90'lı yıllarda çocukluğumuz böyle geçti. Topu atan alırdı. Bizden 1-2 yaş büyüklerimize abi diyecek kadar saygılıydık. Su küçüğün, söz büyüğündü her zaman.. Küfür etmeyi bile bilmezdik çoğu zaman. Kızarma gibi özelliğimiz vardı. Utanma duygusu ile büyüdük biz.. Top oynarken Hagi olurduk, metin,ali, feyyaz olurduk, tanju, rıdvan olurduk, Michael Owen, Roberto Carlos, Zidane, Ronaldinho vs vs olurduk. Kaleye geçince Taffarel olurduk bir anda. Neredeyse her gün mahalle maçları yapardık o ufacık sahalarda. Mahalle maçları dediğimiz de ya üst sokaktan çocuklar, ya alt sokaktan çocuklar olurdu genelde. 13 aylık, 9 aylık erkekler hatırlar bu oyunları.. Şimdi ki sinek ilacı sıkan arabanın adı duman arabasıydı ve o arabanın arkasından dumanlar içinde koşmayı hiç bişeye değişmezdik. Sevgilimiz yoktu ama sevenlerimiz vardı. Belli eden bir hareket yaptı mı oooo anlayalım lafı çıkardı koro gibi herkesin ağzından aynı anda. Erkeklerle kızlar toplandığında yakar top oynardı. Yine de centilmen adamdık biz yakmazdık bile bile kızları.. Amacımız kötü olmadı hiç bir zaman.. Karnımız acıkırdı öğle vakti güneşin altında "anneeee yarım ekmek yap" derdik.. Sepetle gelirdi ekmeğimiz. Bakkaldan kola alırdık bazen ve çekirdek hiç ekgib olmazdı yanından, veresiye defterine yazdırırdık babamın haberi var abi nidalarıyla.. Dudağımız patlardı, kimse dayak mı yedin demezdi o zamanlar.. Çünkü kimse kimseye zarar vermezdi. Ya düşmüşüzdür ya da top gelmiştir.. Evde dolapta erik varken ağaçlara çıkıp erik çalmak daha lezzetli gelirdi bize.. Paylaşımcıydık. Neyimiz varsa yarısı her zaman yanımızdaki arkadaşlarımızındı. Her hafta dizimizde yara olurdu, kabuk tutardı. Soyması da bir zevk, kaşıması da bir zevkti.. Tasolarımız vardı, bazıları erken kalkar inerdi sokağa biz o "çıt, çıt" sesiyle uyanırdık.. Bir kaybettik mi, oturur ağlardık kimi zaman gitti "misty tasom" diye.. Zor çıkardı çünkü cipslerden. Sporcu kağıtları vardı, sırf tuttuğun takımın formasını almak için her gün dünya kadar sporcu kağıdı alınıp çıkartmalar toplanırdı. Cicile oynardık sokakta. Gazoz kapağı, sigara kağıdı vs vs.. Yani her şeyden ortaya bir oyun çıkartmasını başarırdık.. Atarimiz vardı bazılarının ve türlü türlü oyunlar.. Atarisi olmayan arkadaşlarımızı eve çağırıp onlarla birlikte oynardık.. Tsubasa, Pokemon, Tom ve Jerry, Casper vs gibi efsane çizgi filmlerimiz vardı sabahın köründe kalkıp izlediğimiz.. Bigiblete biner hava atardık arkadaşlara. 2002 senesi Dünya kupası maçları esnasında sokağa çıkma yasağı getirirdik kendimize.. Türkiye maç yapacak diye yüzümüzü boyardık televizyon karşısında. En kötü hareketimiz, bigiblete pompa eşliğinde havalı korna yapmaktı belkide. Gürültü yapardık, arka lastiğe sıkıştırırdık pet şişeyi motogiblet havası katardık. Yeni dökülmüş asfaltın üstünde çıplak ayak koşmanın zevkini yaşadık biz.. Sonunda zenci ayağımız olsa da. Bizim için en büyük mutluluk, Bugs Bunny bitti zannederken arkasına yeniden bir bölüm başlamasıydı belkide.. Oturur izlerdik. Biz iyiydik, güzeldik.. Noldu bize? diye sormak bile, tüm bunları yaşayanlarda bir kaç damla göz yaşına sebep olur belki. Çünkü içimiz de hala o çocukluğumuz ve anılarımız var. He unutmadan, camiye girip içtiğimiz suyun tadı hangi damacanada?