hiçbir şeyden tat alamamaya başlamak

11 mayıs 2014, bursa/bademlide sisli bir gece..

içtiğim nargileden, kullandığım arabadan, dostumla dertleşmekten, kızlarla yazışmaktan, soktuğumun sözlüğünden, yediğim yemekten, yazdığım yazıdan hatta sıçtığım taktan bile keyif alamıyorum eskisi gibi.
canım sıkkın. anlatamıyorum kimseye. neden sıkıldığımı, neye kafamı taktığımı bile bilmiyorum.

En azından umudun var, fakat isteğin yok.
Herkes, "bir şey olur, doğru kızla tanışırsın, zamanla hayatın düzelir" vs diye sallıyor.
Herkes, hiçbir tak bilmiyor.
Akışına bırakmak ve o zamanla düzeleceğine inanan herkesin yaptığı gibi günde 12 saat uyumak çözüm olmuyor.
Uyumakla geçmiyor.
Üstüne bi de, kaçıp da kurtulamamış olmanın acısı biniyor.
Kanka, ben en fazla sana kendi düşünce ve tecrübelerimi söyleyebilirim.
Ama pgibolojiyle ilgilenen biri olarak senin için iyi olacak şeyin şu olduğuna eminim;
bir pgiboloğa gidip ona kendini açman senin için iyi olur.
Özellikle pgibolog diyorum, pgibiyatr değil.
Ve şöyle bir önyargın olmasın,
"pgiboloğa, artık iyi hissetmek için para veriyorum ve böyle olmak zorunda"
sen mental açıdan bilgili biriyle konuştuğun ve onun söyledikleri sana yol göstereceği
ve hayatına bir amaç vereceği için iyi hissetmeye başlayacaksın.

aklımdan, bu çocuğu normal hale getir ve parasını ye, Mercedes arabasıyla seni gezdirsin fsm de içkileri ısmarlasın düşüncesi geçti.
Menfaat dolu bir dünyada, böyle düşündüğüm için bana sinirlenebilirsin kardeşim, hak veriyorum.
Basit şeylerden zevk alamamaya başlamışsan eğer, senin için ya yolun sonu gözükmüş demektir.
Ya da, dibe tekrar ve tekrar vurup ayağa daha güçlü ve sinirli bir şekilde kalkma zamanın gelmiş demektir.
ikincisini düşün, içinde bulunduğun durumu sözlükte de görebileceğin üzere bir çok kişi yaşıyor fakat
hayatını; gösterdiğim ilk tercihi kendine adapte ettiği için, asla eskisi gibi olamayacağım düşüncesi yüzünden heba ediyor.
Bir dönüm noktasındasın, adımlarını iyi at ve bu söyleyeceğimi iyice dikkate al; asla ve asla geçmişine takılıp kalma.
Geçmişin seninle kalabilir ama sen onunla kalamazsın.

eski bir ben vardı, insanları mutlu etmekten mutlu olan. genelde dinleyen ve insanların sorunlarına çözüm bulan. belki de ben bunlarla uğraşırken kendi sorunlarımı görmedim, göz ardı ettim. her zaman başkalarına önceliği verdim. sanırım belki de şimdi olduğum durum burdan kaynaklanıyor.

eski girişken beni istiyorum, eski halimi özlüyorum. yalnızlıktan bile keyif alabilirdim eskiden. şimdi insanlarla olmaktan nefret ediyorum, yalnız olmaktan daha da nefret ediyorum..

gece gece hiç birşey yokken durduk yere dalıyorum canım sıkılıyor o anda keşke ölsemde kurtulsam diyorum senin gibi hiç bir şeyden tat almıyorum hayat o kadar monoton geliyorki aklına zamanında yapılan ayıplar geliyor aklına, neden böyle oluyor diyorsun sen kimseye zararın olmamış biri olarak yaşıyorsun küçük şeylerle dahi mutlu olabilirken büyük sorunlar seni buluyor bu sorunu tek çözümü seni hayata baglıcak birşey olması lazım sabret herşeyin belli bir zamanı vardır sabredersen herşey olur rahat ol

evlat özelden yardımcı olmaya çalıştım

panpa böyle bir adam vardı ingiliz.. çözüm yolu çok karışık ama , 1 hafta kimseyle konuşmayacaksın ve kimsenin ulaşamayacağı bir yerde kapalı 1 hafta geçireceksin ve en büyük ve etkili sorunların için zor kırılabilecek eşyalar alacaksın ve o 1 hafta boyunca evin içinde o eşyalara hunharca zarar vereceksin.. adam sonra kendine geldiğini söylemişti... sende işe yarar mı bilmem paramda var diyosun dene bakalım.

Adamin dopamin reseptorlerinde hic yer kalmamiş amk. diyeceklerimi uygula

- 1-2 gun oruc tut. ateistsen oruc tutar gibi aksama kadar ac susuz kal
- 2 hafta boyunca ferre izleme ve 31 cekme
- hareketsiz kalma vucudunu zorla spor yap

@33 nasıl çıkacağımı bilmiyorum bundan. çıkış yolu istiyorum, bulamıyorum.

anneler gününde sürpriz yapmak istiyorum anneme ama yapmayacağım biliyorum. öğlen 1de uyanıcam, kuru bir "anneler kutlu olsun anne" diyeceğim. sadece bunu demek için gelmemiştim istanbuldan bursaya ama, yapabileceğim tek şey bu. neden bilmiyorum..

aa benim ulan bu

@30 nasıl spora yüklendiğimi tahmin bile edemezsin. her şeyin hırsını kendimden çıkarırmışçasına yapıyorum sporu. ağrı hissetmiyorum, acı hissetmiyorum. ferre izlemeyeli ay oluyordur belki de. ama değişen bir şey yok.

aynı kızgın ben, aynı mutsuz ben.

kendimi gorüyorum şuan
okuyayım

@24 daha da çok kafayı yerim öyle.

kendimle baş başa kaldığım her dakika geçmiş aklıma geliyor. yapılanlar, yaşananları düşündükçe daha da kötü oluyorum. agresiflikten uzaklaştığım tek an oluyor yalnız olduğum an. hüznün çöktüğü an. anneme neden bağırdığımı sorguladığım an. tek düşündüğü benim daha iyi olmam olan babama neden öyle ters davrandığımı düşünüyorum. üzgün uyanıyorum. gün içinde bunun yerini agresiflik alıyor. hayattan keyif aldığım tek bir an bile olmuyor artık.

Panpa anlasilan o ki hayatin monotonlasmis. mumkun oldugunca farkli seyler yapmaya calis.

intihar mı etcen pnp

yine bir akşam, yine yalnızlık..

@45 güzel geldi bir anda. sağ olasın.

@43 birine kendimi açmaktan çekiniyorum. açmak istemiyorum diyelim. ama bana en iyi gelecek şeyin de bu olduğunu biliyorum.

anneler gününde anneme sarılmak yerine oturmuş inci sözlükte boş boş entry giriyorum. halbuki ben annemle olmak için geldim istanbuldan, onunla vakit geçirmek için. ama yapamıyorum. yapmak istemediğimden değil, beni tutan bir şey var sanki.

Düzene gir

http://www.youtube.com/watch?v=FZwEE2s3qxE