1.85 boylarında, yeşil gözlü, buğday tenli, atletik yapılı, çılgın mı çılgın bir delikanlıyım. Bilgisayarcıyım. Bir gün bir eve tamire gittiğimizde 30-35 yaşlarında, diri cüvutlu, dolgun kalçalı bir müşteri ordaydı...

eheh. şaka lan. 1.75 boyundayım. gayet de renksiz gözlüyüm. Şimdi şöyle bir durum var.

lisede arkadaş çevrem gayet iyiydi. şehir dışına okumaya gittiğimde berbat bir şehirde okudum ve hayatımın o zamana kadarki en kötü yıllarından 6 yılı geçirdim. sınıfımda erkek yoktu (3-5 tane vardı onlar da bana göre değildi.) o 6 seneyi depresyonlarla bunalımlarla geçirdim. internet kafeye gitmekten başka bir sosyal aktivitem yoktu. bu arada liseden arkadaşlarım da dağıldı. her biriyle koptuk. ve neticede ben arkadaşsız kaldım.

okul bitti memlekete döndüm. haftalarca telefonum çalmıyor, kimse beni sormuyor. oğlum gel dışarı çıkalım dolaşırız, takılırız demiyor. çünkü hiç arkadaşım kalmamış. eminim benim de hatam oldu çünkü dışarıda okuduğum 6 sene beni bitirdi. asosyalliğin dibine vurdum, çekingen ve pısırık oldum. evdekiler bazen soruyor "neden seni kimse aramıyor" diye. yalnızlığın ne demek olduğunu en iyi bilenlerdenim. açıkçası o kadar alışmışım ki bu durumdan hiç gocunmuyorum. ama kaynayan suda haşlanan kurbağa gibi durumun vehametini de farketmiyorum zira çok alışmışım. kız arkadaş desen hiç olmadı.

somut bir şey sorucam: bu böyle gitmez. ben ne yapayım da kendime bir sosyal çevre oluşturayım, gezeyim, eğleneyim, arkadaş grubum olsun, birbirimizi sevelim, atraksiyonlara girişelim? 0 ım şu anda arkadaş açısından. ciddi ciddi düşünüyorum da harbiden tek bir arkadşaım kalmamış. durum vahim. böyle bir cafeye gidip arkadaş falan beklemek geliyor akklıma da. geliyor sadece. saçma bi fikir olabilir.

ne yapayım ben?

Montla sıç

Kudur Ağla ahhahaha