aşk ve nefret çok şiddetli duygulardır.
aşkın gücü insana neler yaptırmaz ki.
bence artık nefret etmelisin o kızdan yoksa daha çok üzülürsün pnp
onun umrunda bile değilsin ve onun kalbi senin için atmamış hiç bir zaman da atmayacak
aşk ruhsal bi hastalıktır.
seversin ama Elde edemediklerimize aşık oluruz onda olmayan mükemmel özellikler yükleriz o kişiye aslında
Kendimizi tüm gerçeklerimizi karakterimizi kişiliğimizi imha ederiz o kişi için.
kendimize hakaretler ederiz bilinç altımızda sürekli kendimizi değersiz aşşağılık görmeye başlarız..
tek kurtuluş nefret edeceksen karşıdaki kişiden nefret etmektir.

Birinden hoşlandığını söyledi. Bana hoşlandığı çocuğu anlattı beyler. O gün akşamında hem içiyor hem ağlıyordum. Bir gün okula doğru giderken dalgınlıktan arabayı vurmuştum. Hiçbirşeyi hatırlamıyorum. Hastanede uyandım. Boynum kırılmıştı bacağım kırılmıştı. Bir kız için arabam Perte çıkmıştı. O gün hastaneye geldi telaşlı telaşlı sevgilisiyle... benim için endişelenmişti ama beni orda öldürdü farkında olmadan. O günden sonra yazdığım şiirleri kitap yapmaya karar vermiştim ki hepsini yaktım. Unutamam diyordum. Onsuz yaşayamam. Telefonunu sildim engelledim heryerden engelledim her yerden sildim. Birkaç hafta zor geçti ama şu an herşeyi unuttum. Unutamam belki ama onunla alakalı herşey bitti bende. Okulda gördüğümde konuşmuyorum. Arkadaşlarıyla dahi muhattap olmuyorum. O çok pişman bana bakışlarından anlıyorum. Kim bilir gelse seni seviyorum dese bir dakika düşünmem herhalde ama şimdilik özgesiz devam ediyorum hayatıma... okuyan herkese teşekkür ederim. Bu da böyle buruk bir anım beyler. Hayatımdan uzun bir zaman alsada yaşamaya değdi.

Özgeye ihanet edemezdim. Aslında kıskandırma fikri gelmişti aklıma ama sevmeyen biri neden kıskansın diye düşündüm. Vazgeçtim. Şiirlerimi yazmaya devam ettim 200 e yakın şiir yazmıştım. Okuyup okuyup ağlamaya başladım. intiharı düşünmeye başlamıştım. Bunu Özgeye söyleyerek düşüncelerini alıyordum. Böyle şeyler söylersen bir daha konuşmayız filan diyordu. Çok zordu beyler çok zordu. Ama bir ümit bekledim hep sevmeseydi değer vermeseydi çoktan gibtiri çekerdi diye düşüyordum. Çok samimiydik ama sadece dosttuk. Ben daha fazlasını istiyordum onla evlenmek ondan çocuk istiyordum. Hayaller kurmaya rüyalarımda onu görmeye devam ediyordum. Hani seversin onun umrunda olmazsın ya. Öyle geliyordu bana sanki arkadaş olmakta istemiyordu. Mesajlarıma geç cevap verip sürekli tersliyordu. Bir gün sordum neden böyle davranıyorsun dedim.

Saatlerce ağladım. Geceleri ağlamadan yatar oldum. Yazdığım aşk konulu şiirlerin yerini hüzün ve özlem almaya başladı. Ama içten içe onu kaybetmemem gerektiğini de düşünüyordum ve onun istediği gibi yaklaştım ona. Eskisi gibi değildik tabi biraz mesafe koymuştu ama birkaç ay sonra eskisi gibi olmuştuk. Ben duygularımı körelttiğimi hissetsemde her gün arttı. Sigaraya başlamıştım. Alkolü abartmıştım. Dersler oldukça kötüye gidiyordu. Gerek onu kıskanarak gerek gözümden sakınarak duygularımı belli ediyordum. Çekti beni kenara ve lütfen kendine gel seni kaybetmek istemiyorum dedi. O an yıkıldım beyler yıkıldım ama oynamaya devam ettim. Sana başkası için yazdığım şiirleri okutmak istiyorum dedim. Hepsini okudu. Bunlarda benim adım geçiyor dedi bende birkaçında işte dedim. Ama bunlar aşk şiiri dedi. Şiir başka ne için yazılır ki dedim. Şiirleri çok beğenmişti kendisine yazdığımı anlasada pot kırmadı. Böyle devam ederken yaz tatili girmişti. Biz yine sık sık görüşüyorduk. Tatile gideceğini söyledi. Korkuyordum tatilde başka biriyle olur diye. Tabiki bu arada bana talip olan benden hoşlanan bir kaç kız da oldu ama hepsini geri çevirdim.

Her gün şiir yazmaya başlamıştım. Kendimce beğeniyordum şiirlerimi ama okuyanlar da çok beğeniyordu okuyanlar dediğim birkaç iyi arkadaşım. Üniversitedeyiz haliyle sürekli Dersleri asıyoruz filan ama her anımı Özge ile geçiriyorum. Dedim ya çok sıkı arkadaş olmuştuk. Her şeyi anlatırdı bana bende aynı şekilde ona. Günler geçtikçe açılmam gerektiğini düşündüm. Ama onu kaybetmeyi göze alamazdım. Bir yandan da o da sanki sinyal veriyor gibiydi. Belki de benden adım bekliyordur diyip 6 ay sonra açılmaya karar verdim. Telefondan not yazdım beyler duygusal bir konuşma hazırladım ve günlerce ona çalıştım. Bir gün baş başa kahve içerken konuşmak istediğimi söyledim ama araya girmeden dinlemesini istedim. Yarım saat susmadan konuştum beyler o kadar güzel konuştum ki taş olsa dile gelir. Özge konuşma bitince ağlamaya başladı ve lavaboya gitti yaklaşık 10 dakika sonra geldi. Böyle bir konuşma olmadığını ne Benim söylediğimi ne de onun duyduğunu söyledi. Duygularım devam ederse selamı sabahı keseceğini de ekledi yıkılışmıştım beyler kalkıp gitti.

ben de yazıyodum

altını şer incisi ker

Ben yazdım beyler.. onlarca şiir yazdım hemde kalbe dokunan güzel şiirler. Okuyan herkes kitap çıkarmamı istedi. Düşündümde. Çıkarmaya karar vermiştim. Evet kendi kendime yazmadım şiirleri sevdiğim, aşık olduğum kıza yazmıştım. Kızı ilk gördüğümde hoşlandım, etkilendim sonra tanıştık beyler. Kızın ismi özge. Aynı okuldayız. Neyse anlatayım biraz. Dediğin gibi konuşmaya başladığımızda ben ona aşık o bana arkadaş gözüyle bakıyordu. Ama hiçbir zaman kanka ayağı yapmadım Kıza hep bir gün sevgili olacakmış gibi yaklaştım. Başlarda duygularımı kendime yediremedim. Çok iyi arkadaştık böyle bir adilik yapamazdım. Birkaç hafta inkar etsemde tutamadım kendimi gün geçtikçe konuşmasına yürümesine herşeyine aşık olmaya başladım.