sadece konuşma degildi duyduklarım. aynı zmanda uzaklardan gelen şiddetli bir rüzgar olurda dinlersiniz, aynen öyle karışık sesler.. rüzgar,kendi arasında konuşulmalar, rüzgar sesleri,, aynı zamanka korku filmlerindeki gerilim sesleri falanda vardı.. izleyenler bilenler vardır.10-15 yıl önce bir korku filmi vardı."umacılar"diye türkçeye çevrilmişti.. stephain king in romanından uyarılmış sinemaya.. uçak ıssıs bir gezegen gibi bir yere iniyordu. uzaklardan müthiş bir korkunç sesle umacılar saldırıyordu ..falan metafizik varlıklardı umacılarda.. işte öyle korkunç sesler karışımı ile gelen fısıltılardı..

The Langoliers (1995)soryy beyler 95 filmiymiş..ben 2002 de falan izlemiştim. orjinal adı bu

artık gelen seslerin annem ve bababdan gelmedigine emindim.hem sesler yaklaştıgı için netleşmiş hemde iki kişinin degil 4-5 kişinin sesleri idi. kendi aralarında konuşuyorlardı fısıltı ile.. adeta "whisper" laşıyorlardı..o kadar net ve berraktıki sesler adeta otobüste işyerinde evde yanınızda 4-5 kişi konuşuyormuş gibi düşünün.. galiba 3 erkek 2 di kadındı..ama grup karışıktı.. sadece konuşma sesleri degildi gelen. yürüme bir yere dpokunma ve adeta nefes alış veriş sesleriydide gelen sesler..

artık korkuda doruk yapmıştı. kalp çarpıntımı sadece duymuyor nerde ise görüyordu.. kalbimin çıkarttıgı tütreşimler tüm bedenimi sarmıştı.. ayaklarımdan başlayarak bir terleme sardı.. nefes alıp veremez olmuştum korkudan.."korkudan kaskatı kesilmek" deyiminin tüm belirtilerini sergiliyordum adeta..bir an aklımı kaçırdıgımı veya bayıldıgımı düşündüm daha dogrusu bayılmış olmayı istedim..ama nafile..tam anlamıyla yaşanan her şey gerçekti.o korku sırasında tutundugum tek şey cesaret aldıgım tek şey, gerçek hayatla baglantımı saglayan tek sey duvardaki saatin tik tak ları idi... tik tak tik tak tik takk diye uzayıp gidiyordu..

sonra nedense kapımın kolunun dışına dokunulldugunu duydum ve hissettim sadce küçük bir dokunuştu bu ama hissetmişti.. belki adrenalin artışından veya seçici dikkatin artması ile ilgili bir hissti bu ama duymuştum odanın kapısının kolunua dış tarafından dokunulmasını.

artık korkularım plato yaptıgı için daha fazla korkmuyordum yani tavan yapmıştı.. sadece alnım ve sırtımda biriken ter damlalarının yastıgga yataga kayışını hatırlıyorum.. biliyordum o kapı açılacaktı ve içeri girilecekti. yüzleşmem gerekti..bir ihtimal hırsız olabilirdi diye düşündüm ama ne zamandan beri hırsızlar eve 4-5 li kadınlı erkekli gelir olmuştu ki... bildigim tüm duaları okumaya çoktan başlamıştı..ve çogu duanın çogu yerininde unutuyordum tabii.. hepsi korkudan yarım yamalak kalıyordu.

duaları bir başından bir sonundan karmakarışık olarak okumaya çalışıyordum.. çogu kısmınıda unutuyordum ytabii..

@110 panpa hastanenin adını boşver.bir pgibiyatri servisi işte moruk

sonra yavaş yavaş usulca kapının koluna dokunuldu..ve gıcırtısının duymaya başladım.. artık seslerde netleşmişti.. sesler şöyle idi
1. erkek sesi:artık söylemeliyiz. bilmesinin vakti geldi.
2.kadın sesi:hafif erkegimsi bir sesti. hayır şimdi vakti gelmedi henüz..
3.ses:kısık bir sesti nisbeten.. boş verin..ne söylemesi. bilmesin..bizler onun için geldik ama bilmesin.
4.ses:benim adımı söylemeyin .saçmalamayın..

diye tam anlamadıgım anlamlandıramadıgım diyaloglar geçiyordu..

panpalar gece devam edecem. kalın saglıcakla

devam panpalar

sesler odaya girmişti panpalar.. artık direnç gelişmesinden mi deli cesaretinden? mi nedendir bilmem korkum azalmıştı..ne olacaksa olsuna gelmişti iş.. hani vardır film sahnelerinde" en korkak adama silah çekilirde korkak herif bir çıkış yapar vur ulan vur der"karşıdaki pısar ya beklemedigimiz o cesaretin karşısında işte öyle bir durum olsa gerek.. gelsinler bakalım ne yapacaklarsa yapsınlar diye beklemeye başladım

hala halen su gibi olmuş yorganın altında idim.. başımı çıkarmamıştı.. ugultular gıcırtılar konuşmalar birbirine karışıyordu.. sesler çok netti artık. düşününki yorganın altındasınız anneniz sizi sabah uyandırmaya çalışıyor ya seslenerek öyle netlikte idi işte.. birden en çok konuşan ses :"montevideo kontu" diyerek görü bir sesle adımı söyledi.. kelimenin sonu yankı yaptı.. şöyleki"montevideo kontu kontu kontu kontuuuu"şeklinde..

bende ne var ya bir gibtirin gidin amk.. sabahtandır kafamın yanında dırdırdırdır diye bir atarlandımm... bunları tuttugum gibi pencereden gibip attım amk..

tabiki öyle olmadı korkum azalsa da halen çok fazlaydı... başta duymamazlıktan geldim.. diger seslerde kendi aralarında konuşmayı bırakıp ismimi seslenmeye başlamışlardı... sesler birbirine karışıyordu.."monte kontu video video kontu monte monte monte kontu video montu"şeklinde anlamsız şeklilde ismimin heceleri karışmaya başlamıştı.

artık diger sesler azalıp sadece insan sesleri geliyordu..

kendimize anlatıyoruz amk

la ses verin olum şizofreniz diye dışlamayın dinleyen kimse yok mu la

panpalar bir menengiç kayfesi koydum içiyorum müthiş olmuş. starbucks ta bulamazsınız böylesini amk.. neyse devam dinleyen panpalarıma

tüm cesaretimi toplayıp bana seslenen bu gruba bakmalıydım.. artık korkum azalmış ne olacaksa olsun modundaydım.. yavaşça usulca yorganı yüzümden indirmeye başladım.. bababmı annemi çagırmak hiç aklıma gelmemişti.. gitseydimde bir faydası olmayacaktı gerçi.. sesler devam ediyordu.. yorganı tam indirdim. saatin tik tak ları devam ediyordu.. içerisi karanlıktı.. önce bir karartı gördüm sandım sonra dikkatli bakınca ilüzyon-yani göz yanılması-oldugunu anladım.. odada kimse yoktu ama sesler devam ediyordu.. kalk..otur..gel ... git ... yap..et.. diyen seslere dönüşmüştü artık. adım pek söylenmiyordu.. bildigin emir verici seslerdi artık..