herkesin bir hikayesi

18.11.2014 olmuş hala kimse sallamamış. vay aq

vay a.satayım. bu kadar yazdık kimse sallamadı.

vay a.satayım. bu kadar yazdık kimse sallamadı.

arkadaşın tanımı ne ki? birşeyler paylaştığınız kişi mi? yoksa ne pahasına olursa olsun arkanızda olan sizi destekleyen kişi mi demek? ya da ikisinden de biraz biraz mı?

benim üniversiteye kadar hiç arkadaşım olmadı. arkadaşım diyebileceğim kimseyle tanışmadım veya bir şey paylaşmadım. okuldaki insanlar tanıdıktı benim için. fazlası değil. hiçbiri ile görüşmüyorum. beni tanımlayan kelimelerden biri çekingen . evet bu yaşa geldim hala kurtulamadım şu illetten. bu çekingenliğin bu özgüven ekgibliğinin nedenini çözemedim bir türlü.

bazen bunun nedeninin çocukluğumun biraz izole bir yerde geçmesi olduğunu düşünüyorum. çoğunuzun cocukluğu bir apartmanda , köyde , sitede geçmştir. benimki bir dağ evinde geçti. bir sahil kasabasının içerilerinde kalmış 4 tarafı uçsuz bucaksız bitki örtüsü ile kaplı içindeki 4 daireden sadece sizinkini dolu olduğu bir lojman düşünün. tepeye çıkan yolu zifiri karanlık bir bina. öyle ki akşam nasıl geri dönecem diye korkup dışarı çıkmadığım bir ev. kuzenim sokağının çocukları ile oyunlar oynar iken ben evde oturup bütün ışıkları açıp ailemin gelmesini bekliyordum. sanırım asosyal biri olmamın hiç eski arkadaşımın olmamasının nedeni bu.

hayatımdaki garip anılardan birine bir okul gezisi sebep olmuştu. okulca yapılan gezi ile ünlü bir kayak merkezine gitmiştik. o kadar pahalıydı ki. kaymak için poşetten hallice bir plastik parçasının yarım saatine istenilen parayı duyunca kayak malzemelerinin kirasını sormadık bile.
bazı arkadaşlar fiyatını sormadan sallama çay içmişler. sanırım hayatlarında daha fazla kazık yememişlerdir. bak bir müsibet bin nasihatten iyi. o kazığı bende yemiş olsaydım belki bende sonraki hayatımda bu kadar kazık yemeyecektim ..

neyse... sonra birden "tipi" çıktı. otobüslerin , arabaların yokuş aşağı gittiği yol bir anda kayganlaştı. koca koca otobüsler kontolü kaybedip ormanlığa giriyor , arabalar birbirine çarpıp yuvarlanıyor bizde arkadaşlarla güvenli bir yere oturmuş pis pis sırıtıyorduk. gitme zamanı gelince aynı yoldan geçmek zorunda kaldık. herkes geçti ama şans işte ben kayıp düştüm. ama öyle bir düştüm ki nefesim kesildi.

bu olayı takip eden 2 ay boyunca zütüm sızlayıp durdu ve en sonunda kıl dönmesi olarak başıma bela oldu. lise 2 bittiği yazda ameliyat oldum. herkes dershaneye başlarken ben yüzüstü yatmış tv izliyordum.

her neyse. neticede fakırdık ve iyicene batmıştık dibe doğru. cebimde 250 lirası gidiş 250 lirası geliş 500 lira liseye gidip geliyorum. okulun kantinini hiç görmemişim düşün. arkadaşın teki kola ısmarlayayım sana dedi de öyle gördüm.

böyle imkansızlıkların yaşandığı bir zamanda aşık olduydum işte o kara gözlü kıza. işin ironik tarafı bulunduğum ilçenin emlak zenginlerinden birini kızına aşık olmuşum. yani kısacası iyice emraha bağlamışım işi. bu kızı anlatmamın nedeni tamamen ilk olması. başka bir şey değil. zaten benden hoşlanmazdı. kim şişman tipsiz bir ergene bakardı ki? bir de üniversite okumaya avustralyaya gitti bir daha da görmedim.

Evet yüksek!
Kışın çok yağışlı yazın seyrek
Bir hayatta kalma mücadelesidir aslında yoksun doğmak. Çok yoksun kaldığımız oldu ama çok şükür hiç yoksul olmadık. Alabileceğimiz şeylerin sayısı bulabildiklerimizden birazcık daha olsa fazla idi canım... yani şehirde her daim limon olsa niye almayaydık ama yol uzun.zap vadisi yokuşa sürüyor ve bazen alıp gidiyor koca koca kara parçalarını..ve dedik ya Yüksek kışın çok yağışlı yazın seyrek...

Herkese kısmet olmuyor maalesef
Her yoksun öğünden tok kalmak üzerine eğitilmek!
Yüksek kışın çok yağışlı yazın seyrek...

şimdi düşünüyorumda hiçbir işte ve olayda dikiş tutturamamam babadan geliyor galiba. önce bakkalımız , onun devriyle kurulan fakat akciğer sorunu yarattığı için devredilen kıraathanemiz , 2000 li yıllarda başlayan kriz ve dedemin ve dayımın da ortak olduğu batan mobilya dükkanı derken elimizi attığımız her iş kurudu.

para nedeniyle herkesin birbirine küskün , dargın olduğu herkesin birbirini suçladığı bir büyük ailede büyüdüm.

yılmaz erdoğan ın bir şiirinin bir dizesi vardı.

Otobüs oluyordum.. Bir ülkeden bir iç ülkeye..
Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum...

benim için ortaokul yaz tatillerini memlekette geçirmek demekti. çocuk başıma çıktığım 18 saatlik yolculuk , 3 ay boyunca hiçbir akranımın olmadığı akrabalarda sıkılmak anldıbına geliyordu. evet . büyüyordum. her anlamda. ama o zamanlar iç ülke nedir anlam veremiyordum.. bende sıradan, evren paşanın istediği gibi yetişen , apolitik bir çocuktum .ismim bir devrimcinin ismiydi ama o devrimciyi bile tanımıyordum.

ilk kez bir tarih dersinde gördüm onu. daha bir dönemdir lisedeydim ve hiç böyle birisini görmemiştim sınıfta. hoca tahtaya kaldırıp dersi anlattırmasaydı muhtemelen hiç görmezdim bile yıl sonuna kadar. aslında tam doğru olmadı... "o", dersi anlatırken ,gözlerimin içine bakana kadar varlığından habersizdim. herkesin ilk aşkının bir hikayesi var . benimki de bu.

Sibel Kekilli'nin koca bir gençliğin fantazilerini süslemeye başladığı , akp nin başa geldiği , Ecevit , Erbakanın siyaseti bıraktığı , hasan şaş ın brezilyaya gol attığı ve daha önce çalışmış gibi golü hiç mimik hareketi yapmadan sukunetle karşıladığı yıllar...

var. benim hikayem de sıradan ; iyimser olarak düşünülünce üçte biri bitmiş bir hikaye. tamamen pişmanlıklarla dolu. aklımdan geçen olayların bir çoğu o kadar boş şeyler ki yazmaya değmez diyorum. sonra hayatımda "yazmaya değer bir yaşanmış olay" bulamayacağım için korkuyorum. sanırım tamamen ot gibi yaşadım ve böyle giderse de ot gibi yaşayıp öleceğim. hayatımın çetelesini tutmak , içten içe tükettiğim sağlığımı geri almak için bir gereklilik oldu sanırım. ben içimi dökeyim siz de görüşlerinizle yanlışlarımı düzeltin.