bunu nedense her gece kafamı yatağa koyarken kurguluyorum lan kafamda ):

Lise varya yaşadığımız hayatın en güzel ve en son çağlarından biri. Lisenin son senesinde müthiş bir maratona giriyoruz tert çözüyoruz deliler gibi hiç çözmedğimiz kadar stresten dudaklarımızda yara çıkıyor ama ünüversite kazanmak uğruna çalışıyoruz. Sonra ünüversiteyi kazanıyoruz ailenin dayatmaları yüzünden taktan bir üninin taktan bir bölümüne gidiyoruz bazı günler aç kalıyorsunuz .gibele gibile hayatın acı gerçeklerini bir nebzede olsa ünide öğreniyorsunuz. Üni bitiyor iş bulma heyacanı başlıyor öyle böyle iş buluyorsunuz ilk 1-2 yıl iş heyacanı , yeni baştan gibilmiler felan çabuk geçiyor . sonra başlıyor iş depresyonu hergün aynı şey gibik insanlarla uğraşıyorsanuz birde dahada zor.. evliyseniz eğer karınızın ihtiyaçları çoçuğunuzun ihtiyaçları kat kat derslet. sonra birgün yatağa başını koyup düşünüyorsunuz karım var çoçuklarım var iyi bir işim var bugüne kadar mutlu olmak için gösterilen herşey var ama neden mutlu değilim dıbınakoyim ? diye geçiriyorsunuz içinden. işte o zaman anlıyorsunuz bu hayatı boşa yaşadığınızı.