hiçbir şey göründüğü gibi değil aslında

insanlar; susanı korkak, görmezden geleni aptal, affetmeyi bileni çantada keklik sanıyorlar.
Unutuyorlar ki ben istediğim kadar hayatımdalar, göz yumduğum kadar dürüst ve sustuğum kadar insanlar...
Ya kendini vazgeçilmez sananlar?...
Zamanı geldiğinde onlar da unutulur ve hayatıma geldikleri gibi giderler...
Kurallara uymadan yanımda durabileceğini sananlar; Hiçbiri başaramadı...
insanlar etüyopyada yaşıyorlar. Tozpembe bir dünya... Belki de içinde sadece onların olduğu bir cennet...
Ama bir türlü anlamıyorlar; her şeyin bir sonu olduğu gibi bu etüyopyanın da bir sonu olduğunu.
Ve bilmiyorlar... Dünyanın onlarsız da dönebileceğini...

Ama en önemlisi de; Kendini bulunmaz hint kumaşı sananların, o kumaşın ne için kullanıldığını bile bilmemeleri aslında...