birazdan ölecektim.ama öldüğümü bile anlamayacaktım.Şu an evde olmak için neler vermezdim. birazdan ölecektim. kalbim deli gibi çarpıyordu. parmağımı sağ sol yaptığımda, saniyelik görüntüler birbirine karışıyordu. parmağımın o çizelgedeki görüntüsü değişmiyor, sağdan sola boylu boyunca uzanıyordu. aklımı yavşa yavaş yitiyordum.

belki rüyadır diye düşünüyordum. düşünebildiğim son şey buydu.Önce ayaklarımın uzadığını hisseder gibi oldum. kara deliğin çekimini önce ayaklarımda hissediyordum. vücudumda deprem oluyordu adate, hücrelerim artık bir arada durmak için bir sebeb bulamıyordu. kanım vücudumun dolaşacak gücü kendinde bulamıyordu. ayaklarım karadeliğe doğru çekiliyor,bir spagetti gibi uzuyordum. allahım,bu şekilde ölmek istemiyorum diye bağırdım. sesim çıkmıyordu. sesimi taşıyacak bir boşluk yoktu artık. sonsuz bir karanlığın içindeydim. çekiliyordum..

o duyguyu yaşamayalı 4 ay oldu ;(

https://www.youtube.com/watch?v=kdComTp7KsA

kafamı aşağı eğdim.o safi karanlığın içinde yönümü bulabildiğim tek şey kendi vücudumdu.ayaklarıma baktım.uzuyorlardır.yavaş yavaş kasıklarıma ulaşıyordu boşluk.yutuluyordum.gözlerimi kapatıp açtım.hiçbir fark hissetmedim.Gözlerimi kapattığımı o ufak kas hareketiyle anlıyordum.birazdan ölecektim... Deli gibi korkuyordum.ölümlerin en kötüsüydü.öldüğümü bile anlamayacaktım

boşluk yolunda otostop çekmeyen birisi hiçlikten bahsetmesin amk.

kalbim deli gibi çarpıyordu. terlediğimi zannediyordum. ancak artık sinirlerim hiçbirşey hissedecek durumda değildi.ne hissettiğimden bile emin değildim. Müthiş bir aurayla karanlığa doğru itiliyordum.ve işte o an onu gördüm...

o mutheşem gri küreyi gördüm.

öldüm ve öbür tarafa geçtim diye düşünüyordum. birazdan melekler gelecekti. asıl vücudum şuan gömülüyor olmalıydı. ölmek sanırım böyle birşeydi.o haşmetli gri-şeffa küre bana bakıyordu. artık karanlığa çekilmiyordum. öylece küreye bakıyordum.o da bana tüm güzelliğini sergiliyordu. öldüm ben sanırım...

bir anda tarif bile edemediğim bir hızda küreye doğru düşmeye başladım. öyle bir hızdı ki o safi karanlığın içine karışmış olan gri kürenin tonlarını bile seçemiyordum. gözlerimi kapattım, bitsin artık! bitsin diye bağırıyordum, bağırdığımı zannediyordum. Bütün bu olaylar olurken,ben öylece kitlenmiş gibi durabiliyordum sadece..

herşeyin bitmesini bekliyordum çaresizce, hala düşüyordum, hala sürükleniyordum. korkumun tarifi yoktu. beni bu korku öldürmeye yeterdi. rüyaydı bunlar. böyle birşey olmazdı. neredeyim ben? neler oluyor? bilincimi kaybettim. yoktum artık ben. ölmüş insanların hepsi bunu yaşadı diye temkinliyordum kendimi. aynı anda binlerce düşünce geçiyordu aklımdan. artık beynimi kontrol edemiyordum. neyi düşüneceğimi, neye konsantre olacağımı seçemiyordum. vücudum artık "ben"den bağımsızdı. sanırım ruhum yavaş yavaş bedenimden çekiliyordu."ben", bütün bunları deneyimleyen ben, aklımın bir köşesinde bunca yıldır tutsak yaşayan bir enerjiydim sanırım. artık özgürlüğüme kavuşuyordum

devam et keke

devasa küre bütün görüşümü kaplamıştı artık. hala düşüyordum.bu düşüşün bir sonu yoktu sanırım. sonsuza kadar böyle düşecektim. allahım. bitir artık diye bağırdım düşüncelerimde. bütün bunları onun yaptığını ve beni direk duyduğunu düşünüyordum.o yapıyordu. isterse o bitirebilirdi. cehennem tasvirleri bile o an yaşadıklarımın yanında cennet gibi geliyordu. yalvarıyordum ona. bitir artık... öldür beni...

vücudumun hiçbir bölümünü hissetmiyordum artık. sadece düşünebilen bir varlıktım. hiçbirşeye hükmedemeyen. hiçbirşeyi değiştiremeyen, boşlukta öylece süzülen ve düşünen. sanırım varlığımın özüydüm artık. üstümde o vücut denilen kıyafet yoktu. öylece süzülüyor ve hala yaşadıklarımı anlamdırmaya çalışıyordum

düşüşüm durdu. bitti diye düşündüm bir an.sevindiğimi zannediyordum. çünkü artık sadece zannedebiliyordum. sevindiğimi nasıl anlayabilirdim? ya da korktuğu mu?bunların nasıl duygular olduğunu bile unutmuştum. artık düşmüyordum. devasa küre beni tamamen yutmuş, içinde öylece yatan bir enerji hüzmesiydim. melekleri bekliyordum. artık gelsinler. artık başlasın diye düşündüm.

hiçbirşey duymuyordum. hani bazen süper sessiz ortamlarda kulağınızın içinden gelirmişçesine bir ses duyarsınız ya,sadece dikkat kesilirseniz duyabildiğiniz, ufak bir vızıltı,bir çınlama gibi... artık o bile yoktu benim için. duymanın, görmenin, varolmanın nasıl birşey olduğunu unuttum. siyah-gri tonlarla bezenmiş bu sonsuz boşlukta, aklımın bir odasına hapsolmuş gibi, sabit ve ruhsuz, duruyordum. bekliyordum. melekleri bekliyordum. birazdan geleceklerdi.

bana kalan tek şeydi o an.düşünebilmek. tamamen yok olmadığımın bir emaresiydi.bir kanıttı benim için. ölmeyi hiç böyle düşünmemiştim. tamamen bir hiçlikti benim için ölmek. düşüncelerimde bile tasvir edemiyordum.ama o an hala bunları düşünebiliyordum.yok olmamıştım hala. düşünebiliyordum. tadamıyordum, göremiyordum, hissedemiyordum ama hala düşünebiliyordum. sorguluyordum içinde bulunduğum durumu. anlamlandırmaya çalışıyordum.

yazar burda ne anlatmak istiyor?