Hayatım boyunca hep yarım kalmış yanım olabilir. Bugüne kadar hiç dostum olmadı veya oldu da tam olucakken bir şey oldu ve bırakıp gidildi. Sıkıntının ne olduğunu hiçbir zaman çözemedim. Ve sanırım çözemeyeceğim. Bir arkadaş çevrem tabikide var. Asosyal içine kapanık biri hiç değilim. Eğlenmeyi bilirim. insanlarla iyi anlaşmaya çalışırım ama emin olun dostunuz yoksa telefonunuzun ışığı bir kere bile yanmıyor. (en azından benim)

Eskiden bu kadar da değildi. Büyüdükçe ve günler geçtikçe bu sorun daha çok büyüyor ve beni asosyal olmaya itiyor olabilir. Arkadaşlarım çok nadir halimi hatrımı sorar sorsalar bile hemen ardından bir işini yaptırmaya çalışırlar. Ben iyi oldukça ve insanlara iyi davrandıkça uzaklaşıyorlar. Belkide benimde diğerleri gibi kalp kırmam ve yalan söylemem gerekiyor. Belkide böyle dostluklar oluyor. Belki ben yalanı kaldıramadığım için dost edinemiyorum. En ufak bir iki yüzlülüğü görünce uzaklaşmaya başladığımdandır belkide. Ya da bir şeyleri yanlış yapıyorum. Bu soruyu kendime soruyorum defalarca ama cevabını bulamıyorum.

Neyse siz siz olun dostunuz varsa kaybetmeyin. Bence dostu olan birisi hayatta diğerlerinden her zaman bir adım öndedir. Çünkü dostu olanın öz güvenide olur. Yalnız kaldığında veya kötü bir olay yaşadığında arayacak birisi olur. Ailenizle konuşamayacağınız veya dertleşemeyeceğiniz bir konuyu konuşacak birisi olur. Dost aynı zamanda kişiliğinizide belirler. Hiç olmasada telefonunuza hal hatır sorma temalı bir mesaj düşer...