çektiğimiz acılar, hissettiğimiz derin sızılar falan filan... aslında tüm bunlar hayatta bi hedefi olmayan, gerçek anlamda başarıyı tatmamış insanların işsizlikten ortaya çıkardığı saçmalıklardır. sevgi veya aşk bana göre hiç bir şeyi olmayan zavalli zayif insanlarin hayatta yasadiğını hissettirmek için kendi bilinç altında bu aptalca şeylere kendini ve çevresindekilerini geri dönüşsüz bir biçimde inandırmasıdır yani illüzyon. bir insan sevgiyi başkalarından görünce onu taklit etmeye başlar ve beyninde böyle bir şeyin varlığına kendini inandırır. aslında kadın ve erkek icinde sevgi, doğamıza işlenmiş üreme sisteminin bir bahanesidir. aşk sadece illüzyondur. bu illüzyonu yenebilmek, hayatlarımızı başkalarına ihtiyaç duymadan devam ettirmek dileğiyle...