hissizleşmiş panpalarım gelsin

hissizleşirken, zaman geçtikçe insanların tepkileri yapmacık, abartılı, sahte gelmeye başlar. insanlar da sizi ruhsuz olarak tanımlar. belki de öylesinizdir? yoksa neden o çok sevdiğiniz tonton, mis kokulu dedeniz öldüğünde bir damla bile gözyaşı akmaz ki gözünüzden? neden o kötü günü de her gün gibi yaşayasınız ki? bu his yoksunluğunun ilk farkına vadığınız zamanlarda, insanlarla aynı duyguları paylaşıyormuş gibi zoraki ifadeler takınırken, şimdi neden bundan bile vazgeçtiniz? sizi sizi yapan nedir artık? hayattan, küçük şeylerden tad alma hissiniz olmadan ne kadar yaşayabilirsiniz? ve onlarca soruyla boğuşmaktan başka günlerinizi dolduran pek bir şey olmaz. anı biriktiremezsiniz, hayal yok, hayat koca bir boşluk değil mi?

kimi zaman aşk, kimiz zaman insanlar, kimi zaman idealler, kimi zaman benzeri sebeplerden yaşanan bir hayalkırıklığı oluşturur altyapısını hissizleşmenin.

belli bir süre, bu ruh hali içindeyken,
kalbinizle hareket edemezsiniz.
daha doğrusu kalbinizin çıkarılmış ve atılmış olduğunu hissedersiniz.
kendinizi kalpsiz, ruhsuz, duygusuz hissedersiniz.

çevrenizde dönen herşey sahte, herşey yalan, herşey soytarılık gibi gelir ki belki de gerçekten öyledir.
gaddar olursunuz bu dönemde,
herkesi ve herşeyi çabucak silebilirsiniz hayatınızdan.
yalnızlığınız sizi daha da mutlu edebilir hissizliğin dibinde olduğunuz dönemde.

özlersiniz hisli günlerinizi,
çok özlersiniz..

istersiniz ki,
evet hislerim yerine gelsin,
yine bir bakışta vurulayım birine,
aşık olayım,
yeni idealler koyayım kendime,
yeni hedefler..

ama olmaz,
yapamazsınız.

çünkü ne zaman bunları yapmak isteseniz yine yeni bir hayalkırıklığına uğrayacağınızı düşünürsünüz.

hissisleşmişseniz,
ilkbahar size hiç gelmez.
hep bir sonbahar akşamındasınızdır.

herkes neşeli bir ilkbahar yağmurunda ıslanırken,
siz hep hüzünlü bir
sonbahar yağmurunda ıslanırsınız.

insanlardan uzaklaşmak, insanlardan iğrenmek, kimseyle hiçbir şekilde hiçbir ilişki içinde olmak istememek, kabuğuna çekilmek...