yemek yerken babam bana dönüp "biz evlendik" dedi. anlayacağınız bana söylediği zaman aslında evliydiler, sadece ön alıştırma gibi bir şeydi yaptıkları. yine şaşırmadım söylediğine. kendisi muallaklik masterını çoktan yapmıştı. inci sözlükte yazar olsaydı büyük ihtimalle en azılı binlerden biri olurdu.

yemekten sonra onlar kanepede oturup televizyon izlemeye başladılar. bense masadan onları izliyordum. hala yemek masasının üzerinde yemeklerle oynuyordum. bir yandan televizyon izlerken diğer yandan konuşup gülüşüyorlardı. annemle ne televizyon izlemişliği ne de insan gibi konuşmuşluğu vardır. biri yanıma gelip "şu düğmeye basarsan her şey yok olur " gibi saçma bir öneriyle gelse hiç düşünmeden o düğmeye basardım.

gece olunca kadın ve babam yatak odasına yöneldiler, ben de kendi odama. mal mal arkalarından baktım bir süreliğine. ardından tekrar kendi odama döndüm. bir yandan annemi düşünüp onlara küfrediyordum diğer yandan kadının güzelliğini aklıma getiriyordum. her halükarda sövülen kişi babam oluyordu. hayatımda yapmadığım bir iğrençliği yapıp odalarını gizlice dinlemek için yatak odasına yürüdüm. hafifçe kapıyı dinlemeye başladım. babamın tiksinç "hadi hadi" nidalarını duyunca geri döndüm. ruhum yerinde değilmiş gibi hissediyordum. öyle ki sude ye zorla sahip olduğum anı düşünüp mastürbasyon yaptım.

ertesi sabah uyandığımda uzaklaştırma cezam nedeniyle okula gitmedim. saat 1'e geliyordu. sabah bir ara kadının valizlerini odaya taşıdığını gördüm. rüyadır belki bütün bu olanlar diye iç geçirmiştim. ama şimdi rüya olmadığını anlıyordum. mutfağa doğru yöneldim. kadın beni görüp:
- okulu mu kırdın, dedi muzip bir sırıtmayla.
+ aslında uzaklaştırma aldım.
-yaa. neden?
+yanlış anlaşılma oldu.
-anladım. merak etme aramızda kalır. gel kahvaltını yap, dedi.
her ne kadar yüzeysel bir nefret beslesem de hareketleri o kadar güzeldi ki. çok tatlı bir kadındı. gülümsemesi, ses tonu. ama babama duyduğum nefret tüm semti kaplayacak düzeydeydi. belki de bu yüzden o kadını daha çok cinsel obje olarak görmeye çalışıyordum. gülümsemesinin güzelliği yerine pijamasından belirgin olarak öne çıkan poposuna bakıyordum. kibarca konuşmasını dinlemek yerine göğüslerini izliyordum. çok yüzeysel bir şekilde açıklıyordum bu durumu, "tanrı beni böyle yaratmış"

beşiktaş'ta amaçsızca yürüyorum. çok iyi bildiğim bir yerde değildir neden geldim bende bilmiyorum. yine de gördüğüm insanların peşine takılıp yürüyorum. bir ara hastanelerin acil servisine mi gitsem diye düşünüyorum. oradaki insanlar sizin dertlerinizi silerler. çünkü en taktan durumda onlardır. ya da öyle olduklarını düşündükleri için taklit yaparlar.

uzun süre yürüdükten sonra eve dönüyorum. kapıyı seda açıyor. içeri gel, diyor gereksiz bir şekilde. içeri girdiğimde babamı yemek masasında görüyorum. hafif sinirli bir tonda "neredeydin bu saate kadar" diyor. "biraz yürüdüm" diyorum. bir daha olmasın, diyor en az benim kadar olacağını bildiği halde.

yemekte babam her yediği yemek çeşidinden sonra seda'ya dönüp "çok güzel olmuş, hayatım" tarzında cümleler kuruyordu. yemekleri güzeldi belki ama annemin yemekleri de en az bunlar kadar güzeldi. anneme kabalık edeceğim belki ama taze amın belli yaştan sonra azan muallakler için önemi, bir müslüman için namazın önemi neyse o dur. bahsedilen müslüman cuma müslümanı değildir.

yemek boyunca babamın evrimine şahit oluyordum. o sinirli evi birbirine katan adam yerine yapışkan yılışık bir adam gelmişti. her kaşıktan sonra iltifat eden biriyle aynı masada bulunmaktan daha kötü çok az şey vardır.

yemekler yendikten sonra kanepeye geçtim. televizyonu açıp izlemeye başladım. seda'da yanıma oturup izlenilen şeyler için yorum yapmaya başladı. kavak yellerinin kaçıncı sezonuydu bilmiyorum. zaplarken bu diziye rastgelmiştim. daha önceden izlediğim yoktu. ama o bölümü izlemek bile diziyi anlamak için yeterliydi. kimin eli kimin cebinde belli değildi. ayrıca belli olan birşey varsa, o da aslı'nın her halükarda gibilecek oluşuydu.

beşiktaş'ta amaçsızca yürüyorum. çok iyi bildiğim bir yerde değildir neden geldim bende bilmiyorum. yine de gördüğüm insanların peşine takılıp yürüyorum. bir ara hastanelerin acil servisine mi gitsem diye düşünüyorum. oradaki insanlar sizin dertlerinizi silerler. çünkü en taktan durumda onlardır. ya da öyle olduklarını düşündükleri için taklit yaparlar.

uzun süre yürüdükten sonra eve dönüyorum. kapıyı seda açıyor. içeri gel, diyor gereksiz bir şekilde. içeri girdiğimde babamı yemek masasında görüyorum. hafif sinirli bir tonda "neredeydin bu saate kadar" diyor. "biraz yürüdüm" diyorum. bir daha olmasın, diyor en az benim kadar olacağını bildiği halde.

yemekte babam her yediği yemek çeşidinden sonra seda'ya dönüp "çok güzel olmuş, hayatım" tarzında cümleler kuruyordu. yemekleri güzeldi belki ama annemin yemekleri de en az bunlar kadar güzeldi. anneme kabalık edeceğim belki ama taze amın belli yaştan sonra azan muallakler için önemi, bir müslüman için namazın önemi neyse o dur. bahsedilen müslüman cuma müslümanı değildir.

yemek boyunca babamın evrimine şahit oluyordum. o sinirli evi birbirine katan adam yerine yapışkan yılışık bir adam gelmişti. her kaşıktan sonra iltifat eden biriyle aynı masada bulunmaktan daha kötü çok az şey vardır.

yemekler yendikten sonra kanepeye geçtim. televizyonu açıp izlemeye başladım. seda'da yanıma oturup izlenilen şeyler için yorum yapmaya başladı. kavak yellerinin kaçıncı sezonuydu bilmiyorum. zaplarken bu diziye rastgelmiştim. daha önceden izlediğim yoktu. ama o bölümü izlemek bile diziyi anlamak için yeterliydi. kimin eli kimin cebinde belli değildi. ayrıca belli olan birşey varsa, o da aslı'nın her halükarda gibilecek oluşuydu.

seda dizi için yorum yapmaya başladı. genelde dizide ki kızların vücudu için yorum yapıyordu. bu yorumlar cinsellik içermese de vücudumda ki hareketlenmenin farkındaydım. bu hareketlenme de seda'nın yanımda oturmasının etkisi fazlaydı. göğüs uçları çok belirgindi. giydiği kot pantolonsa bütün vücut hatlarını ortaya çıkarıyordu. o gün bir şey kesinleşmişti, bu kadın bana ne kadar iyi davranırsa davransın benim gözümde cinselliğinin önüne geçecek bir şey yapması mümkün değildi.