ilk adımı olması gerektiği gibi ben atmıştım. zaman zaman yine internet üzerinden konuşuyorduk. birbirimize merak ettiğimiz şeyleri soruyorduk devamlı. tabi bir beklenti içinde olan taraf ben olduğum için sürekli iletişim halinde kalmamızı sağlamam gerekiyordu ve bunun için ekstra bir çaba sarfediyordum. hergün olmasa da tatilimizi birbirimiz hakkında daha fazla şeyler öğrenmek için konuşarak geçirdik. artık ikinci dönem başlamak üzereydi ve okula dönüş vaktiydi. o benden önce gitti. bir veya iki gün sonra da ben yola çıktım. şehirlerarası otobüsle yolların buz olması sebebiyle bi trafik kazası geçirdik. kimse ağır şekilde yaralanmamıştı. 12 saat sürmesi gereken yolculuğum 24 saatte bitmişti. sırtımda ve bacağımda çarpmanın etkisiyle ağrılar hissediyordum. tabi bi de bir gün süren yolculuğun verdiği yorgunluk vardı. bitkin bi haldeydim. arkadaşlarım beni karşıladı ve birlikte yurda geldik. tuğçeyle tanıştıktan sonra ilk defa yüzyüze görüşecektik. görüşme ayarlamamıştık ama ben o gelene kadar kantinde bekleyecektim. kalabalık bi arkadaş grubuyla oturuyorduk ve o da yanında iki üç arkadaşıyla kantine geldi. etrafı gözetleyen meraklı bakışlarını fark etmiştim. ve sonunda göz göze geldik birbirimizi gördük ama oldukça uzaktık birbirimize. yanında arkadaşları olduğu için gitmek istemedim önce. onlar da zaten çok kalmadılar yemek sırasına girip yemeklerini paket yaptırıp odalarına gittiler. hemen mesaj attım seni gördüm fakat yanına gelmek için fırsatım olmadı müsait bi zamanında görüşebilir miyiz diyerek onla görüşebilmek için ondan onay istemiştim. sonradan farkına vardığım ve yaptığım yanlışlardan biriydi bu da. aldığım cevapsa oldukça canımı sıkmıştı. denkgelirse görüşürüz demişti.

sanıyorum ilk günki konuşmamızın sonunda sevgilisinin olup olmadığını sormuştum ve hayır cevabını aldığımda yaşadığım mutluluğu tarif edemem. umutlarımı daha da yeşerten bir sebep daha vardı artık. lisede sevdiğim ve hiç birlikte olamadığım kızın bana da bulaştırdığı çamurlarından arınmak ve beni ortasında bıraktığı karanlıktan kurtulmak için sarılmam gereken bir sebep vardı. aydınlık çok uzak görünmüyordu artık. sonradan öyle olmasa da o zamanlar öyle görünüyordu işte.

hazırladığım kutu hatuna ulaşmıştı. mutluydum tabi. iyi bi başlangıç olduğunu düşünerek kendi kendimi tatmin etmeye çalışıyodum. bu arada bi kaç gün içinde benim de sınavlarım bitti ben de memlekete gittim. evdeyken müsait olduğum her an bilgisayar başında mesaj bekliyodum artık. dışarıdayken de takoz 6230i telefonumdan zor bela internete bağlanıp kontrol ediyodum. bilenler bilir o zamanlar 0.facebook vardı. hey gidi. neyse bi akşam arkadaşlarla buluşmaya giderken beklediğim mesaj gelmişti. “kimsin”. elim ayağıma dolaştı kalbim zütümde atmaya başladı adeta. kesin sevgilisi var o yazdı dedim içimden. ama öyle değilmiş tabi. ben mesaja cevap yazdım. tabi sorguya çekiliyorum. iş görüşmesindeymişiz gibi her şeye de cevap veriyorum dıbına koyim. hatun resmen mülakat yaptı bana. tabi o zamanlardaki aklımla buna ben izin verdim. ilk konuşmamız olduğu için sürekli sorular ve cevaplar şeklinde ilerleyen bi konuşma olmuştu. yaptığım sürprizin güzel olduğunu ama kendime biraz daha gizemli bir hava katmak adına ismimi saklayıp sahte hesaptan mesaj atmamı saçma bulduğunu söylemişti. şimdi keşke o gizemi birden ortadan kaldırmasaydım da yavaş yavaş zamanla ortadan kalksaydı diyorum. ama ne fayda.

Rez panpa

kutunun yerine gittiği haberini alır almaz hemen açtığım sahte hesaptan mesaj attım. ama cevap gelmiyordu. arkadaşım olmadığı için diğer kutusuna düşüyodu mesajlarim. neyse elbet görür dedim. işin ilginç tarafı ben bu sürpriz işini bir gün ertelemeyi düşündüm sonra arkadaşlarim vazgecirmisti. ve sürprizi yaptığım günden sonraki günün sabahinda hatun sinavlarini bitirip hemen memleketine gitmiş. yani arkadaşlarımı dinlemeseydim her şey yarım kalacakti. işte yaşanacaklar varmışki ertelemedik bu işi başımıza bazen iyi bazen kötü şeyler geldi. bazı şeylerin önüne geçemiyosun işte.

zamanım çok azdi güz döneminin final zamanıydı. hemen gidip marketten tam 36 tane eti puf aldık. dün gibi aklımda. akşamdı ve özel olarak satılan hediye kutularından alabileceğim bi yer yoktu. sürekli beraber vakit geçirdiğimiz fakülteden aynı zamanda yurttan bi kız arkadaşım kutu ayarlayabilecegini söyledi. zaten beraber gitmiştik alışverişe. kutuyu kaplamak için de güzel bi ambalaj aldık. sabah sınavı olanlar sınavını bitirdikten sonra ilk işimiz kutuyu hazirlayip odaya göndermek olacaktı. herkes sınavını olmuş ve artık kutuyu hazırlama vakti gelmişti. kutuyu güzelce kapladik içine eti pufları koyduk notu da yazdım ve kapattik. ama notun altına ismimi yazmamıştım amacım daha gizemli olmaktı. hatunla iletişime geçmek içinse eti puf adında bi feysbuk hesabı açmıştım. neyse kutuyu odaya zütürmesi için yurttaki kız arkadaşlarimizdan ama bizim yanımızda pek görünmeyen birini seçtik. dışarıda bi çocuk bunu bu odadaki tuğçeye getirmemi söyledi diyerek kutuyu hatuna vermesini tembihledik. tabi rüşvetini de verdik eti puflardan pahalı bi çikolata almıştım dıbına koyim. neyse işimizi görmüştü sağolsun.

hatunun bakışlarıma verdiği karşılık biraz olumlu olsa gidip tanışmak isticem. bi şekilde o cesareti toplar giderim diye düşünüyorum ama hatun sert bakışlarıyla adeta beni dövüyordu. başka bi yolu olmalıydı onunla tanışmanın ve yanına gitsem reddedilecegimden adım gibi emindim. sonuçta kızlar üniversitede bu tarz tanışma girişimlerine fazlasıyla maruz kaliyolar ve kızların ağzının suyunu akıtacak bi yakışıklılığa sahip değilseniz genelde red yiyosunuz. hal böyle olunca direk sonuca gitmek için bana da farklı bir yol seçmek düşüyordu. ama ne yapacagima dair hiçbir fikrim yoktu. o ara günlerim tarlasi yanmis köylü gibi umutsuz düşüncelerin beynime tecavüz etmesiyle geçti. nihayet bigün yine kantinde onu görmüştüm fakat bu kez alışveriş yapıyorlardi arkadaşlarıyla. (hatunun ismini tuğçe olarak kullanıcam beyler burda). tuğçenin ellerinde eti puflar vardı. yüzündeki gülücüklerden anladığım kadarıyla eti pufu çok seviyordu. çocuklara çikolata şeker alınca yüzlerinden okursunuzya mutluluğu onun yüzünde de öyle bi ifade vardı. bununla ilgili bi sürpriz yaparak tanışma firsatini yakalayabilirim diye düşündüm. odasına güzel bi kutuya eti puf doldurup içine de bi not yazıp göndermeye karar verdim. iyi bi fikir olup olmadığına yakın arkadaşlarımın da görüşünü alarak karar verdim. ve yapacaktım.

devlet yurdunda kalanlar bilir bizim yaklaşık son iki yılımızda yurda parmak izi sistemi gelmişti hem yurda giriş çıkışlarda hem de devletin verdiği günlük yemek fişlerini kullanmak için parmak izi sistemi kullanılıyordu. o cihazlara parmak attığınızda monitörlerde ad soyad oda numarası falan gibi bilgiler çıkıyodu. ben de ismini bu şekilde öğrenecektim ve zor olmadı tabi. evet ismini de öğrendiğime göre artık ikinci amacim tanışmaktı. tabi önce feysbuktan aradim buldum ama arkadaşlık isteği göndermedim. sadece daha fazla bilgiye ulaşma isteği vardı içimde. bi kaç fotoğrafını almak dışında hatun hakkında ekstra bi bilgiye de ulaşamadım aslında.

hakkında hiçbir somut bilgiye sahip olmadigim keza kişiliği konusunda da en ufak bi tahmin bile yürütemediğim bu hatuna karşı nasıl bu kadar derin hisler yaşıyordum benim de aklim almıyordu. onu yurtta görmüş olmam beni sevindirmişti. artık yemek saatlerimi bile ona göre ayarlar olmuştum. her zaman denkgetiremesem de onu daha sık görmeye başlamıştım ve bi kaç kez göz göze gelmiştik artık. ama ben o zamanlar utangaç zütverenin teki olduğum için gözlerine iki üç saniyeden fazla bakamıyordum bile. tabi hatunun sert bakışları da bunda etkili olmuştu. ilk iş ismini öğrenmek olmalıydı benim için. ve bu kolay biseydi.

neyse zor da olsa yaz tatili de bitmis artık okula gitme vakti gelmişti. üçüncü sınıfa başlıcaz bu arada onun da heycani var biraz. bi umutla geldik tekrar yurda. günler geçti haftalar hatta aylar geçti ama ben hala hatunu görememiştim. umutlarım yavaş yavaş tükenmek üzereydi. kendi kendime galiba eve çıktı ya da mezun oldu diyordum. yaşı benden büyük durmuyodu ama bütün ihtimaller geliyo insanın aklına. tam umudumu yitirdim derken her şey bitti derken hani sürpriz bişey olur da hayata daha sıkı sarılırsınızya beyler ben de nihayet onu görmüş ve bu dediğim şeyleri yaşamıştım.

devlet yurdunda kaliyoduk baya da kalabalık bi yurttu. onu görebileceğim tek yer ortak kantinimizdi ama malesef hergün bi umutla beklesem de bi daha göremedim ve yaz okulu bitti. haliyle memlekete döndüm yaz okulundan sonra okulların açılmasına az bi süre kalmış olması tek tesellimdi. tabi bi yandan da onu tekrar yurtta görebilmek için dua ediyodum. sonuçta yurttan ayrılıp eve veya aparta çıksa o hatunu tekrar görebilme ihtimalimi 10 maçın oynandığı iddaa kuponunun tutma ihtimaline eşdeğer görüyodum. çünkü hatuna dair elimde hiçbir bilgi yoktu ne adı ne bölümü ne fakültesi hiçbir şey yoktu sadece saçları ve gülüşü vardı aklımda.

2011 yılının yaz aylarıydı. yaz okulundaydik. akşam saatlerinde bile zütümüzden ter attıran sıcakları yaşıyoruz. o ara dersler de iyi gitmiyo. yaz okulunda da dersleri veremicez dıbına koyim diye zütümüzde bi telaş başıboş sığırlar gibi sağda solda geziniyoruz. yine sıradan bi gün öğle sıcağında kız erkek karışık 5-6 kişilik bi arkadaş grubuyla çardakta oturuyoruz. o günü sıradan olmaktan çıkaran ve güzellik adına yapilabilecek bütün tanımlamaların vücut bulmuş hali dediğim bi hatun geldi bizim bulunduğumuz çardağa. yanında da bi arkadaşı vardı. saçları o kadar güzeldiki beyler izlerken kıvrımlarında kaybolduğumu hissediyordum ara ara. zaten sonradan ne şiirler yazdım o saçlara ah ulam be. uzun uzun izledim. yemek yemek için gelmislerdi. yediler ve biraz muhabbet ettikten sonra kalktılar. aklımdan gidip tanışmak geçmedi hiç. zaten o zamanlar kendimde o cesareti de bulabilecek bi bin değildim. nasıl olsa görürüm bi daha diye sallamıştım ama onu yaz okulunda ilk ve son görüşüm olacağını bilmiyodum tabi.

beyler bazı sebeplerden dolayı yarım kalan bi hikayem vardı. onu anlatıcam okuyan olursa.
üniversitede sevdiğim bi kızla yaşadıklarımı anlatıcam. pek yaşanmışlık diyemeyiz aslında ama yaptığım fedakarlıklar mı demeliyim yoksa salaklıklar zinciri mi bilmiyorum. siz kendinize göre yorumlarsınız artık. anlatacağım şeylerin sonunda vay dıbına koyim yoğğğdıbına gibi tepkiler vereceğiniz tarzda şeyler anlatmicam. en azından ben öyle düşünüyorum. ama bir çok ders çıkaracağınızı umuyorum hatunlar konusunda.
ne kadar sürer bilmiyorum. çalışıyorum o yüzden sürekli yazma fırsatı bulamayabilirim. okuyan olursa rez alsın seslensin.

(bkz: hikayemin adı eti puf)
(bkz: #163298036)

edit: imla