hiç sevgilisi olmamış erkekler bu başlıkta

zaten kontrol edemediğim kalp atışlarım ikiye katlanmış, düşüp bayılacak gibi olmuştum. yalnızca aptal bir surat ifadesiyle "e ee eff efendim " diyebilmiştim.

o güzel, birşeylere üzüldüğü belli olan hüzünlü gözlerini, melek yüzünü güldürmeye çalışarak, yanındaki boş sırayı gösterdi, kısık bir sesle "burası boş, istersen buraya gel arkada duymazsin hocayı, zaten sesi kedi gibi * " dedi ve fırat panpanizin suratına bakarak söyledi bunları ve inanabiliyormusunuz? bunu arkasında bizim bölümün en yakışıklı huur çocukları tayfasından birileri varken dedi :(

nasıl oldu bilmiyorum, o birkaç saniye nasıl ömür gibi geldi anlatamıyorum ama, usulca oturdum yanına nursenimin. artık o pantene kokan, dalgaları ta uzaklardan görülen saçları, pamuk elleri ve de en önemlisi o güzel gözlerinin sadece bir dokunuş uzağındaydim..

ders boyunca ne tak yedim, elimi ayağımı nereye koydum inanın hatırlamıyorum. yalnız ara ara nurşenin birşeylere canınin gibkin olduğunu belli eden durgun gözlerine bakıyor, anında kafamı çeviriyordum geri yakalanırım diye.

sanal çıktım. 1-1.5 sene olur mu panpa.

ve nihayet ders bitti ama ben de bitmiştim. 1) muhtemelen bir daha ona bu kadar yakın olacağım bir ortamda bu kadar uzun süre bulunamayacağim için, 2) birazdan yine yemekhaneye gideceğini, ama yanında kimse olmadığı için belki beraber gideriz diye teklif etsem mi etmesem mi bilemedegim için yaşadığım stresten dolayı.

panpalarim telden yazıyorum şu an, baya yorucu oluyor ama dinleyen ve beklemek istemeyenler varsa yazmaya devam edebilirim. Yoksa akşam eve gidince devam edicem

anlat panpa sen dinliyoz

yaz panpa

ardından hiç beklemediğim bir şekilde çantasını bana uzattı "şunu iki dakka tutabilir misin * " dedi bir de. ve o an dedim ki içimden değil iki dakika, iki asır usanmadan dururum böyle be.

o arada sıranın altından kitaplarını falan topladı, çantasının fermuarını açmami istedi ve kitaplarını defterlerini falan koydu içine, ve sonra kapıya doğru yöneldik.

dışarısı baya soğuktu, askılık montlarla doluydu, benimki de ordaydı ama biricik sevdiğim nurşenimin montunu görememiştim orada. aşağı doğru yürümeye başladık.

beyler üni 2. sınıfım yaş 21 olcak, doğruyu söylemek gerekirse daha hiç sevgilim olmadı, bi kızın elini tutmadım, ama bütün bunlar tipsizliğim yüzünden değil,( aksine yakışıklı birisiyim hatta kızlar başka üni de sevgilim olduğunu düşünüyo , tabi bunu ben söylemedim onlar sorduklarında sadece susuyorum, çünki anlatacak bişeyim yok), bu işi hiç mi hiç beceremem hele bi keresinde sevgilisi olan bi kıza teklid etmişim kızın çok bakmasaından cesaret alarak kız sadece kusura bakma diyebilmişti. =)
herneyse ben sorunu kızların kezbanlığında aramıyorum. sorun bende ve şansımda. kendi mallığımı, asosyalliğimi, iki lafı bir araya getiremeyişimi anlatmama gerek yok. şans faktoru şöyle etkiliydi: sayısal lisede sayısal öğrencisiydim, ünide de mühendislik, tabi sınfta kız yok denecek kadar az =) olanların da kimi benden yakışıklı kiminden de ben daha güzelim durumu =) ee tabi ortamında olmadığın kızı ayarlamanında zorluğunu tahmin edersiniz. olmadı, olmuyo, omuyacak yalnız ölücekmişim gibi geliyo =)

yardım edebilirmisiniz bilmiyorum ama varsa tavsiyeniz beklerim

hayatımın nadir güzel anlarından birini yaşıyordum. "O"nunla yanyana aşağı yürümek! ama dahası da varmış dostlar, daha güzeli. ben, şu sabahtan beridir dinlediğiniz, çekingenlik ustası ben!, aşağı indiğimizde hiç utanmadan, sıkılmadan, üzerimdeki montu, nazikçe onun narin omuzlarına attım, ardından çantasını tuttum ve kollarını içeri sokmasini seyrettim.

hayatımın nadir güzel anlarından birini yaşıyordum. "O"nunla yanyana aşağı yürümek! ama dahası da varmış dostlar, daha güzeli. ben, şu sabahtan beridir dinlediğiniz, çekingenlik ustası ben!, aşağı indiğimizde hiç utanmadan, sıkılmadan, üzerimdeki montu, nazikçe onun narin omuzlarına attım, ardından çantasını tuttum ve kollarını içeri sokmasini seyrettim.

nasıl oldu hala aklım almıyor, o anı düşündükçe hala kalbim küt küt atıyor, şimdi bile..

Ama ikimiz de tek kelime etmeden sadece mimiklerle anlaşıyorduk. hiç itiraz etmemişti, yalnızca memnuniyet belirten bir yüz ifadesi vardı yüzünde..

Mont dediğime bakmayın, galatasarayın lisanslı, kalın polar gibi kapüşonlu bi şeyiydi.
Bakın hala inanamıyorum. Kısa bir yürüyüşün ardından yemekhanenin önüne gelmiştık bile. hem de hiç konuşmadan. Kapının önünde gülerek, "ama ben beşiktaşliyim fırat * " demişti üstelik!

aman allahım! Yüreğimin üzerine koca bir öküz oturmuştu sanki! Adımı ağzına almıştı! nereden biliyordu? Kimden duydu, nasıl oldu hâlâ bilmiyorum ama inanın dostlarım, ölürken bile ilk o sahne geçecek gözlerimin önünden perde gibi :(

daha sonra yemekhane fişi almak üzere gişelerde kuyruğa girdik. O'na köşeye çekilmesini, ikimiz için de bilet alacağımı söylememe rağmen beni dinlemedi, o önde ben hemen arkasında kuyrukta bekliyorduk.

sıra ona geldiğinde pamuk ellerini soktuğu cüzdanından 1 lira 75 kuruş çıkardı.

totalde 17 sevgilim oldu panpa sayılır mı ?