Devam et hacı

Sıradan bir okul olarak geçen zamanı her zaman değersiz bulur ve uyumamak için sürekli sigara içerdim. Sonunda bir kaç makale yazıp hepsi birbirinin adamı olan profesörlerin egosundan kurtulup evime doğru yola koyulmuştum . Biran önce eve gidip ayakkabımın içinde sıcaktan eriyen ayaklarımı çoraptan çıkarıp özgürlüğüne kavuşması için can atıyordum . Apartmanın kapısını aralayınca hedefe doğru attığım adımlar daha da değerlenmişti . Yoluma şu ana kadar bir engel çıkmamış güzel yol alıyordum, ta ki alt komşumuz kimse tarafından sevilmeyen apartmanda ki herkesin bunak diye seslendiği Ahmet amcayla karşımda görene dek . Ahmet amca hayatını evinde yalnızca tüyleri yandığı için kesilmiş çirkin bir köpekle yaşayarak , emekli maaşıyla geçinerek , doğanın ona bahşettiği son günün gelmesini bekleyerek geçiyordu . Apartmanda ben hariç kimse onun evine girmez onun sohbetlerini dinlemezdi .

Babamın ani ölümü ailemizi derinden sarsmıştı , hayat artık eskisi gibi devam etmiyordu , kısacası önceki kavuştuğumuz düzen artık tamamen değişmişti , abim evin en büyüğü olarak tüm yükü omuzlarına almış düzeni sağlamaya çalışıyor , annem herkes için üzücü olan bu olayı hala atlatamamış içine kapanık bir şekilde hayatına devam ediyordu. Kahvaltı saatimiz bile değişmişti , artık beni gür sesiyle uyandıran bir adam yoktu . Eski düzen hoşuma gitmiyor sürekli şikayet ediyordum , şimdi ki düzen ise biraz daha rahattı . Ve benim tek görevim vardı üniversitemi bitirip hayata tam anlamıyla atılmak abimin bir yükünü eksiltmekti . Arkadaşım olduğunu düşündüğüm insanlar bana teker teker gelip üzgün olduklarını dile getiriyor başsağlığı diliyorlardı . Hepsine teşekkür ederek aynı cevabı veriyor okulun uzun koridorunda yürümeye devam ediyordum . Beni teselli etmeye çalışanları izlemek için arkamı döndüğümde gördüğüm manzara gerçekten insanların gerçek yüzüydü. Bana gelip üzgün olduklarını söyledikten sonra normal hayatlarına devam edip gülüp eğlenmeye başlamışlardı bile . insanlar kendileri için bir çıkar olmadığı sürece asla başkası için üzülmüyor , başkası için sevinmiyordu . Evet bende bir insanım benim cinsim insan ama karakterim insan değil .

Öncelikle bunu bizimle paylaştığın için teşekkürler. Cidden çok kaliteli ve mükemmel bir yazar olduğunuz görüşündeyim. Çok bilgili olduğunuz ve okumayı sevdiğiniz aynı zamanda okuduklarınızı millete öğretmeyi çok sevdiğiniz ortada. Sayenizde yeni bilgiler edindim ve aynı zamanda oldukça keyifli, güzel ve hayatan zevk veren bir vakit geçirdim. Kısacası okurken zevk aldım ve düşündüm. Gerek Steinbeck'in canlı betimlemeleri gerek Dostoyevski'nin depresif havası kaleminizde mevcut. Cem yılmazı andıran mizah gücünüzü ve ilber Ortaylı'yı andıran bilgi hazinenizi de göz ardı etmemek gerekir tabiki. Kendimden geçmişken tüm bunları bir kenara atıp gerçek hayata dönmek çok zor oldu. ileride yazacağınız yazıları merakla bekler ananızın da dıbına koyar, böyle yazıyı da giberim bu ne lan tersten gibilmiş huur çocuğu

Herkes mi yazar oldu amk

Bune amk kör oldum

Sigara dumanından sararmış perdeden dışarıya doğru bakarak yeni sigaramı sarıyordum. Masamın üstü tütün kaplı bazı düşürdüğüm tütünler ise halının arasına karışıp gidiyordu. Odam da bir evcil bir köpek beslemeyi çok isterdim ama galiba bu pislik içerisinde hayvancayız ölüp giderdi. Hem babam hep maymun iştahlı olduğumu söylerdi, eğer bana bir köpek alırsa ona bakmayacağımı hayvana eziyet olacağımı söylemişti. Belki de gerçekten haklıydı, sonuçta o bir baba değil mi?
Babamın ölüm yılını sordukları zaman hep 2010 derim. Aklımı daha çok kullanmaya başladığım yıllarda bir şeylerin farkına varıp babamı artık silmiştim. Çok vicdansızca bir düşünce değil mi, küçük bir çocuk için. insanların beni hiçbir zaman tam anlayamadıklarını öğrendiğimden beri artık bu soruyu da sormuyorum kendime.
Babam bir trafik kazası sonucu 2013 yılında dünya ya veda etti. Annem ilk haberi aldığında ağlama krizlerine girip ortalığı dağıtıyordu, abim yalnızca donakalmış etrafa boş gözlerle bakıyor hayatında değer verdiği tek varlığın artık sesini bile duyamayacağını düşünerek içine içine ağlıyordu. Bense; aslında söyleyebileceğim hiçbir şey yok, ben hayatıma devam ediyordum. Farkındayım duygusuz bir binin tekiyim, evet kardeşlerim benim hayatımda duygu yok ve sanıyorum ki benim hikâyemi oluşturan en büyük unsurda duygusuzluk…