hiçbir sike yaramıyorum lan ben

asosyallik ve sorumsuzluk tavan yaptı bende.

neredeyse hiç arkadaşım yok, cep telefonuma gelen mesajlar ya operatörden geliyor ya da amcamdan geliyor.

ailem ve banka arıyor bir tek

evdekiler kibar bir dille hiçbir gibe yaramazsın sen demeye getiriyorlar, yaşıtlarım benlik ve ünvan kazandılar ben hala okuduğum matematik bölümünün zorluğundan dolayı sınava tekrar giricem ve bu 5. girişim olacak.

dünyada tek mutsuz benmişim gibi geliyor bana ve diğer insanların yüzlerindeki tebessüm artık sinirlerime dokunur oldu.

hiçbir şeyi giblemiyormuş edasıyla takınıyorum ama bal gibi de koyuyor bana.

okul hayatımda ister istemez bir arkadaş ortdıbına girdim ama hep 2.planda kaldım. örneğin halısaha maçı yapacakları zaman ayarladıkları biri gelmediği zaman hesap girmesin diye beni çağırırlardı. diğer arkadaşlar arası buluşmalar da aynı şekilde.

lisede giblenmezdi cümlelerim ve sözlerim.

insanların neden benden uzaklaşıp taktan insanlarla arkadaş kurmasını da bir gün oturup ciddi ciddi düşündüm. kötü alışkanlıklarım yok, kavgaya da kabadayılığa merakım yok. sigara ve içki hariç kötü bir alışkanlığım yok. tipim çok çirkin belki ondandır.

kız konusuna hiç girmiyorum, hani hiç bir cinsellik arzusu gütmeden muhabbet ettiğim, takıldığım bir kız vardı. yazları evin terasında sabahlara kadar sohbet ederdik ne günlerdi be.. parklarda geç saatlere kadar kola-çekirdek yapardık. tabii o da yalan oldu. yaşadığım şehirde artık varlığı yok. 17 yıllık şehrini terk etti. onunla da son 2 yılımız limoniydi zaten. hiçbir şekilde sosyal bir sitede ekli değilim kendisinde.

yalnızım, kimsem yok. bazen dışarı çıkıp haykırmak istiyorum ama bu yalnızlık beni epey bir suskunlaştırdı. çok kitap okumama rağmen konuşmuyorum. ağzımdan genelde evet, hayır ve türevleri kelimeler çıkıyor.

bundan sonra da karşıma birinin çıkacağını sanmıyorum.

ama beni en çok üzen acı tatlı günlerimi paylaştığım kızın ailesiyle birlikte bu ülkeden gitmesi. çok üzüldüm ve doğrusu ağladım.