0
Siz hiç kıymetli insanınızı yaşarken kaybettiniz mi? Hangisi daha fena cismen ölmek mi yoksa cismen hayatta olup ruhen ölmek, başka biri olmak mı? Benim için fena halde kıymetli bir adam artık başka birisi. Etrafına duygularını bulaştıran insanlar vardır ki onların duyguları sahicidir, derindir, sizi alıp zütürür. Kıymetli babam, insan babam, gönlü geniş babam böyle bir adamdır. Hatırladığım babam sizi alır kendi hayallerinin kahramanı yapar, size gelir hayallerinizin kahramanı olur. Köylü bebesi olmaktan mı, hayatta çok dayak yemiş olmaktan mıdır yoksa hayatın ve iktidarın habire el değiştirdiğini fark etmekten midir bilmem ama hoşgörüsü bol ve gerçektir. Kendimde sinsice hissettiğim, horgördüklerimi hoşgörme telaşındaki samimiyetsizlik onda yoktur. Ben bahçıvan ile nezaketli konuşurum ancak babam nazik ve insanca konuşur. Fark budur, ben insan olmaya çalışırken o zaten insandır. Ben babasına hayran ve bağımsız bir kadın oldum ki ikinci bölüm onun eseridir. Hayat mottosu, yalan ve mutlu dünya olan, mutluluk bir karardır diyen adam şimdi mutsuzluğun karanlığında yolunu bulmaya çalışıyor. Babam ömrü boyu bazen arkasında bazen yanında kalabalığı olan, ışıklı bir adamdı. Şimdi mutsuz, bedbah ve acemi babam kalabalığıyla beraber karanlığa gömülüyor. Beynindeki bilmem kaç bin nöron onu terk edeli beri o da önce kendisini sonra bizi terk etti. Ondan geriye kalan o muazzam etkiliyiciliği, aydınlıkta da karanlıkta da yanına gidesiniz geliyor. Babamı her gördüğümde hatırladığım adamı unutma kaygısı ile tanışdığım adama alışma telaşı arasında dolaşıyorum. Yalan dünya kıymetli babam sahiden yalan…
