Seri bir şekilde akıtacağım.

Yerlerinizi alın.

Edit: yeterli rezz sayısına ulaşınca başlayacağım.

Ivan Çehov.Bir Garip Adam
(Bölüm 1)

Aynı tak, farklı gün diye bağırdı mutfaktaki Dimitri'ye.Camdan bakıp soğuk havaya milyonlarca küfür ederek giyinmeye başladı. Dışarı çıktığında hava nasıl bu kadar soğuk olabilir diye düşündü. Uzun bir yürüyüşün ardından tekrar o yokuşun bittiği yere geldi.Her şeyin başladığı ve bittiği yokuş. Yulya'yı düşündü. Yokuştan inerken hayal etti onu. Binaların arasından sızan güneş sarı saçlarına düşüyordu. Adeta bir Monet tablosu gibiydi. Düşünmeyi bırak Ivan,onu sen öldürdün. dedi iç sesi. Barın kapısından içeri girdiği zaman boş sandalye gözüne çarptı ve gidip oturdu.

Votkasını yudumlarken Dostoyevski'yi,Tolstoy'u düşündü. Kendi hayat hikayesinden daha iyi bir senaryo yazabilirler miydi acaba ? Bir anda sinirlenerek ''S*kerim Raskolnikov'u,Anna Karenina'yı.Bu hikayenin kahramanı benim.'' diye geçirdi içinden.

Moskova iyice bunaltmıştı onu. Kalabalıktaki her insan ona Yulya'yı hatırlatıyordu. Sibirya'ya gitmeye karar verdi.ik günlük tren yolculuğu ve sonra dümdüz boşluk. Sibirya'ya vardığında uçsuz bucaksız bembeyaz bir kara parçası karşıladı onu. Stepler biraz daha iyi geldi ona. Duygularına benzetti. Gittiği her yerden sıkılıyor fakat yolun bitmek bilmeyen bir döngü olduğunun farkında olarak yola karşı büyük bir saygı duyuyordu.

Düzensiz sıralanmış evlerin tüten bacalarını uzaktan görebiliyordu. Kendisinin bir evi bile olmadığını hatırladı. Pansiyondan atıldıktan sonra Dimitri'nin yanında kalmaya başlamıştı.Bir sigara yaktı ve Hiçbir şeyin olmadıktan sonra sınırların bir anlamı yok. cümlesi kendiliğinden uçuştu kara parçasının üzerinde.

Kimse yok mu?

(Bölüm 2)

Çünkü sınırlar aidiyet duygusunu ortaya çıkarır.Sen de bunu hiç sevmezsin Çehov.dedi yaşlı adam gülerek.
-ihtiyar igor. Seni görmeyeli çok oldu.

igor, babasının kadim dostu ihtiyar. Onunla Sibirya'da karşılacağı hiç aklına gelmezdi.En son babasının cenazesinde konuşmuşlardı.Onu ne zamandan beri hiç aramadığını düşünerek utandı. içi birden garip bir huzurla doldu. Eski bir dostu görmek Ivan'ı rahatlatmıştı.

Beraber igor'un evine doğru yürümeye başladılar.

-Moskova nasıl ? Hala o katili bulamadınız mı ? dedi Igor elindeki bardaklara kahveleri doldururken
-Hala hiçbir iz yok.
-Zavallı Yulya. Onun ölümü seni çok etkiledi Ivan.Bir türlü toparlanamadın.Ne kadar da çok yakışıyordunuz.
-Yapma igor,o benim sadece ortağımdı.Bu tür yakıştırmalardan en başından beri nefret ediyorum.

Yulya'yı düşündü tekrar.Ona olan aşkını daha kendine bile itiraf edememişti. Halbuki zamanını bekliyordu. Tüm dünyaya haykıracaktı aşkını.1989 ve o operasyon. içinden binlerce küfür etti o yıla ve operasyona. Nasıl böyle olabiliyordu ki ?.içindeki huzurun yavaş yavaş kaybolduğunu hissettiği anda telefon çaldı. igor telefonun Dimitri'den olduğunu söylüyordu. Kalbi çok hızlı atıyordu.Hem Dimitri burada olduğunu nereden biliyordu ?

-Beni çok iyi tanıyorsun Dimitri, senden kaçış yok.
-Senin gibi bir adam başka nereye gidebilir ki ?dedi Dimitri gülerek.
-Dinliyorum
-Kalbini elinle tutsan çok iyi olacak çünkü Hayalet geri döndü

Ivan bayılacak gibi oldu. Soğuk terlemeye başladı ve midesi kasıldı.Hayalet.Yulya'yı ve yıllarını ondan çalan piskopat.Onu kendi elleriyle öldürmeye yemin etmişti.Bir gün tekrar ortaya çıkacağını biliyordu.

-Hemen geliyorum Dimitri
-Çabuk ol.Fazla zamanımız yok tekrar kaybolabilir.

(Bölüm 3)

Izmaylova Çarşısı, gözleri çıkarılmış ve bir parmağı kesilmiş ceset ile oldukça hareketliydi. Hayalet geri dönüş için oldukça sansasyonel bir yol bulmuştu.

-‘’Hey Dimitri, elimizde ne var ?’’ diye sordu Ivan.
-‘’1 saat önce bırakılmış ve vücudunda hiç iz yok. Hayalet,görünüşe göre çok titiz davranmış. ismini fazlasıyla hakediyor he Ivan’’
-‘’Onu yakaladığımız zaman kendi ellerimle kalbini köpeklere atacağım.
-‘’Otopsi raporları çıkınca beni ara Dimitri’’
-‘’Kafanı o lağım gibi yerden çıkar ve içmeyi bırakarak bir nefes al.’’
-‘’Anlaşıldı Komiser’’ dedi gülerek.

Hayalet ve yakalanmak.Çok uzak olgulardı.5 seneden beri bakmadıkları bir fare deliği bile kalmamıştı.Kan lekesi, saç ya da tükürük ardında bir iz bile bırakmamıştı. Ivan için bu mesele Yulya’nın ölümüyle kişisel bir mesele halini almıştı. Diğer cinayetler umrunda bile değildi.Bu konuda nasıl bu kadar bencil olabildiğini düşünüyor ve günden güne kendinen daha fazla iğreniyordu. Hayaleti yakalayana kadar durmayacaktı.Bir dine bağlı olup hesabını öbür tarafa bırakmak yerine kendi intikdıbını kendi alması her zaman daha tatlı gelmişti insana. Ivan da böyle yapacaktı.