordum. Ne kadar toparlanmaya çalışsamda acılarım buna müsade etmiyor, bedenim beynimin verdiği emirler karşısında sessiz bir seyirci rolü üstleniyordu. Bir kaç denemeden sonra toparlanmayı başardım doğru mutfağa koştum. Elime bıçağı alıp sol bileğime zütürdüm. Bıçağın soğuk metalini vücudumda hissettim.

sonunda mesaj atabildin huur çocugu baban giberken zevk aldın mı lan

Kendimle yüzleşme vakti gelmişti. Ya bıçağı yöneltip hayatıma son verecektim ya da intikam almak için savaşacaktım. Birinci seçenek daha ağır basarken karşımda annemle babamı görmüştüm. Bir kaç saniye sonra olayın anlamsızlığını hissetmeyip adetaa onlarla konuşuyordum. Bu bana huzur verse de kanımı akıtmadığım her dakika da canımı yakıyordu. Fakat babamın ettiği bir söz ile kendimi toparladım. Vazgeçmek korkakların işidir. "Sen korkak bir çocuk değilsin".

Gözlerimi açtığımda bir yanımda bıçak bir yanımda ise o mutlu aile fotoğrafını buldum. Elimi yüzümü yıkayıp hayatımı yeniden şekillendirecektim. Hayatın açmış olduğu savaşta 1-0 yenik olsam da neler olacağını kimse bilemezdi. Ama ben neler olabileceğini tahmin edebiliyordum. Beeynim intikam hissinin esiri olmuş vücudum ise acıyla ayakta durmaya çalışıyordu.

Yüzümü yıkamaya banyoya gittim. Elime çeşmenin soğuk suyunu alıp, eski acıların hatırası olan yüzüme serpiştirdim. Birden durup aynada kendime baktım. Bir beş dakika kadar suyun o gür sesini dinledikten sonra evden çıktım.