Ben oldum beyler, hem de çok kez. O zamanlar liseliyim bir hafta sonu bizimkiler ailecek üst komşuya çay içmeye gitmişlerdi. Ben de o gün çok halsizim dedim anahtarınızı alın ben uyurum belki. Tamam dediler anahtarı aldılar gittiler. Hava da nasıl sıcak camı açtım efil efil yayılarak uyudum. Gündüz uykusu en sevdiğim şeylerden biridir. Neyse uykumu babamın ulan bu dıbına kodumun oğlu kendini intihar mı etti niye kitledi lan bu kapıyı diye bağırma sesi böldü. Ulan kendini intihar etmek ne amk cahili diye söylenerek uyandım. Cama çıktım ortalık miting alanına dönmüş kafamı yukarıya kaldırdım babam ağzından tükürükler saçarak nerdesin lan sen dıbına koduğum evladı aç kapıyı aaaçç diye haykırdı. Karşı binadaki insanlardan tutun yoldan geçen meraklı insanlara herkesin gözü bendeydi. Telefonundan bizimkilerin bağırmasını videoya çeken bile vardı. Ben uyanmadan önce camdan bağıra bağıra ne öngörülerde bulundular kim bilir. Olaydan sonra anlatılanlardan duyduğum kadarıyla eve kız atma ihtimalinden tut 31 çekmeye kadar en son intihar ettiğim kanısına varmışlar ve bunları bağıra çağıra sesli olarak düşünmüşler.
Neyse uyku sersemiyim daha olayları anlayamadım neden herkes bu kadar meraklı ve neden bizimkiler analarını köy meydanında gibmişim gibi nefretle bana bağırıyorlardı diye düşünerek kapıyı açmaya gittim.
Bi baktım anahtar kapının üzerinde. Kapının üzerinde anahtar varken anahtar dönmez ki amk neyin kitlemesinden bahsediyonuz siz diyecektim ki babam kapıyı açar açmaz bir tokat attı ve hemen evi narkotik polisleri gibi aramaya başladı. Artık evde karı mı arıyo uyuşturucu mu arıyo hiç bir fikrim yok.
Meraklı komşu teyzeler falan kapıya doluşmuş cık cık cık yazık oğlan kendini ne hallere soktu diye konuşuyorlardı. Halbuki tek yaptığım şey uyumaktı. Ortalık sakinleştikten sonra babam ve annem bana özür dileriz oğlum anahtarı görmemişiz dediler. Her ne kadar özür dileseler de beni ilk defa küçük düşürmüyorlardı...

Evde işememden sıçmama çevredeki insanların özelim hakkında bilmediği hiç bir şey yoktu. Mesela tuvaletteyken kapı çalar. Bizimkiler kapıdan binanin içinde bağıra bağıra bizim oğlanın işemesi sıçması hiç bitmez ki diye söylenirlerdi. Ulan çocukluğum milletin benimle şişman diye dalga geçmesiyle geçti. Ergenlik çağlarımda zayıfladım ama ailemin beni her an her yerde küçük düşürmesi yine beni utandırmaya ve hayattan soğutmaya yetti.

Bunlar da geçmişimde yaşadığım gibimsonik anılardı beyler..