ilk okul 1. sınıfa başliyordum. Herkes gibi heyecanliydim çocuktuk işte. Annem ile birlikte güzelce giyindim ve sınıfımı oğrenmek icin sabah giyindim mavi önlükler vardi o zaman yakaliğimida takmiştim. Okul 100-200 metre ilerdeydi. Okukun müdürü herkezi siniflandirmisti ama benim adimi sölemedi.Çocukluk hali galiba beni okula almicaklar sandim ama annem konusmuş öğlenci oldugumu solemisler. Ertesi gün ismim okunmuştu. Sinifimi oğrenip gittim ortalarda bi sıraya oturdum.Çekingen bi cocuktum ve hala öyleyim.Öğretmen geldi ve bizle tanışti .Güzel bi gündü, taki öteki güne kadar. Yine temiz bir şekilde çantami hazirladim hatirlayanlar illaki vardir çizgi çizme kitabimida koydum. Andımızı okuduk ve siralarimiza gectik. Ogretmen gelip çizgi çekme kagitlarini dagitti ve kirmizi kalemlerimizi cikartmasini istedi ve o şok beni mahvetti. kirmizi kalemin ne oldugunu bilmiyordum ki. aklimda o kadar cok şey döndüki o 15 saniye icinde kırmizi kalem hakkinda o kadar cok şey döndüki bunu yazarken bile kendimi çok kötu hissediyorum beyler herkesin önünde kirmizi renkli kalemler vardi benim onümde siyah yanimdaki çocugun kirmizi kalemini inceledim 1 dakika boyunca . Beyler o günden sonra çok çaliştim şuan en iyi liselerden birinde en iyi 3 kişiden biriyim.Tek bi hedefim var oda bir gün Allah nasip ederse çocuğumun bu mahçupluklari yaşamasin.

Ucu en çok kırılan kalemim :(

ulan kirmizi kalem gorunce aglamam geldi bin

En çokta onu çalarlardi amk

Kırmızı kalemin düzgün yazabilmesi için 4 5 defa üstünden geçerdik